Brak wiary i wielka wiara. Wielkim szczęściem jest dar wiary. Wiara musi być silna i pokonać wszelkie próby.

Głównym wątkiem, jaki przewija się dziś przez Ewangelię jest spór o tradycję. Do Jezusa przychodzą faryzeusze i uczeni w Piśmie i pytają o nieprzestrzeganie przez uczniów Jezusa rytualnej czystości. Faryzeusze przestrzegali bezwzględnie nakazu mycia rąk. Był to rytuał czystości, który nie nawiązywał do Starego Testamentu, ale do wpływów greckich. Obmycie rąk miało na celu usunięcie częściowej nieczystości rytualnej nabytej np. na targu. Jezus wyjaśnia, że źródłem prawdziwej nieczystości jest nie to, co wchodzi do ust, ale co z nich wychodzi. To czyni człowieka nieczystym. Jezus nie zabraniał myć ręce i usta, lecz pragnął, by myć je tak, jak należy, nie tylko wodą, lecz obok wody – cnotami. Uczniowie Jezusa muszą dokonać wyboru, czy idą za Jezusem, który jest najlepszym interpretatorem Prawa Bożego, czy za tradycjami reprezentowanymi przez przybyszów z Jerozolimy.

Jezus zaprasza nas na miejsce pustynne. Cisza zmusza nas do wsłuchania się w głos własnego sumienia. To sprawia, że staje się możliwe usłyszenie głosu Boga. Żeby doświadczyć spotkania z Jezusem, trzeba zostawić wszystko i pójść za Chrystusem. Chrystus sprawia cud nakarmienia tłumów, który zgromadzonym daje nadzieję na powrót królestwa Izraela.

Dzisiejsza perykopa biblijna mówi wprost o skutkach nieuporządkowanych przestrzeni w naszym życiu. Dla króla Heroda taką rzeczywistością była relacja z żoną swojego brata Filipa. Okazuje się, że gdy mamy obszar poważnego nieuporządkowania, to nie pozostaje on neutralny czy bez wpływu na innych ludzi. Herod staje się więźniem własnej wolności i żeby nie wypaść źle w oczach innych, czyni to, czego wcale nie chciał dokonać. Jak jest z nami? Zróbmy rachunek sumienia z naszych przywiązań, grzechów oraz tego, co ogranicza naszą relację z Jezusem Chrystusem.

Rutyna może nam ułatwiać życie (np. w prowadzeniu samochodu), jednak czasem może się stać niewygodna i niebezpieczna. Niedowiarstwo może mieć postać rutyny i lekceważenia.

Dziś obchodzimy wspomnienie św. Marty. Jezus przybył wraz z uczniami do Betanii, do domu swoich przyjaciół: Marty, Marii i Łazarza. Porównanie postawy Marty i Marii: troska o doczesne potrzeby nie powinna prowadzić do zaniedbywania potrzeb własnej duszy.

Niedawno przeprowadzono w naszym kraju ankietę dotyczącą wielkiej wygranej w lotto. Pytanie zadane respondentom brzmiało: co byś zrobił, gdybyś wygrał ogromną sumę pieniędzy – pół miliarda złotych? Odpowiedzi były różne. Przypowieść Jezusa mówi o uczciwym człowieku. Znalazł on skarb i docenił jego wartość. Jezus akcentuje niezwykłą radość znalazcy. Przypowieść obrazuje właściwe zachowanie człowieka wobec wartości królestwa niebieskiego. Dla chrześcijan największym skarbem jest Bóg. Nikt ani nic nie może Go zastąpić. Każdy z nas ma jakąś hierarchię wartości. Kiedy jednak dokonujemy wyborów, wtedy widzimy, jaka jest ona naprawdę i co jest dla nas skarbem. Człowiek zawsze wybiera to, co dla niego najważniejsze.

Bóg troszczy się o każdego człowieka. Bóg nie chce zguby ludzi wierzących. Bóg chce nas wszystkich zbawić. Bóg oczekuje wiary i dobrych czynów.