Słowo stało się ciałem (J 1,14) – Bóg wszedł w nasze przemijanie. Od chwili pierwszej Komunii św. możemy spotykać się z Chrystusem w Eucharystii. Nasz ludzki czas został otwarty na wieczność. Świat kusi nas pogardą codzienności, a to może przerodzić się w postawę opisaną w dzisiejszej Ewangelii. Jezus wydał się mieszkańcom Nazaretu zbyt pospolity, zwyczajny i znany. Oni oczekiwali kogoś nadzwyczajnego, niespotykanego, fascynującego. Pielęgnowali swoje marzenia religijne i nie dostrzegli Boga, ktry do nich przyszedł, stając się człowiekiem. Proporcje ukrytego życia Jezusa i Jego działalności publicznej: dziesięć do jednego. Zwyczajne życie Jezusa, naznaczone pracą i codziennością, stanowi ważny drogowskaz w odkrywaniu łaski, którą Bóg nam daje.

W kolejną niedzielę przychodzimy do świątyni, by Panu przedstawić nasze osobiste sprawy; radości i troski ludzkiego życia. Pan nas zna, zna nasze życie i pragnie po raz kolejny nasycić nas swoim Słowem i Ciałem. W liturgii słowa spotykamy dzisiaj Proroka Ezechiela, który zostaje posłany do Narodu Wybranego ze słowem pouczenia i nagany. Ezechiel idzie więc realizować misję, która wymaga wielkiej odwagi. Mówi rzeczy niepopularne, wypomina grzechy i wzywa do zmiany postępowania. Św. Paweł uczy nas zaufania Panu i mocy wiary. Dzisiejsza Ewangelia przywołuje wydarzenie z Nazaretu, gdzie Jezus doświadcza odrzucenia przez swoich.

Wydarzenie w nazaretańskiej synagodze mocno obciąża tych, którzy się w niej modlili. Nie przyjęli Jezusa i Jego nauczania. Więcej! Chcieli Go nawet strącić z góry, na której miasto było położone. A przecież Jezus czynił dobro, nauczał o królestwie Bożym, kochał każdego człowieka. Cóż się stało z Nazarejczykami? Czyżby to była zazdrość, że On, syn cieśli i Maryi, ma mądrość, która została dana Mu z góry, czyli od Boga? Wszystko wskazuje na to, że to zazdrość kierowała sercami i umysłami tych, którzy odrzucili Jezusa. W homilii odwracamy uwagę od negatywnych postaw i akcentujemy przede wszystkim ten fakt, że byli też tacy mieszkańcy Nazaretu, którzy zaufali Panu Jezusowi. Byli to chorzy, którzy z wiarą słuchali Chrystusa i przyjęli Go swym sercem. To na nich położył ręce i uzdrowił ich. „Idziemy” z dziećmi do Nazaretu, aby porozmawiać z mieszkańcami na temat tego, co się stało. Niech dzieci próbują rozwiązać problem zazdrości. Pomoce: rysunek drogowskazu z napisem „Nazaret – 7 km”; słowa piosenki religijnej pt. „Ci co zaufali Panu”

Utrata osoby, która zajmowała ważne miejsce w naszym życiu, wywołuje zwątpienie i zanegowanie sensu ludzkiego życia. Z ludzkiego punktu widzenia temat śmierci jest trudny, smutny i niewygodny. Najlepiej byłoby go odłożyć na „inny” czas. Powołaniem każdego z nas jest wieczność i nieśmiertelność. Stwarzając człowieka na swój obraz i swoje podobieństwo, Bóg obdarzył nas nieśmiertelnością. W ten sposób uczestniczymy w naturze Boga, który jest wieczny i nieśmiertelny.

Jaka wiara, takie uzdrowienie! Wierzący to ten, kto żyje Bogiem na co dzień i w Nim znajduje źródło. Prawdziwa wiara nie pozbawia człowieka woli. Ona sprawia, że poszukujemy dobrych rozwiązań naszych problemów, takich, gdzie jest miejsce na Boga. Wiara nie eliminuje podszeptów złego ducha: nie uda się, nic z tego nie będzie, po co się męczyć. Wiara jest odpowiedzią na lęk. Jeśli nie uwierzysz, to nie zobaczysz wielkich dzieł Boga. Chora kobieta i Jair sprawdzili siebie w spotkaniu z Panem. Wiara niesie w sobie doświadczenie obumierania, by mogły się narodzić plony.

W homilii kładziemy nacisk na wiarę Jaira. Zdaje sobie sprawę, że jego córeczka umiera, dlatego postanowił pójść do Jezusa, który był znany wielu ludziom jako ten, który czyni cuda. Jair był dobrze zorientowany, że Bóg pośle Mesjasza, który będzie czynił wielkie cuda dla ludu wybranego, Izraela. Wiara Jaira jest świadectwem i zaproszeniem dla Żydów, aby uwierzyli w posłannictwo Chrystusa jako Mesjasza. Jako przełożony synagogi miał wielki wpływ na to, aby wieść o Jezusie, jako Mesjaszu, rozniosła się po okolicy. Homilię można wzbogacić ewangeliczną scenką pt. „O pannie Jairównie i tatusiach” ze zbioru ks. Jana Twardowskiego pt. „Dziecięcym piórem” (patrz: część poniżej, w części z cytatami).

Piotr i Paweł zginęli w czasie prześladowania chrześcijan za Nerona, około 64 r. po Chrystusie. Św. Piotr został ukrzyżowany w cyrku Nerona znajdującym się w pobliżu wzgórza Watykańskiego. Natomiast św. Paweł został ścięty mieczem poza murami miasta. Piotr – galilejski rybak powołany przez Jezusa, zostawił swoją pracę i poszedł za Nim. Misja Apostoła Piotra jest kontynuowana w jego następcach. W każdym biskupie Rzymu, czyli w każdym papieżu, Piotr w dalszym ciągu jest Skałą, na której Chrystus buduje w tajemniczy sposób swój Kościół. Paweł z pochodzenia był Żydem z Tarsu, doskonale wykształconym w żydowskim Prawie. W swojej gorliwości dla Prawa prześladował młody Kościół. Spotkanie z Jezusem całkowicie odmieniło jego życie. Już jako Apostoł Chrystusa przemierzył cały ówczesny świat, głosząc wszystkim Dobrą Nowinę.

Zrozumieć słowo „wigilia”. Sylwetka Jana Chrzciciela. Cudowne poczęcia Jana. Niepłodność wówczas i dziś. Nadanie imienia. Pprawa kobiety. Imię w Piśmie Świętym. Kim ja będę?