Rozpoczynamy homilię od pokazania radości wspólnie przeżywanej liturgii w uroczystość Objawienia Pańskiego. Zwracamy uwagę na wyjaśnienie symboli występujących w tym dniu w liturgii (dary Mędrców). Tłumaczymy sens słów proroka Izajasza. Skupiamy uwagę na darach Mędrców, przytaczając zwrotki hymnu brewiarzowego. Mędrcy zanieśli prawdę o Jezusie do swoich krajów, czyli na Wschód. Celem homilii jest wytłumaczenie dzieciom sensu ofiarowania darów, które Mędrcy złożyli małemu Jezusowi. Należy wcześniej przygotować: – kadzidło, – kredę, – złoto (obrączki, krzyżyk, łańcuszek), – mirrę.

Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami (J 1,14) – Wcielenie fundamentem naszej wiary. Radosna nowina skierowana do ubogich pasterzy. Zagubienie świata – święta bez Świętego. Betlejemskie okno życia. Wiara w to, co po ludzku nie do wiary. Największym darem jest sam Bóg.

Na wierzącego działają dwie siły: przyciąganie wiary, gdzie Bóg jest najważniejszy i tendencje odśrodkowe prowadzące na peryferie. Należy rozbudzać w sobie świadomość, że jesteśmy stworzeni dla wieczności. Św. Stanisław Kostka ujmuje to w dewizie: do większych rzeczy narodziłem się. Pasterze idą z pośpiechem do Betlejem i widzą wszystko, co zostało im zapowiedziane. Ci prości ludzie mieli dużo rozsądku i gorliwą wiarę. Jest w ich postawie poryw serca i uważne słuchanie. W tej postawie odkrywamy własne doświadczenie Bożego Narodzenia. Gdy jesteśmy napełnieni Bożą łaską, to mamy dobrze poukładane w sercu i głowie.

Przy wejściu do każdego kościoła znajduje się kropielnica z wodą święconą. Wchodząc do świątyni, wierni czynią znak krzyża wodą święconą na pamiątkę chrztu. Wielu chrześcijan ma swoje małe kropielnice w mieszkaniu – znakiem krzyża rozpoczynają i kończą dzień. Wierzymy, że poprzez znak krzyża Bóg udziela nam błogosławieństwa. Ogromną moc ma błogosławieństwo rodziców, dlatego powinni oni błogosławić dzieci jak najczęściej. Uczymy się błogosławić nie tylko od Mojżesza i Aarona. Razem z papieżem Benedyktem XVI wpatrujemy się w Bożą Rodzicielkę i wraz z Nią zgłębiamy tajemnicę daru Bożego błogosławieństwa. Ten dar posiadają także rodzice. Dzieci powinny przyjąć prawdę, że Boże błogosławieństwo jest niezbędne do życia duchowego. Uczą się także wdzięczności względem Boga i rodziców za miłość, która jest szczególnym darem. Przygotuj wcześniej: – małą kropielnicę; – słowa błogosławieństwa z Księgi Liczb (Lb 6,27).

Bajka braci Grimm „O dziadku i wnuczku”, będąca podstawą dla sztuki teatralnej zatytułowanej „Drewniany talerz”, pokazuje niezdrowe relacje w rodzinie. Opowiadanie o złym traktowaniu starszych ludzi w rodzinie burzy radosny nastrój świąt Bożego Narodzenia. Współczesna rodzina doświadcza wielu problemów; można nawet powiedzieć, że przeżywa swego rodzaju kryzys. Jednym z problemów jest eutanazja, tak zwana humanitarna śmierć. Wielkim problem jest także jedność i trwałość rodziny. Dziś już prawie nie zwracamy uwagi na rozwody. Naszą codzienną postawą ma być wyrozumiałość i serdeczne miłosierdzie. Aby zrealizować ten postulat, trzeba trwać w jedności z Chrystusem i od Niego uczyć się cichości i pokory.

Każdy z nas tutaj zgromadzonych lubi święta i ze wzruszeniem je przeżywa. Atmosfera świąt udziela się każdemu, wycisza nas i wprowadza w błogi nastrój. Czas świąt Bożego Narodzenia kieruje nasze myśli ku betlejemskiej szopce, w której Najświętsza Rodzina wspólnie przeżywa trudy codzienności. Jest tam Maryja Dziewica, św. Józef Opiekun i Dziecię Jezus. Św. Józef staje dzisiaj przed nami jako prawdziwy mężczyzna, gotowy do obrony wspólnoty rodzinnej. Towarzyszy najbliższym we wszystkich trudach codzienności i roztacza nad Najświętszą Rodzina swą opiekę. Św. Maryja jest patronką i wzorem bycia kobietą. Staje dziś przed nami jako matka Syna Bożego zatroskana o Jego bezpieczeństwo.

Celem homilii jest nauczenie dzieci na przykładzie życia Świętej Rodziny wdzięczności za swoje rodziny. Przypomnienie dzieciom potrzeby obecności rodziców w ich życiu. Pan Jezus wskazuje na ważność rodziny, przebywając w niej trzydzieści lat. Dzięki Jezusowi nasza rodzina jest Bożą Rodziną. Przy stole w domu podczas posiłków przeżywamy wspólnotę rodzinną. Stając przy ołtarzu, także przeżywamy wspólnotę rodziny Pana Jezusa.

Otwartość na łaskę jest związana z umiejętnością życia w bliskości Boga. To, co daję Bogu, tworzy silną więź ze Stwórcą. Człowiek staje się duchowo płodny, gdy przyjmuje to, co Bóg daje, nawet jeśli nie zawsze rozumie działanie Boga. Duchowa płodność płynie z głoszonej z wiarą Ewangelii. Patrzenie na Jezusa zmienia postrzeganie bliźnich wokół nas i nasz stosunek do drugiego człowieka.