W Dekalogu Bóg domaga się wyłączności, czytamy bowiem: nie będziesz miał bogów przede Mną. Ta wyłączność domaga się obecności Boga w naszej życiowej przestrzeni. Wspaniałym dopowiedzeniem do tego przykazania jest przykazanie miłości. Będziesz miłował Pana Boga swego całym sercem, duszą, umysłem i mocą. Całe nasze życie ma być przesiąknięte Jego obecnością. Wiara ma moc tylko wówczas, gdy jest uzewnętrzniana, gdy dzieli się nią człowiek z innymi. Pytamy się dzisiaj o nasze bożki. Jest ich wiele, bo są nimi wszystkie te rzeczy i sprawy, które zajmują miejsce przeznaczone dla Boga.

Królestwo Boże to stan, do którego powinien dążyć każdy człowiek wierzący. Jeśli mówimy o królestwie Bożym, to w kontekście prawdy i dobra wypływającego z serca. Mamy wpływ na to, co się dookoła nas dzieje i gdzie będziemy siali ziarno Słowa Bożego. Człowiek Boży sieje dobre nasienie. Jeśli karmimy się Słowem Bożym, to również tym słowem będziemy żyli. Boży człowiek sieje Boże słowa. Nie byle jakie. Trzeba być jednak ostrożnym, bo zły duch nie śpi i będzie zawsze starał się ukraść nam słowo. Nie na wszystko mamy wpływ. Warto też zostawić w rękach Jezusa swoje życie, aby On mógł nim odpowiednio kierować. Niestety nie na wszystko mamy wpływ w swoim życiu. Są takie przestrzenie, gdzie trudno nam jest zapanować nad sytuacją. Bowiem posiane zło nie od razu się manifestuje. Królestwo Boże nie jest sprawą „dziedziczenia”, przechodzenia z ojca na syna, ale to sprawa zdobywania, poświęcenia wszystkiego dla jego osiągnięcia. Jest to sprawa indywidualnego wyboru.

Jezus chętnie używa obrazu winnego krzewu. Bóg Ojciec troszczy się o każdą latorośl, a latoroślami są ci wszyscy, którzy są złączeni z Jezusem przez chrzest święty. Latorośl, która nie owocuje, to człowiek, który nie trwa w Jezusie Chrystusie. Rośliny potrzebują przycinania. Bóg przycina nas przez trudne doświadczenia życia, przez przeciwności. Oczyszczenie pozwala nam zachować w sobie życie Boże i trwać w Jezusie Chrystusie.

Maria Magdalena jest jedną z najczęściej wspominanych kobiet w Nowym Testamencie. Była jedną z niewielu kobiet towarzyszących Jezusowi przez cały okres publicznej działalności. Płacz Marii Magdaleny nad pustym grobem Jezusa. Maria troszczy się o szacunek dla Jezusa nawet po Jego śmierci. Ta, która doświadczyła odrzucenia i hańby, nie wstydziła się Jezusa do samego końca. Maria Magdalena jest przykładem, że Jezus wybaczy człowiekowi wszystko, jeśli tylko ten zdecyduje się porzucić grzeszne życie, by pójść za Nim.

Jezus w przypowieści mówi o zasiewie, który Pan Bóg czyni w nas nieustannie siejąc swoje słowo. Wybrzmiewa ono w liturgii Kościoła oraz w osobistej lekturze Pisma Świętego, ale także w spotkaniach z ludźmi i szarości dnia codziennego. W dzisiejszym świecie nie dostrzega się wielu dramatów, które przechodzą ludzie. To często dramat oddalenia się od Boga, od Kościoła, od życia zgodnego z Dekalogiem. Zasiane przez siewcę ziarno wpada w prawdzie na grunt ludzkiego serca, ale jest on pełen kamieni, skał i cierni. Jak wygląda gleba mojego serca, na które pada Słowo pochodzące od Boga i co robię, żeby Słowo Boże mogło wydać plon w sercu innych ludzi? Zwróćmy uwagę na to, ile łaski Bożej, którą codziennie otrzymujemy od Boga, wydało plon w naszym życiu niekiedy w niespodziewany sposób.

Przybycie Matki i krewnych do Chrystusa wywołuje dziwną sytuację, która z pewnością jest przykra dla Jego Matki. W wymiarze ziemskim więzy krwi są bardzo istotne, w wymiarze duchowym tracą swoją moc. W wymiarze duchowym najważniejszym jest odczytywanie woli Bożej.

Bóg składa Izraelitom obietnicę, której zawsze będzie wierny. Słowo Boże jest pełne prawdy i ma moc stwarzania. Każde zbliżenie w relacji z Bogiem wymaga naszej ofiary. Trzeba wznieść się ponad nasze przyzwyczajenia oraz stereotypowy sposób myślenia. Wtedy będziemy mogli wznieść się na wyższy poziom. Warto się zastanowić, czy nasze przyzwyczajenia nie doprowadziły do tego, że w sferze wiary już niczego nie próbujemy zmienić. Może przyzwyczajenia stały się już naszą niewolą. Otwórzmy więc nasze serca i umysły na dary, które przygotował nam Bóg.

Sługa Pański zapowiadany jest przez Izajasza jako ten, który jest cichy i łagodny, a jednocześnie jako ktoś, kto zwycięży. Zwycięża nie ten, kto krzyczy, ale ten, który ma moc.