Dziś bardzo popularne jest pokazywanie „superbohaterów”. Niemal co roku wytwórnie filmowe wypuszczają na rynek jakiś film o przygodach: Supermana, Batmana, Spidermana, Hulka, Iron Mana, Flasha, Wonder Woman. Kim jest przykładowy „superbohater”? Jest on fikcyjnym bohaterem filmów, książek lub komiksów, który zwalcza zło. Przeważnie ma nadprzyrodzone zdolności, które pozwalają mu na zrealizowanie celu. Bardzo chętnie utożsamiamy się z takimi postaciami. Szczególnie ze względu na to, że taka osoba walczy ze złem, stoi w obronie dobrych wartości, takich jak sprawiedliwość, uczciwość. Kościół uznał Szczepana za świętego, czyli pokazał go jako wzór do naśladowania, jako pewną drogę świętości. Czy możemy porównać św. Szczepana do Supermana? Czy znajdziemy wspólne cechy?

W pierwszej części homilia ma formę opowiadania o chłopcach, którzy nie mogli dojść do porozumienia w czasie meczu piłkarskiego i, niestety, pokłócili się ze sobą. Gdy zawiodły argumenty, sięgnęli po kamienie. Pogodził ich dopiero nauczyciel wychowania fizycznego. Druga część homilii wyjaśnia szereg bolesnych wydarzeń z Dziejów Apostolskich, dotyczących męczeństwa świętego diakona Szczepana. Opowiadanie o męczeństwie św. Szczepana skłania do myślenia. Celem homilii jest ukazanie dzieciom, że we wszystkich sporach, nieporozumieniach i kłótniach należy panować nad swoimi emocjami i za wszelką cenę osiągać porozumienie. Docieramy do umysłów słuchaczy poprzez uczucie i rozum. Należy przygotować: – kilkanaście małych kamieni; – łaciński napis: Plus ratio quam vis – rozum znaczy więcej niż siła.

Gromadzimy się na Eucharystii, by na nowo przeżywać przyjście na świat Mesjasza. Jezus, który dokona odkupienia ludzkości, przychodzi do nas jako Dziecko. Tylko prości pasterze rozpoznali w Dzieciątku wyczekiwanego jedynego Zbawiciela człowieka i świata całego. Bóg przemówił do nas przez swego Syna Jednorodzonego. Dzięki Niemu przyszła na świat światłość. Boże Dziecię tulone przez Matkę Najświętszą, otoczone przez pasterzy, jest znakiem z wysoka. Zachwyćmy się Bożym znakiem. Jezus Chrystus ma nas doprowadzić do zbawienia. Światłość bijąca od Boskiego Syna powinna oświecać mroki naszego doczesnego życia.

Bóg wypowiada jedno Słowo. Bóg w każdym miejscu i czasie wypowiada się i możemy to usłyszeć. Moc sprawcza Bożego słowa jest doskonała. Mowa Boga nie jest pustosłowiem. W jednym słowie mieści się Wszechświat. Wcielenie Słowa to konkret Bożej miłości, która wchodzi w historię ludzkości i człowieka. Bóg mówi „kocham” i miłość staje się ciałem. Najpiękniejsze i najważniejsze słowo Miłości to Syn Jednorodzony. Wypowiadamy tyle słów: stają się ciałem czy nasza mowa jest pleceniem trzy po trzy? Przerażająca jest bezpłodność ludzkiej mowy, przecież każde słowo wywołuje reakcję.

Radość świętowania często kończy się wraz z rozpakowaniem wigilijnych prezentów. W tej homilii chcę pokazać dzieciom, że tak jak prezenty są spełnieniem naszych marzeń, tak dla Pana Boga spełnieniem Jego największego pragnienia było Boże Narodzenie. Wtedy Jego Słowo stało się Ciałem i wtedy w pełni objawił się człowiekowi. Celem tej homilii jest zachęcenie dzieci do przedłużania Bożego Narodzenia – do przyjmowania Nowonarodzonego Dzieciątka za każdym razem, kiedy czytają Pismo Święte. Pogłębiające homilię „Słowo do rodziców” znajduje się w części z cytatami. Jako pomoc do homilii można przygotować napis „Słowo Boże między nami” oraz wyeksponować księgę Pisma Świętego.

Święty lęk pasterzy: jasność z nieba i głos aniołów. Pasterze byli dorosłymi, odważnymi mężczyznami. Pasterzem był Dawid, który tak królowi Saulowi opisał swoje dokonania przed walką z Goliatem: Kiedy sługa twój pasał owce u swojego ojca, a przyszedł lew lub niedźwiedź i porwał owcę ze stada, wtedy biegłem za nim, uderzałem na niego i wyrywałem mu ją z paszczęki, a kiedy on na mnie napadał, chwytałem go za szczękę, biłem i uśmiercałem (1 Sm 17,34–35). Chwała na wysokości Bogu – anielska kolęda w każdej Eucharystii. Wtorek – dzień podwójnego błogosławieństwa. Święta Bożego Narodzenia – święta Bożego Myślenia (ks. Jan Twardowski). Bóg mówi do nas nieustannie – we wszystkich wydarzeniach życia. Żyć pobożnie, to żyć po Bożemu, słuchać tego, co Bóg do nas mówi poprzez znaki. Cud Bożych narodzin w każdej Eucharystii.

Słyszymy opowieść o spotkaniu dwóch świętych kobiet i matek. Maryja poczęła Jezusa zaledwie kilka dni temu, Jan w łonie Elżbiety miał już sześć miesięcy. Pismo Święte opowiada nam o spotkaniu, w którym uczestniczą już cztery osoby. Co więcej, ta najmniejsza i najmłodsza Istota, odgrywa w tym spotkaniu kluczową rolę. Archanioł Gabriel w świątynnym widzeniu zapowiada Zachariaszowi, że będzie miał syna. I od razu wyjawia jego imię: Jan. Utrata mowy przez Zachariasza nie była w oczach świadków tego zdarzenia jakimś rodzajem kary. Raczej uznali to za znak, że wydarzyło się coś niezwykłego. Archanioł Gabriel w chwili zwiastowania powiadamia Maryję, że jej krewna, Elżbieta, pomimo starości poczęła syna i jest już w szóstym miesiącu, chociaż uważa się ją za niepłodną (Łk 1,36). Te słowa anioła prowadzą do stwierdzenia: Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego (Łk 1,37).

Oczekiwanie na narodziny dziecka trwa długie miesiące. W liturgii Kościoła wydarzeniem kulminacyjnym jest Boże Narodzenie. Tkamy gobelin bożonarodzeniowy dzień po dniu przez cały rok. Czynimy to z miłosną uwagą, by stać się uczestnikiem wydarzeń zbawczych. Tkactwo jest pracochłonne i wymaga staranności. Poczęcie Syna Bożego niesie w sobie dynamikę o niespotykanej sile – to źródło tryskające życiem. By w tej dynamice uczestniczyć, trzeba wybrać się do potrzebujących. Wyruszymy w drogę z konkretnymi wskazówkami – Maryja dostała je w słowie Bożym. Przyjście Maryi sprawiło, że Elżbieta dzieli się z Nią swoją radością. Zadaniem chrześcijanina jest splatać swoje losy z innymi, tworząc bożonarodzeniowy gobelin.