Uświadamiamy dzieciom, że Pan Jezus jest Synem Bożym, który w chrzcie pokuty u św. Jana Chrzciciela bierze na siebie grzechy wszystkich ludzi, by zadośćuczynić Bogu Ojcu. „Ja was chrzczę wodą, tymczasem Pan Jezus chrzcić was będzie Duchem Świętym!” – zapowiada Jan Chrzciciel. Bóg Ojciec w czasie chrztu Jezusa prezentuje Go jako swego Syna. W sakramencie chrztu św. stajemy się dziećmi Boga Ojca. Dziękujemy Panu Jezusowi za dar bycia Bożym dzieckiem. Mamy dwie rodziny. Doświadczenie więzi z rodzicami. Doświadczenie więzi z Bogiem i Kościołem Chrystusowym. Przypominamy, że Pan Jezus jest naszym Bogiem, który umiera za nas na krzyżu, co dokonuje się podczas każdej Mszy św. Często żegnajcie się z uwagą, by tym gestem przypominać sobie, że znak krzyża mówi o naszej wierze. W trakcie homilii potrzebny będzie: – obraz chrztu Pana Jezusa; – zdjęcie chrztu dziecka.

Uroczystość Objawienia Pańskiego znana jest także jako Święto Trzech Króli w nawiązaniu do Ewangelii, która opisuje przybycie do Betlejem trzech Mędrców. Słowo „epifania” w znaczeniu chrześcijańskim oznacza objawienie się Boga w Jezusie Chrystusie. W Nim objawia się misterium zbawienia wszystkich ludzi. Znakiem powszechności zbawienia jest pokłon trzech Mędrców (trzech Króli), którzy są przedstawicielami wszystkich narodów pogańskich. Święto Objawienia Pańskiego stanowi nieustanne wezwanie do poszukiwania Jezusa i odnajdywania w Nim jedynego Zbawiciela świata. Bóg przemawia do ludzi przez różne znaki. Potrzeba wiary, aby te Boże znaki właściwie odczytywać i rozumieć.

Czasem spotykamy ludzi z tzw. charyzmą. Mają w sobie tyle pozytywnej energii, że udziela się ona wszystkim, mającym z nią styczność. Z reguły chętnie przebywamy w towarzystwie takich ludzi, ponieważ sami ładujemy od nich nasze życiowe akumulatory. Czynnikiem determinującym życie człowieka może być np. muzyka. Często muzycy podporządkowują swojej muzyce styl życia, sposób ubierania się, swoje towarzystwo, bardzo często wybierając samotność jako sposób życia i nieskrępowanego tworzenia. Kolejnym czynnikiem, który może determinować ludzkie życie, jest nauka. Są ludzie, którzy całe swoje życie poświęcili nauce. Istotna jest też miłość do natury. Ludzie zostawiają swoje rodziny, przenosząc się na odludzie – wszystko w imię wyznawanej przez nich idei. Oczywiście z drugiej strony niezwykle ważne jest apelowanie i przypominanie o szacunku dla przyrody i świata stworzonego nie tylko ze względu na dobro człowieka, ale i całego świata jako takiego. Najważniejszym, pierwszym i zarazem ostatnim źródłem fascynacji człowieka może – a nawet powinien być – Bóg. Stwórca pragnie tego, aby ludzie fascynowali się Nim dla szczęścia ich samych.

Rozpoczynamy homilię od pokazania radości wspólnie przeżywanej liturgii w uroczystość Objawienia Pańskiego. Zwracamy uwagę na wyjaśnienie symboli występujących w tym dniu w liturgii (dary Mędrców). Tłumaczymy sens słów proroka Izajasza. Skupiamy uwagę na darach Mędrców, przytaczając zwrotki hymnu brewiarzowego. Mędrcy zanieśli prawdę o Jezusie do swoich krajów, czyli na Wschód. Celem homilii jest wytłumaczenie dzieciom sensu ofiarowania darów, które Mędrcy złożyli małemu Jezusowi. Należy wcześniej przygotować: – kadzidło, – kredę, – złoto (obrączki, krzyżyk, łańcuszek), – mirrę.

Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami (J 1,14) – Wcielenie fundamentem naszej wiary. Radosna nowina skierowana do ubogich pasterzy. Zagubienie świata – święta bez Świętego. Betlejemskie okno życia. Wiara w to, co po ludzku nie do wiary. Największym darem jest sam Bóg.

Na wierzącego działają dwie siły: przyciąganie wiary, gdzie Bóg jest najważniejszy i tendencje odśrodkowe prowadzące na peryferie. Należy rozbudzać w sobie świadomość, że jesteśmy stworzeni dla wieczności. Św. Stanisław Kostka ujmuje to w dewizie: do większych rzeczy narodziłem się. Pasterze idą z pośpiechem do Betlejem i widzą wszystko, co zostało im zapowiedziane. Ci prości ludzie mieli dużo rozsądku i gorliwą wiarę. Jest w ich postawie poryw serca i uważne słuchanie. W tej postawie odkrywamy własne doświadczenie Bożego Narodzenia. Gdy jesteśmy napełnieni Bożą łaską, to mamy dobrze poukładane w sercu i głowie.

Przy wejściu do każdego kościoła znajduje się kropielnica z wodą święconą. Wchodząc do świątyni, wierni czynią znak krzyża wodą święconą na pamiątkę chrztu. Wielu chrześcijan ma swoje małe kropielnice w mieszkaniu – znakiem krzyża rozpoczynają i kończą dzień. Wierzymy, że poprzez znak krzyża Bóg udziela nam błogosławieństwa. Ogromną moc ma błogosławieństwo rodziców, dlatego powinni oni błogosławić dzieci jak najczęściej. Uczymy się błogosławić nie tylko od Mojżesza i Aarona. Razem z papieżem Benedyktem XVI wpatrujemy się w Bożą Rodzicielkę i wraz z Nią zgłębiamy tajemnicę daru Bożego błogosławieństwa. Ten dar posiadają także rodzice. Dzieci powinny przyjąć prawdę, że Boże błogosławieństwo jest niezbędne do życia duchowego. Uczą się także wdzięczności względem Boga i rodziców za miłość, która jest szczególnym darem. Przygotuj wcześniej: – małą kropielnicę; – słowa błogosławieństwa z Księgi Liczb (Lb 6,27).

Bajka braci Grimm „O dziadku i wnuczku”, będąca podstawą dla sztuki teatralnej zatytułowanej „Drewniany talerz”, pokazuje niezdrowe relacje w rodzinie. Opowiadanie o złym traktowaniu starszych ludzi w rodzinie burzy radosny nastrój świąt Bożego Narodzenia. Współczesna rodzina doświadcza wielu problemów; można nawet powiedzieć, że przeżywa swego rodzaju kryzys. Jednym z problemów jest eutanazja, tak zwana humanitarna śmierć. Wielkim problem jest także jedność i trwałość rodziny. Dziś już prawie nie zwracamy uwagi na rozwody. Naszą codzienną postawą ma być wyrozumiałość i serdeczne miłosierdzie. Aby zrealizować ten postulat, trzeba trwać w jedności z Chrystusem i od Niego uczyć się cichości i pokory.