Z kim się przyjaźnię, w jakich środowiskach się obracam? Jaki jest mój stosunek do ludzi, z którymi rywalizuję? W obawie przed konkurencją i zagrożeniem własnej pozycji ludzie sięgają po administracyjne zakazy. Bóg działa w zaskakujący sposób – człowiek, który nie należy do uczniów Jezusa, również wyrzuca złe duchy w Jego imię. Mamy żyć i działać z imieniem naszego Pana w sercu i na ustach. Bezmierna miara Boża: obfitość połączona z rozrzutnością i ciągłe przekraczanie ludzkich wyobrażeń. Rozejrzyjmy się wokoło – naprawdę są ludzie, którzy żyją po Bożemu.

Bóg nie szczędzi człowiekowi swojego Ducha. To źródło jest niewyczerpane. Nigdy nie zabraknie Bogu łaski. Mogę podejść do źródła, ile razy chcę i zaczerpnąć tyle łaski, ile tylko zapragnę. Bóg jest hojny. Są wierzący, w spotkaniu z którymi doświadczamy obecności samego Boga. Wychodzimy z takiego spotkania przemienieni. Czujemy to wyraźnie. Każdy chrześcijanin powinien być człowiekiem, z którego emanuje obecność Boga. Bóg rozlewa na ludzi swojego Ducha. Tyle tysięcy młodzieży i dorosłych przyjmuje sakrament bierzmowania, a jednak nie widać żadnej zmiany w ludziach, nie zmienia się społeczeństwo, które przeżywa coraz większy kryzys. Marnujemy „tony” Bożej łaski, lekceważymy Boże dary.

Zazdrosne warzywa – opowiadanie ukazujące, czym jest zazdrość. Zazdrość grzechem dzieci i dorosłych. Słowo Boże gani zazdrość. Zazdrosny Jozue i zazdrośni apostołowie. Niszczycielska siła zazdrości. Jak uwolnić się z zazdrości? (Odpowiedź na to pytanie można zilustrować opowiadaniem o młodych sportowcach „Co z tą zazdrością zrobić?”, znajdującym się w części z cytatami).

Sprawiedliwy jest człowiekiem niewygodnym dla otoczenia. Spotkanie z nim wymaga zajęcia konkretnego stanowiska. Ludzie, o których mówi Księga Mądrości, mogliby walczyć ze swoimi wadami, zmienić obyczaje, ale oni knują, jak się pozbyć sprawiedliwego. Żądza wielkości powoduje nieład i zło. Mądrość przynosi ze sobą sprawiedliwość i pokój. W historii Kościoła i ludzkości znajdziemy wiele przykładów tych odmiennych postaw. Chrystus stawia przed uczniami dziecko jako wzór do naśladowania. Wzywa też swoich uczniów, aby służyli wszystkim innym ludziom.

Nieustannie próbujemy przewodzić innym, chcemy podporządkować sobie i naszym planom wiele spraw. Nadmierna koncentracja na realizacji własnych planów może zniszczyć wiele zdziałanego dobra. Liturgia słowa przeznaczona na dzisiejszą niedzielę każe nam się zastanowić nad ludzkimi ambicjami, zawiścią i rywalizacją. Księga Mądrości pokazuje, jak grzech ogarnia i niszczy tych, którzy mu się poddają. Ludzie owładnięci złem nie potrafią znieść dobra, które staje się dla nich wyrzutem i dlatego spiskują, jak doprowadzić do zguby człowieka sprawiedliwego. Święty Jakub pisze o zazdrości, która wprowadza nieład i doprowadza do ruiny, a zła intencja modlitwy sprawia, że staje się ona bezowocna. Jezus, wsłuchując się w serca swoich uczniów, nie potępia ich za ich pragnienia, postanawia jednak nadać tym pragnieniom właściwy kierunek; czyni to, stawiając apostołom warunek, by byli „ostatnimi” i „sługami wszystkich”.

Życie zgodne z Ewangelią nie jest łatwe. Doświadczyli tego uczniowie Chrystusa, którzy posprzeczali się ze sobą. Spór dotyczył ich znaczenia we wspólnocie: który z nich jest największy. Chrystus tłumaczy im, aby byli sługami wszystkich, a w ten sposób będą pierwszymi. Dziecko jest dla Chrystusa najlepszym przykładem prostoty myśli, pragnień i zachowań. W homilii pouczamy dzieci, aby dzieliły się tym, co posiadają, z innymi, a szczególnie z rodzicami, rodzeństwem, krewnymi i przyjaciółmi. Uczymy ich wdzięczności, szczególnie względem rodziców. Pierwsze miejsce, nie tylko w dyscyplinach sportowych, jest nagrodą za trud w przygotowaniach (treningach) i w zmaganiach, ale jednocześnie zobowiązuje do zachowań fair play. Pomoce: rysunek podium, ale o odmiennej numeracji miejsc; medale – złoty, srebrny i brązowy.

Cezarea Filipowa w czasach Jezusa była niewielką miejscowością. Były tam groty, w których kiedyś oddawano cześć bożkom greckim. W miejscu, gdzie leżały rozwalone ołtarze i zdruzgotane kolumny świątyń pogańskich bożków, Piotr wyznał wiarę w Jezusa jako Mesjasza. Obecnie w wielu miejscach na Ziemi chrześcijanie doświadczają prześladowań i są zabijani, ponieważ wierzą w Jezusa Chrystusa. W mediach niemal każdego dnia pojawiają się informacje krytyczne wobec instytucji Kościoła. Również dziś opinie na temat Jezusa są różne. Ludzie uważają Go za idealistę, czyniącego wiele dobra dla innych ludzi lub rewolucjonistę, który pragnął zmienić skostniałe instytucje funkcjonujące w tamtych czasach. Jezus również dziś pyta każdego z nas: A wy za kogo Mnie uważacie? (Mk 8,29).

Co to znaczy wierzyć? Wierzę, bo jestem ochrzczony i należę do Kościoła. Wierzę – bo uznaję istnienie Boga i wyznaję wszystkie prawdy wiary. Prawdziwa wiara, to wierność i posłuszeństwo woli Bożej. Istota grzechu leży w sercu człowieka. Opinie o Jezusie tych, którzy Go nie przyjęli. Maryja, jako pokorna służebnica Pańska, wie najlepiej, co to znaczy przyjąć Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Patron młodzieży – św. Stanisław Kostka. Czyn wiary, o którym mówi św. Jakub, to nie tylko dobre uczynki i czyny miłosierdzia, to przede wszystkim uczestnictwo w Krzyżu Chrystusa.