Świątynia jest miejscem przebywania Boga; nieogarniony Bóg pragnie napełnić gmach budowany ludzkimi rękami swoją obecnością. Pierwsze czytanie opowiada o poświęceniu świątyni w Jerozolimie. Aktu tego dokonał w imieniu Izraela król Salomon. Modlitwa króla dawała narodowi pewność Bożej obecności i nadzieję na wysłuchanie modlitw. Pan Bóg poprzez zamieszkanie w tym miejscu daje nam wyraz swojej miłości do człowieka. On – nieogarniony – zniża się do swojego stworzenia, by ono mogło Go kontemplować. Św. Paweł przesuwa akcent z budowli materialnej na duchową. Mówi o Kościele jako mistycznym ciele Jezusa. Jesteśmy członkami tego ciała, możemy to ciało budować albo niszczyć.

Niezmiernie ważne jest odczytanie swojej roli i obecności w Kościele. Zapraszają i zobowiązują nas do tego sakramenty święte, a szczególnie chrzest. Pytanie: A wy za kogo Mnie uważacie? (Mt 16,15) Jezus kieruje także do nas. Jak odpowiemy? Niezależnie od tego, czy modlimy się we wspaniałej katedrze, bazylice, czy też w kościele parafialnym, to wszędzie objawia nam się Bóg. Każdy kościół jest miejscem świętym. Jeśli to możliwe, można dzieciom przybliżyć historię kościoła parafialnego oraz ukazać piękno jego architektury. Przed homilią należy przygotować: – kronikę parafialną, – prezenty urodzinowe, np. książki, – klucze od kościoła (najlepiej, aby były duże), – aparat fotograficzny (po Eucharystii robimy z dziećmi wspólną fotografię – najlepiej na tle kościoła).

Uczniowie nie słuchają zapowiedzi męki Jezusa. Jakie są we mnie pragnienia w odniesieniu do Jezusa? Skala pragnienia odpowiada zapotrzebowaniu człowieka na wielkie wartości ducha, takie też jest odczuwanie przez człowieka szczęścia. Co znaczy sformułowanie „pić kielich”? To pytanie niepokoi, a jednocześnie uświadamia, na czym polega bliskość z Jezusem, na czym polega zażyłość, przyjaźń. Jest to trudna przyjaźń, trudna bliskość. Do czego prowadzą mnie pragnienia religijne? Co jestem w stanie poświęcić, aby być człowiekiem, który służy innym?

Jakie marzenia, takie życie. Kto nie pragnie i nie realizuje pragnień, ten karłowacieje, a w ostatecznym rozrachunku usycha. Apostołowie nie boją się pragnąć, ale nie chcą się dzielić pragnieniami. Trzeba wypowiedzieć to, co się nosi w sercu. Prawdziwe pragnienia nie widzą granic! Pragnienie i jego ucieleśnienie mają odpowiedni dla siebie czas. Każdy z nas jest jedyny i niepowtarzalny – tak samo nasze pragnienia. Będąc blisko Boga, umiemy pragnąć rzeczy niemożliwych! Wielkość pragnienia mieści się w łączności z wolą Bożą. Małe pragnienia dadzą małą radość. Wielkie zaś wielką.

Służenie człowiekowi jest w zasięgu możliwości każdego z nas, niezależnie od stanowiska i godności. Przykład życia św. Elżbiety Węgierskiej to dowód na doskonałe rozumienie Ewangelii wzywającej do służby bliźniemu. Rozmowa Jezusa z apostołami jest nauką, że należy wyzbyć się próżności i egoizmu. Intencją homilii jest pobudzenie dzieci do pokornej służby bliźniemu. Dzieci są wyręczane przez rodziców nawet w prostych obowiązkach i brak im wrażliwości na bezinteresowne usłużenie bliźniemu. Przed homilią należy przygotować: – poduszeczkę, a na niej koronę i berło; – narzędzia do sprzątania (np. wiadro, szczotkę, miednicę, mop, pudełko proszku do prania); – miskę, talerz, łyżkę.

Chrześcijanie po dziś dzień przeżywają napięcie wypływające z dylematu: jak żyć na tym świecie, a jednocześnie mu się nie poddać. Ta niecodzienna i (według wielu) nieżyciowa filozofia życia, ma swoje źródło w Ewangelii. Duch tego świata rozszerza teren swego panowania. Ludzie chcą mieć coraz więcej, zmieniają stare na nowe. Zdajemy sobie z tego sprawę, bowiem my też wpadamy w różnego rodzaju zasadzki: ulegamy modzie, chcemy zdobyć i mieć rzeczy, które wcale nie są nam niezbędne. Wprawdzie duch tego świata nie przeszkadza w wyznawaniu wiary w Trójjedynego Boga, nie miesza się do kwestii teologicznych, ale… no właśnie! Jest owo „ale”, które coraz bardziej słabnie w obliczu współczesnej konsumpcji.

Mądrość jest nie tylko zdobywaniem doświadczenia życiowego, ale i wynikiem modlitwy. Autor Księgi Mądrości pisze, że modlił się i w wyniku modlitwy otrzymał ducha mądrości. Nie można tych dwóch rzeczy od siebie oddzielać, bo doświadczenie bez modlitwy będzie tylko wiedzą, a modlitwa bez doświadczenia życiowego będzie tylko pobożnością. Mądrości nie zdobywa się w łatwy sposób, od razu. Potrzeba wielu wyrzeczeń, wielu poświęceń i musi upłynąć wiele czasu zanim coś, co człowiek odkrywa czy zdobywa, ugruntuje się i sprawdzi w życiu. Mądrość domaga się odpowiedniej ceny za siebie. Doskonale wiemy, że wszystko, co wartościowe, musi wiele kosztować. Nic nie jest za darmo.

Dzieci bardzo często chwalą się między sobą tym, co posiadają, czy też zamożnością rodziców. Z tego powodu między dziećmi dochodzi do konfliktów, rodzi się zazdrość, zawiść. Ta sytuacja ma miejsce najczęściej w szkole. Celem homilii jest ukazanie, że niezależnie od stanu posiadania wszyscy jesteśmy równi przed Bogiem. Nauczmy dzieci, aby nie czyniły różnic między sobą, aby nie chwaliły się tym, co posiadają, lecz aby głosiły Ewangelię wszystkim ludziom. Na Dzień Edukacji Narodowej można pomóc dzieciom przygotować wspólną laurkę dla nauczycieli i wychowawców. Drodzy Wychowawcy! Drodzy Nauczyciele! Z okazji Dnia Edukacji Narodowej składamy Wam najlepsze życzenia! Z głębi naszych uczniowskich serc życzymy Wam dużo zdrowia i sił duchowych. Niech Wasze serca będą pełne szczęścia i radości z wypełnienia zadań wynikających z Waszego powołania. Jednocześnie zapewniamy, że będziemy jeszcze gorliwsi na lekcjach. Dziękujemy Wam za wszystko! (podpisy uczniów)