Ludzie interesują się wszelkimi faktami i zjawiskami, które odbiegają od normalności. Przykładem jest popularność Księgi Rekordów Guinnessa. Poszukiwanie nadzwyczajności i zainteresowanie tym, co wykracza poza normalność, nie jest nowym trendem. Pierwsze czasopisma wydawane w Europie w XVI i XVII wieku przedstawiały różne anomalia natury. Wiele programów telewizyjnych zaprasza osoby, które w jakiejś dziedzinie są najlepsze lub wyróżniające się. Dzisiejsza Ewangelia nie wpisuje się w ten nurt podążania za niespotykanymi doznaniami i przeżyciami. Ze strony Jezusa nie widać żadnych oznak, by eksponować swą niezwykłość i cudowność. Jednym z powodów, dla których Jezus dokonywał cudownych znaków, była chęć pomocy innym i ulżenia ich losowi.

Założenia Bożej ekonomii: dzielić się niepokojami, bo wtedy ich ubywa; dzielić się z potrzeby serca, a wtedy wszystkim przyrasta. Ludzka zapobiegliwość różni się od Bożej troski. Lęk, że nie wystarczy, paraliżuje wszelkie poczynania. Ekonomia daru nie posługuje się rachunkiem strat i zysków. Najważniejszy jest Dawca, a nie potrzeba. W świetle tej ekonomii, rzeczy zyskują nową wartość. Otwieramy serce i stajemy się darem. Ekonomia daru czyni coś z niczego, okruch czy kropla przemieniają się w bochen i dzban. Najmniejszy dar urasta do rangi cudu. Ekonomia wdzięczności to pokorne i wdzięczne odnoszenie do Boga tego, co się ma w danej chwili. Wypowiadając „dziękuję” jestem świadom, iż wszystko od Boga pochodzi. Do Niego odnoszę osoby, sprawy i rzeczy.

Chleb powszedni. Różne potrawy spożywamy codziennie, lecz chleb najczęściej. Przykład zakupów w koszach – są one różne, lecz w każdym jest chleb. Chleb darem Bożym. Eliasz z polecenia Bożego rozmnaża chleby jęczmienne. Kapłan w czasie ofiarowania dziękuje Bogu za dar chleba. Cud rozmnożenia chleba. Wyraża się w nim troska Jezusa o słuchaczy, by nie ustali w drodze do swych domów. Słuchanie słów Jezusowych jest przygotowaniem do posilania się chlebem. Cud ustanowienia Eucharystii. Msza św. nazywana jest łamaniem chleba. Msza św. jednoczy wierzących w Chrystusa. Znak pokoju poprzedzający Komunię św. symbolem jedności, zgody i miłości. Uwaga: – przed homilią należy przygotować 2 lub 3 koszyki, a w nich różne produkty spożywcze. W każdym różne, ale w każdym chleb. Łamanie się chlebem powszednim z obecnymi na Mszy św. dziećmi pozwoli im utrwalić w pamięci treści omówione w homilii; – ponieważ w czasie homilii motywem przewodnim będzie chleb, warto wcześniej przypomnieć sobie jak on powstaje, by w razie trudności wspomóc dzieci wiedzą.

Czas odpoczynku – piękno Boga w dziele stworzenia. Pochwała prawdziwej przyjaźni. Św. Jan Paweł II przyjacielem ludzi. Kiedy stawały przed nim miliony, niejeden odnosił wrażenie, że Jan Paweł patrzy właśnie na niego. Że to do niego macha ręką, że to jego wyłuskuje z tłumu pielgrzymów (Janusz Poniewieski, „Gesty Jana Pawła II”, Kraków 2006, s.20). Zaczął ich nauczać (Mk 6,34). Jezus odpowiada darem słowa na zagubienie, bezradność i samotność współczesnych ludzi. Wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy jest słowo Chrystusa (Rz 10,17). Jezus – prawdziwy Przyjaciel, który nie zawodzi.

Letnie miesiące przeznaczone są zazwyczaj na odpoczynek od trudów pracy. W tym czasie młodzież ma wakacje, a dorośli chętniej biorą urlopy. Pan Jezus, widząc trud misji ewangelizacyjnej podjętej przez apostołów, zaleca im odpoczynek. Liturgia słowa podejmuje temat Dobrego Pasterza. W pierwszym czytaniu Pan użala się nad swoim ludem, bo ziemscy pasterze nie stanęli na wysokości zadania i rozproszyły się owce stada Bożego. Ludem zaopiekuje się Dobry Pasterz, który będzie postępował według Bożego serca. W Ewangelii spotykamy Chrystusa Dobrego Pasterza, który wychodzi naprzeciw pragnieniom, troskom i lękom ludzkim. Chrystus jako Dobry Pasterz jest współodczuwającym, czyli wchodzi w trudy i troski ludzkie i sam przeprowadza człowieka przez ciemną dolinę (por. Ps 23).

W homilii akcentujemy dar miłości i przyjaźni Jezusa względem Ludu Wybranego. Jezus wraz z apostołami nie szczędzili sił w głoszeniu Dobrej Nowiny. Jezus doskonale wiedział, że słuchający Go ludzie kochają Go i pragną, aby wciąż ich nauczał. Dlatego Ewangelista Marek porównał Jezusa do pasterza, a lud słuchający do owiec. Zachęcamy najmłodszych uczestników liturgii do wszelkich dobrych czynów względem rodziców, rodzeństwa, krewnych i przyjaciół. Pouczamy, że warto jest oderwać się od swoich spraw i poświęcić swój czas i siły dla bliźnich. Dla wielu dzieci (i nie tylko dzieci) jest to poważny problem. Zbyt mocna koncentracja na sobie prowadzi do egoizmu. Homilia powinna wyzwolić w słuchaczach uczucie wdzięczności dla Chrystusa za wszelkie dobro, które dla nas czyni. Pomoce – stokrotki we flakoniku – należy postawić na ołtarzu razem z ampułkami z winem i z wodą. Uwaga: dla każdego dziecka po jednej stokrotce! Ten moment homilii jest bardzo ważny. Obdarzamy każde dziecko stokrotką, a one dzielą się tym darem z rodzicami. Jeśli rodzice nie są obecni na Mszy św., dzieci uczynią to w domu. Należy przygotować tekst pieśni „Dzięki, o Panie” dla każdego dziecka (także dla tych, które jeszcze nie potrafią czytać). Po Komunii św. razem z dziećmi śpiewamy tę pieśń.

W życiu chrześcijańskim potrzebujemy więzi z Bogiem i świadomości bycia kochanymi przez Niego. Odczuwanie miłości Boga jest naszą siłą. Pocieszamy innych mocą miłości otrzymanej od Pana. Jezus najpierw „przywołuje do siebie”, czyli pozwala zakosztować swojej obecności, bliskości i w ten sposób umacnia ucznia, którego chce posłać do innych. Wsparcie otrzymujemy od tych, którzy uwierzyli Jezusowi. Moc Jezusa dana nam jako wyposażenie na drogę sprawi, że zło – w jakiejkolwiek formie będzie nas dotykało – nie będzie w stanie wyrządzić nam trwałej szkody. Jesteśmy powołani do odnoszenia zwycięstwa nad duchami nieczystymi. Człowiek żyjący w bliskości Pana wnosi w życie innych Jego błogosławieństwo.

Pojęcia „prorok” nie można rozumieć tak jak rozumie je świat – jako wizjonera, patrzącego w czarodziejską kulę i przepowiadającego z niej przyszłość. „Prorok” w biblijnym znaczeniu to człowiek wybrany przez Boga, mający z Nim szczególną relację, powołany, żeby objawiać Bożą wolę wobec Jego ludu. Posługa proroka wiąże się często z odrzuceniem i niezrozumieniem ze strony tych, do których został powołany. Przykładem może być Amos, o którym słyszymy w pierwszym czytaniu, gdy próbują go wyrzucić z Izraela. Kolejnym przykładem odrzucenia jest także Jeremiasz, który opisuje swoje cierpienie związane ze szczególnym powołaniem. Również sam Jezus mówi o tym, że żaden prorok nie jest mile widziany we własnej ojczyźnie (Łk 4,24).