Wyznanie wiary umacnia wiarę, postawa ufności pogłębia ufność, miłość karmi się miłością. Być wierzącym, to praktykować wiarę. Szukanie Boga – oczyszczenie naszych motywacji. Szatan również szukał Jezusa na pustyni i nawet prowadził z Nim dialog oparty na cytatach z Biblii. To znana scena kuszenia Zbawiciela na progu Jego publicznej działalności. Jedna z pokus dotyczyła – podobnie jak dzisiejsza Ewangelia – chleba. „Zamień te kamienie w chleb. Pokaż swoją wszechmoc. Udowodnij, że jesteś Synem Bożym” (por. Mt 4,1–4; Łk 4,1–4).

Izraelici nie mówili o upokarzającej niewoli; tęsknili za dobrymi warunkami życia: garnkami pełnymi mięsa i chlebem jedzonym w ziemi egipskiej. Czy wolność to jedynie zabieganie o pełny brzuch? Przerażająca jest wizja zniewolonych ludzi, którzy zadowalają się garnkami mięsa i chlebem. W naszym kraju kolejne młode pokolenia zrywały się do walki o prawdziwą wolność i nie ulegały „egipskiemu zadowoleniu”. To nie byli mityczni herosi. To byli zwykli – a jednocześnie niezwykli ludzie! Wolność kosztuje, a ceną może być śmierć, jak w przypadku powstańców, którzy poświęcali własne życie, walcząc o wolny kraj. Życie przeszłością prowadzi do narzekania i szemrania; nie ułatwia rozwiązywania aktualnych problemów.

Bóg nakarmił rzesze Izraelitów na pustyni, mimo iż byli zasłuchani bardziej w swoje ciało, aniżeli w ducha. Stało się to za przyczyną Mojżesza. W Nowym Przymierzu pokarmem dla nas staje się Chrystus. Cudowne rozmnożenie chleba na pustyni jest zapowiedzią Eucharystii. Chrystus pragnie, aby Izraelici uwierzyli w Jego Ojca niebieskiego, który posłał Go na świat w celu zbawienia ludzi. Wszystko to czyni Bóg w swej mądrości, abyśmy mieli udział w Jego królestwie. W homilii pouczamy dzieci, że podczas każdej Eucharystii na ołtarzu dokonuje się cud przemiany: chleba w Ciało Chrystusa i wina w Jego Krew. Jako wierzący w Pana Jezusa możemy przyjmować najświętsze postaci do swego serca. Czynimy to dlatego, że On sam powiedział: Bierzcie i jedzcie… bierzcie i pijcie… Podczas homilii potrzebne będą: patena z dużą hostią, naczynie z komunikantami, ampułka z winem. Podczas pokazywania ich dzieciom, proszę podejść bliżej, aby wszystkie mogły z bliska zobaczyć, o czym jest mowa.

Ludzie interesują się wszelkimi faktami i zjawiskami, które odbiegają od normalności. Przykładem jest popularność Księgi Rekordów Guinnessa. Poszukiwanie nadzwyczajności i zainteresowanie tym, co wykracza poza normalność, nie jest nowym trendem. Pierwsze czasopisma wydawane w Europie w XVI i XVII wieku przedstawiały różne anomalia natury. Wiele programów telewizyjnych zaprasza osoby, które w jakiejś dziedzinie są najlepsze lub wyróżniające się. Dzisiejsza Ewangelia nie wpisuje się w ten nurt podążania za niespotykanymi doznaniami i przeżyciami. Ze strony Jezusa nie widać żadnych oznak, by eksponować swą niezwykłość i cudowność. Jednym z powodów, dla których Jezus dokonywał cudownych znaków, była chęć pomocy innym i ulżenia ich losowi.

Założenia Bożej ekonomii: dzielić się niepokojami, bo wtedy ich ubywa; dzielić się z potrzeby serca, a wtedy wszystkim przyrasta. Ludzka zapobiegliwość różni się od Bożej troski. Lęk, że nie wystarczy, paraliżuje wszelkie poczynania. Ekonomia daru nie posługuje się rachunkiem strat i zysków. Najważniejszy jest Dawca, a nie potrzeba. W świetle tej ekonomii, rzeczy zyskują nową wartość. Otwieramy serce i stajemy się darem. Ekonomia daru czyni coś z niczego, okruch czy kropla przemieniają się w bochen i dzban. Najmniejszy dar urasta do rangi cudu. Ekonomia wdzięczności to pokorne i wdzięczne odnoszenie do Boga tego, co się ma w danej chwili. Wypowiadając „dziękuję” jestem świadom, iż wszystko od Boga pochodzi. Do Niego odnoszę osoby, sprawy i rzeczy.

Chleb powszedni. Różne potrawy spożywamy codziennie, lecz chleb najczęściej. Przykład zakupów w koszach – są one różne, lecz w każdym jest chleb. Chleb darem Bożym. Eliasz z polecenia Bożego rozmnaża chleby jęczmienne. Kapłan w czasie ofiarowania dziękuje Bogu za dar chleba. Cud rozmnożenia chleba. Wyraża się w nim troska Jezusa o słuchaczy, by nie ustali w drodze do swych domów. Słuchanie słów Jezusowych jest przygotowaniem do posilania się chlebem. Cud ustanowienia Eucharystii. Msza św. nazywana jest łamaniem chleba. Msza św. jednoczy wierzących w Chrystusa. Znak pokoju poprzedzający Komunię św. symbolem jedności, zgody i miłości. Uwaga: – przed homilią należy przygotować 2 lub 3 koszyki, a w nich różne produkty spożywcze. W każdym różne, ale w każdym chleb. Łamanie się chlebem powszednim z obecnymi na Mszy św. dziećmi pozwoli im utrwalić w pamięci treści omówione w homilii; – ponieważ w czasie homilii motywem przewodnim będzie chleb, warto wcześniej przypomnieć sobie jak on powstaje, by w razie trudności wspomóc dzieci wiedzą.

Czas odpoczynku – piękno Boga w dziele stworzenia. Pochwała prawdziwej przyjaźni. Św. Jan Paweł II przyjacielem ludzi. Kiedy stawały przed nim miliony, niejeden odnosił wrażenie, że Jan Paweł patrzy właśnie na niego. Że to do niego macha ręką, że to jego wyłuskuje z tłumu pielgrzymów (Janusz Poniewieski, „Gesty Jana Pawła II”, Kraków 2006, s.20). Zaczął ich nauczać (Mk 6,34). Jezus odpowiada darem słowa na zagubienie, bezradność i samotność współczesnych ludzi. Wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy jest słowo Chrystusa (Rz 10,17). Jezus – prawdziwy Przyjaciel, który nie zawodzi.

Letnie miesiące przeznaczone są zazwyczaj na odpoczynek od trudów pracy. W tym czasie młodzież ma wakacje, a dorośli chętniej biorą urlopy. Pan Jezus, widząc trud misji ewangelizacyjnej podjętej przez apostołów, zaleca im odpoczynek. Liturgia słowa podejmuje temat Dobrego Pasterza. W pierwszym czytaniu Pan użala się nad swoim ludem, bo ziemscy pasterze nie stanęli na wysokości zadania i rozproszyły się owce stada Bożego. Ludem zaopiekuje się Dobry Pasterz, który będzie postępował według Bożego serca. W Ewangelii spotykamy Chrystusa Dobrego Pasterza, który wychodzi naprzeciw pragnieniom, troskom i lękom ludzkim. Chrystus jako Dobry Pasterz jest współodczuwającym, czyli wchodzi w trudy i troski ludzkie i sam przeprowadza człowieka przez ciemną dolinę (por. Ps 23).