W homilii akcentujemy dar miłości i przyjaźni Jezusa względem Ludu Wybranego. Jezus wraz z apostołami nie szczędzili sił w głoszeniu Dobrej Nowiny. Jezus doskonale wiedział, że słuchający Go ludzie kochają Go i pragną, aby wciąż ich nauczał. Dlatego Ewangelista Marek porównał Jezusa do pasterza, a lud słuchający do owiec. Zachęcamy najmłodszych uczestników liturgii do wszelkich dobrych czynów względem rodziców, rodzeństwa, krewnych i przyjaciół. Pouczamy, że warto jest oderwać się od swoich spraw i poświęcić swój czas i siły dla bliźnich. Dla wielu dzieci (i nie tylko dzieci) jest to poważny problem. Zbyt mocna koncentracja na sobie prowadzi do egoizmu. Homilia powinna wyzwolić w słuchaczach uczucie wdzięczności dla Chrystusa za wszelkie dobro, które dla nas czyni. Pomoce – stokrotki we flakoniku – należy postawić na ołtarzu razem z ampułkami z winem i z wodą. Uwaga: dla każdego dziecka po jednej stokrotce! Ten moment homilii jest bardzo ważny. Obdarzamy każde dziecko stokrotką, a one dzielą się tym darem z rodzicami. Jeśli rodzice nie są obecni na Mszy św., dzieci uczynią to w domu. Należy przygotować tekst pieśni „Dzięki, o Panie” dla każdego dziecka (także dla tych, które jeszcze nie potrafią czytać). Po Komunii św. razem z dziećmi śpiewamy tę pieśń.

W życiu chrześcijańskim potrzebujemy więzi z Bogiem i świadomości bycia kochanymi przez Niego. Odczuwanie miłości Boga jest naszą siłą. Pocieszamy innych mocą miłości otrzymanej od Pana. Jezus najpierw „przywołuje do siebie”, czyli pozwala zakosztować swojej obecności, bliskości i w ten sposób umacnia ucznia, którego chce posłać do innych. Wsparcie otrzymujemy od tych, którzy uwierzyli Jezusowi. Moc Jezusa dana nam jako wyposażenie na drogę sprawi, że zło – w jakiejkolwiek formie będzie nas dotykało – nie będzie w stanie wyrządzić nam trwałej szkody. Jesteśmy powołani do odnoszenia zwycięstwa nad duchami nieczystymi. Człowiek żyjący w bliskości Pana wnosi w życie innych Jego błogosławieństwo.

Pojęcia „prorok” nie można rozumieć tak jak rozumie je świat – jako wizjonera, patrzącego w czarodziejską kulę i przepowiadającego z niej przyszłość. „Prorok” w biblijnym znaczeniu to człowiek wybrany przez Boga, mający z Nim szczególną relację, powołany, żeby objawiać Bożą wolę wobec Jego ludu. Posługa proroka wiąże się często z odrzuceniem i niezrozumieniem ze strony tych, do których został powołany. Przykładem może być Amos, o którym słyszymy w pierwszym czytaniu, gdy próbują go wyrzucić z Izraela. Kolejnym przykładem odrzucenia jest także Jeremiasz, który opisuje swoje cierpienie związane ze szczególnym powołaniem. Również sam Jezus mówi o tym, że żaden prorok nie jest mile widziany we własnej ojczyźnie (Łk 4,24).

Przykład z harcerskiego współzawodnictwa w pokonywaniu trasy marszu. Nadmiar rzeczy utrudnia wędrówkę. Na drogę zabieramy tylko to, co konieczne. Zaradność i świadczone ludziom dobro ułatwiają wędrówkę, bo otrzymuje się w zamian pomoc i dobre słowo. Jezus rozsyła swoich uczniów i daje im rady na owocne nauczanie. Wszyscy ochrzczeni są powołani do głoszenia Ewangelii. Komunia św. umocnieniem w drodze do wieczności. Dobra przemijające nie mogą utrudniać drogi do Boga. Jako wprowadzenie do homilii można wykorzystać piosenkę „Gdy idziemy poprzez świat, chwalmy Boga” (tekst poniżej, w części z cytatami).

Słowo stało się ciałem (J 1,14) – Bóg wszedł w nasze przemijanie. Od chwili pierwszej Komunii św. możemy spotykać się z Chrystusem w Eucharystii. Nasz ludzki czas został otwarty na wieczność. Świat kusi nas pogardą codzienności, a to może przerodzić się w postawę opisaną w dzisiejszej Ewangelii. Jezus wydał się mieszkańcom Nazaretu zbyt pospolity, zwyczajny i znany. Oni oczekiwali kogoś nadzwyczajnego, niespotykanego, fascynującego. Pielęgnowali swoje marzenia religijne i nie dostrzegli Boga, ktry do nich przyszedł, stając się człowiekiem. Proporcje ukrytego życia Jezusa i Jego działalności publicznej: dziesięć do jednego. Zwyczajne życie Jezusa, naznaczone pracą i codziennością, stanowi ważny drogowskaz w odkrywaniu łaski, którą Bóg nam daje.

W kolejną niedzielę przychodzimy do świątyni, by Panu przedstawić nasze osobiste sprawy; radości i troski ludzkiego życia. Pan nas zna, zna nasze życie i pragnie po raz kolejny nasycić nas swoim Słowem i Ciałem. W liturgii słowa spotykamy dzisiaj Proroka Ezechiela, który zostaje posłany do Narodu Wybranego ze słowem pouczenia i nagany. Ezechiel idzie więc realizować misję, która wymaga wielkiej odwagi. Mówi rzeczy niepopularne, wypomina grzechy i wzywa do zmiany postępowania. Św. Paweł uczy nas zaufania Panu i mocy wiary. Dzisiejsza Ewangelia przywołuje wydarzenie z Nazaretu, gdzie Jezus doświadcza odrzucenia przez swoich.

Wydarzenie w nazaretańskiej synagodze mocno obciąża tych, którzy się w niej modlili. Nie przyjęli Jezusa i Jego nauczania. Więcej! Chcieli Go nawet strącić z góry, na której miasto było położone. A przecież Jezus czynił dobro, nauczał o królestwie Bożym, kochał każdego człowieka. Cóż się stało z Nazarejczykami? Czyżby to była zazdrość, że On, syn cieśli i Maryi, ma mądrość, która została dana Mu z góry, czyli od Boga? Wszystko wskazuje na to, że to zazdrość kierowała sercami i umysłami tych, którzy odrzucili Jezusa. W homilii odwracamy uwagę od negatywnych postaw i akcentujemy przede wszystkim ten fakt, że byli też tacy mieszkańcy Nazaretu, którzy zaufali Panu Jezusowi. Byli to chorzy, którzy z wiarą słuchali Chrystusa i przyjęli Go swym sercem. To na nich położył ręce i uzdrowił ich. „Idziemy” z dziećmi do Nazaretu, aby porozmawiać z mieszkańcami na temat tego, co się stało. Niech dzieci próbują rozwiązać problem zazdrości. Pomoce: rysunek drogowskazu z napisem „Nazaret – 7 km”; słowa piosenki religijnej pt. „Ci co zaufali Panu”

Utrata osoby, która zajmowała ważne miejsce w naszym życiu, wywołuje zwątpienie i zanegowanie sensu ludzkiego życia. Z ludzkiego punktu widzenia temat śmierci jest trudny, smutny i niewygodny. Najlepiej byłoby go odłożyć na „inny” czas. Powołaniem każdego z nas jest wieczność i nieśmiertelność. Stwarzając człowieka na swój obraz i swoje podobieństwo, Bóg obdarzył nas nieśmiertelnością. W ten sposób uczestniczymy w naturze Boga, który jest wieczny i nieśmiertelny.