Dogmat o Trójcy Przenajświętszej jest najważniejszą prawdą naszej wiary. Jednocześnie jest to prawda najbardziej tajemnicza i trudna do pojęcia. Uroczystość Trójcy Świętej zalicza się do tak zwanych świąt idei, czyli takich, które nie świętują jakiegoś konkretnego wydarzenia z historii zbawienia, ale odwołują się do dogmatu ogłoszonego i wyznawanego przez Kościół. Słowo Boże uroczystości przedstawia nam w bardzo konkretny sposób poszczególne Osoby Boskie. Bóg jest jeden. On nas wybrał i zawarł z nami przymierze. Stało się to w chwili naszego chrztu. Wtedy staliśmy się Jego przybranymi, ale prawdziwymi dziećmi.

Czyż widziałeś kiedykolwiek Boga? – pytanie wobec tajemnicy Trójcy Przenajświętszej. Bo łatwiej będzie przelać muszelką ocean aniżeli zrozumieć tajemnicę Boga Trójjedynego. Znakiem firmowym Trójjedynego Boga jest miłość: Ojca Stwórcy, Syna Zbawiciela, Ducha Ożywiciela. Zamiast zdeptać całą łąkę w poszukiwaniu jednej czterolistnej koniczyny, zachwyćmy się pięknem zwykłego listka: zjednoczeniem trzech w jednym. Jeden Bóg w trzech Osobach. Bóg daje tchnienie życia. Ojciec stwarza i utrzymuje. Miłuje wraz z Synem, który przychodzi, by za nas umrzeć i dla nas zmartwychwstać, byśmy odkryli w sobie oblicze dzieci Bożych. Duch Święty przypomina, oświeca, prowadzi do domu Ojca.

Celem homilii jest ukazanie tajemnicy miłości Osób Najświętszej Trójcy. Tę tajemnicę zna każdy ochrzczony. Poprzez analogię porównujemy tę tajemnicę nie tylko do trójlistnej koniczynki, ale poszukujemy jej w tajemnicy sakramentów (chrztu, małżeństwa, kapłaństwa i bierzmowania). W czasie homilii obdarzamy dzieci trójlistną koniczynką – najlepiej prawdziwą. Można też obdarować dzieci koniczynką wyciętą z zielonego papieru. We właściwym momencie homilista zapala trzy świece na ołtarzu. Rysunek dwóch serc połączonych wzajemną miłością.

Uczniowie Jezusa z obawy przed wrogim otoczeniem zamknęli się w wieczerniku, rozpamiętując stratę Mistrza i brak perspektyw na przyszłość. Zmartwychwstały nie zna przeszkód. Staje pomiędzy uczniami, choć drzwi były zamknięte. Przenika przerażenie, opór i przygnębienie uczniów. Jezus pozdrawia uczniów, życząc im pokoju. To gest miłości, przebaczenia i braterstwa. Rany Jezusa są drogą do odkrycia znaczenia naszych ran. Tchnienie Ducha Świętego jest aktem stworzenia nowego człowieka. Przebaczająca miłość przynosi nam pokój, który jest z Ducha Świętego.

Jakaż to moc przenosi góry? Tylko miłość może łączyć w sobie siłę tsunami z roztropnością i mądrością. Pozwala rodzicom czuwać przy dziecku, a małżonkom przy sobie na dobre i złe, aż do śmierci. Miłość Boża jest w nas. Miłość nie lęka się zamkniętych drzwi! Zna sposoby przeniknięcia do środka, nie brzydzi się sercami pełnymi obaw. Wchodzi do naszych wieczerników, by zrobić tam swoją rewolucję.

Celem homilii jest ukazać dzieciom ogromną radość Maryi i Apostołów w Dniu Pięćdziesiątnicy. Duch Święty wylał swe dary na nich, aby całemu światu głosili Ewangelię. Czynili to w duchu wolności. W ten sposób przybywało coraz więcej wierzących w Chrystusa. Pouczamy dzieci, że ten sam Duch Święty wciąż działa i umacnia wszystkich ludzi, którzy należą do Chrystusa. Kościół wciąż jest pod wpływem Ducha. „Święte ogniki” i zielone gałązki brzozy pomagają dzieciom (i dorosłym) wejść w tajemnicę działania Ducha. Należy przygotować „święte ogniki” z czerwonego papieru (brystolu) w takiej ilości, aby każde dziecko otrzymało po jednym (warto pomyśleć o dorosłych) oraz świeże gałązki brzozy – również dla każdego dziecka. Pierwsza część homilii („W drżących listkach”) ma miejsce przed I czytaniem, aby dzieci były przygotowane do odbioru tajemnic. Następnie jest druga część homilii („Cuda w Jerozolimie” i „Święte ogniki”), II czytanie i Ewangelia, po której kontynuujemy przepowiadanie.

Symboliczny, a nie historyczny opis Wniebowstąpienia. Symbole z opisu Łukasza i autora listu do Hebrajczyków wskazują na fundamentalną prawdę, że Zmartwychwstały Jezus opuścił ziemię, idąc do Boga Ojca. Dziedzictwo wiary Kościoła przedstawiło prawdę o Wniebowstąpieniu w postaci Nicejsko-Konstantynopolitańskiego symbolu wiary. Niebo to stan obcowania z Bogiem. Każdy katolik pragnie zakończyć swoje życie w niebie, ale jesteśmy przywiązani do spraw doczesnych różnymi planami i obowiązkami. Nikomu nie śpieszy się do nieba. Katolik jest współczesnym apostołem, dlatego powinien podejmować zadania, które pozostawił Jezus swoim apostołom: "Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego" (Mt 28,19).

W uroczystość Wniebowstąpienia Kościół głosi dobrą nowinę o niebie i życiu wiecznym. Słowo Boże uroczystości Wniebowstąpienia osadza tę uroczystość mocno na ziemi, a Jezus wzywa swoich uczniów, aby kontynuowali Jego misję głoszenia Dobrej Nowiny. Uczniowie z gorliwością głosili Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Nie byli w tym dziele osamotnieni, gdyż Jezus współdziałał z nimi i potwierdzał ich nauczanie niezwykłymi znakami. Jezus został wywyższony przez Boga Ojca, aby dać nam udział w swojej chwale. Uczestniczymy w niej od chwili przyjęcia chrztu. Niebo przybliża się do nas, ilekroć – dzięki łasce Chrystusa – potrafimy pokonać grzech i zło. Nie musimy odkładać nieba na potem. Ono realizuje się w nas już teraz.