Rozmowa z Nikodemem – objawienie Bożej miłości. Motywem działania Boga jest zawsze miłość. Bóg stał się widzialny: w Jezusie możemy Go oglądać. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła. Droga do świętości rabbiego Nikodema.

Jezus z Nazaretu poprzez swoje dzieła zbawcze daje nam życie wieczne. On sam jest jego gwarantem. Temat nadziei na życie wieczne rozbrzmiewa współcześnie bardzo mocno. Podstawą naszej nadziei jest Boże miłosierdzie. Jest to ukazane we wszystkich dzisiejszych czytaniach biblijnych. Jezus z Nazaretu przyszedł na świat nie po to, by nas potępić, lecz aby dać nam zbawienie. Z powodu grzechów umiera w nas Boże życie, ale Stwórca nam je przywraca przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował (Ef 2,4). Światło i ciemność – za pomocą tych pojęć umiłowany uczeń Pana wyjaśnia, dlaczego niektórzy ludzie odrzucają zbawienie przygotowane przez Boga.

Światłość, światło – to biblijne symbole prawdziwej mądrości. Jedną z cech prawdziwej mądrości jest chęć dzielenia się nią, pomagając dzięki temu innym ludziom. Symbole światła i ciemności są często wykorzystywane w Biblii jako przypomnienie dobra i zła. Kto lubi ciemność? Ten, kto chce ukryć siebie i swoje uczynki. Chrześcijanie to ludzie, którzy wiedzą, że muszą być otwarci. Jezus był światłem, które wypaliło się do końca, do śmierci – dla nas wszystkich. Chcąc mieć w sobie jedyne prawdziwe światło, czyli światło Boże, musimy bardzo cierpliwie i gorliwie wpuszczać je do naszego serca. Do zilustrowania homilii potrzebne będą dwie świece i dwa duże naczynia – jedno całe, a drugie z otworami, żeby był dopływ powietrza do środka.

Słowo Boże III Niedzieli Wielkiego Postu stawia przed naszymi oczami Dekalog, czyli Dziesięć Przykazań, które Bóg przekazał Mojżeszowi. Boże przykazania wydają się być czymś, co ogranicza wolność. Istnieją dwa rodzaje wolności: „wolność od” i „wolność do”. „Wolność od” to jest ta wolność negatywna, która chce usunąć wszystko, zarówno złe, jak i dobre, co krępuje człowieka. „Wolność do” akceptuje przepisy i prawo, ponieważ rozumie, że służą one dobru człowieka i dają mu poczucie bezpieczeństwa.

Bóg dał nam przykazania, które nie ograniczają naszej wolności, ale ukazują kierunek właściwego życia prowadzącego na spotkanie z Panem Bogiem. Odrzucając Jego przykazania, dobrowolnie pogrążamy się w niewoli zła, które może nas doprowadzić do utraty życia wiecznego. W dzisiejszej Ewangelii Jezus upomina się o Boże prawo i przypomina, że starotestamentalne nakazy dane na Górze Synaj są nadal obowiązujące. Ja jestem Pan, Bóg twój (Wj 20,2) – słowa te wypowiada dziś również do nas. Bóg chce, byśmy pamiętali o Jego przykazaniach i kierowali się nimi w codziennym życiu.

Nasze życie jest drogą do nieba, do domu Ojca. Bóg, troszcząc się o nas, postawił na tej drodze znaki, czyli Boże przykazania. Przykazania dane są nam z miłości. Przykazania to wołanie Pana Boga w stronę człowieka: Zobacz, jak cię kocham… Przykazania mogą być zagłuszone przez grzech Wielki Post jest nam dany, byśmy uporządkowali nasze wnętrze. Chrześcijanin nie może być podobny do bankiera, kupca, handlarza. Dam Ci Boże coś za coś… W trakcie homilii potrzebne będą dwie tablice z przykazaniami Bożymi.

Wielki Post jest czasem czterdziestodniowej pokuty, wyrzeczeń i walki ze złym duchem. Bóg nie szuka cierpienia dla człowieka. Cierpienie nigdy nie jest celem samym w sobie. Każde wyrzeczenie i umartwienie, które są niewątpliwie związane z wysiłkiem, mają swój cel i sens. Niekiedy zniechęcamy się i zaczynamy powątpiewać, czy próba pokonania własnej słabości ma sens. Dzieje się tak, ponieważ nie potrafimy dostrzec celu naszych zmagań i chyba za bardzo liczymy na własne siły. Wiara Abrahama została poddana wielkiej próbie, którą Abraham, dzięki całkowitemu zawierzeniu Bogu, przeszedł zwycięsko. Umartwienia i wyrzeczenia trzeba widzieć w perpektywie wiary i w całkowitym zawierzeniu Bogu. Wielki Post ukazuje prawdę o kruchości i przemijalności naszego życia oraz prawdę o naszym grzechu i słabościach.

Alpinizm, wspinaczka wysokogórska czy też zwykła turystyczna przygoda są tak pociągające, bo wymagają wysiłku. Kształtują naszą postawę, charakter. Góry uczą wspinaczki – nie tylko w sensie dosłownym, ale również jako przezwyciężania samego siebie. Uczą wolności. Jezus zabiera uczniów na górę Tabor, by tam się wobec nich przemienić. Żeby doświadczyć tego cudu, uczniowie musieli włożyć dużo wysiłku, musieli też oderwać się od swojej codzienności. Trzeba wysiłku, by oderwać się od swojej codzienności i spojrzeć z góry, aby zobaczyć więcej.