Pierwsze czytanie ukazuje nam Hioba, który po stracie wszystkiego co posiadał, włącznie z rodziną, znalazł się u kresu sił fizycznych i duchowych. Z jego ust wyrywa się Boga wołanie pełne smutku, i żalu. Hiob porównuje ludzkie życie do nieustannej walki. Jednak nie jest to wyłącznie bajkowa walka między siłami dobrami i zła. W naszej walce jesteśmy wsparci przez Boga, który nas kocha. To On dodaje nam sił w chwilach największych kryzysów. Właśnie wtedy trzeba nam jeszcze mocniej przylgnąć do Jezusa. Jezus Chrystus ma moc uzdrowienia wszystkich moich słabości. Warto Mu również zaufać co do czasu uzdrowienia. Zapewne chcielibyśmy jak najszybciej, ale Jezus zna najlepiej najwłaściwszy czas uzdrowienia.

Zdolności i elokwencja połączone z pychą i zarozumialstwem nie przyniosą nigdy dobrych owoców w dziele głoszenia Dobrej Nowiny. Jezus opuszcza miasto, w którym – patrząc po ludzku – osiągnął wielki sukces. Dzięki uzdrowieniom stał się sławny. Celem Jego misji nie było zdobywanie taniej popularności i próżnej sławy. Jezus przyszedł, aby służyć pomocą cierpiącym ludziom. Widząc rzesze ludzi naznaczonych cierpieniem, trzeba przyznać rację doświadczonemu przez życie Hiobowi, który pyta: Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? Czy nie pędzi on dni jak najemnik? (Hi 7,1). Jezus widząc rzeczywistość naszego życia – cierpienia, braki, niepokoje, zagubienie, bezradność, samotność – objawia nam się jako Zbawiciel i Wyzwoliciel.

Cierpienie w życiu człowieka ma różne powody: zmęczenie, smutek, łzy, choroby i śmierć. Co to znaczy być chorym? Pana Jezusa obchodzi nasze życie, to, co się z nami dzieje: nasze zdrowie, samopoczucie nie są Mu obojętne. Chrystus uzdrawia, czyni cuda. Słyszeliśmy o tym w dzisiejszej perykopie ewangelicznej, ale zapisów uzdrowień znajdziemy w Biblii dużo więcej. Grzech jako choroba duszy ludzkiej. Nie uzdrowią jej żadne ludzkie lekarstwa. Jezus leczy duszę człowieka. Tylko On ma taką moc. Nasz Pan silniejszy jest od szatana. Uzdrowienia dokonywane przez Chrystusa miały również budzić wiarę ludzi. W jaki sposób możemy zwrócić się do Jezusa-Lekarza, by uleczył nasza duszę z grzechów? W Kościele możemy korzystać z sakramentu pokuty i namaszczenia chorych. Należy przygotować apteczkę z lekami i pokazać ją dzieciom w trakcie homilii. Można na buteleczkach zrobić czytelne etykietki: syrop na kaszel, krople do nosa, krople na bóle brzucha, maść na odciski, tabletki na gardło, bandaż, tabletki od bólu głowy, herbatka na uspokojenie, recepta itp.

Dzisiaj bardzo różnie pojmuje się świętość. Czym jest świętość we współczesnym świecie? 2 lutego Kościół obchodzi święto Ofiarowania Pańskiego. Czyni to na pamiątkę ofiarowania Jezusa przez Maryję i Józefa w świątyni jerozolimskiej. W polskiej tradycji jest to też święto Matki Bożej Gromnicznej. Dziś przypada także Dzień Osób Konsekrowanych. Od X wieku w liturgii Ofiarowania Pańskiego pojawia się obrzęd poświęcenia świec. Symbolika ta nawiązuje bezpośrednio do wielkanocnego Paschału, który wyraża zwycięstwo nad śmiercią, grzechem i szatanem. Rodzice przynieśli małego Jezusa do Jerozolimy, do świątyni, aby zgodnie z Prawem Izraela „przedstawić” Go Panu. Jezus jako pierworodny syn był ofiarowany Bogu w świątyni jerozolimskiej. Wtedy też starzec Symeon wypowiedział proroctwo, nazywając Jezusa światłem na oświecenie pogan i chwałą (…) Izraela (Łk 2,32).

Wypędzenie z człowieka złego ducha oznacza, że pojawił się ktoś, kto ma władzę nad duchami nieczystymi, kto jest w stanie je zwyciężyć, a więc rzeczywiście przyszło królestwo Boże. Nauczanie Jezusa musiało robić wrażenie, musiało różnić się od tego, co ludzie słyszeli od uczonych w Piśmie. Nauka Jezusa była głoszona z mocą. Jezus uczył jak ten, który ma władzę. Jezus identyfikował się ze swoim słowem. Uczeni w Piśmie bardziej głosili siebie samych niż słowo Boże. Często ważniejsza była tradycja wymyślona przez ludzi, niż to, co objawił Bóg. Nauka Jezusa jest nowa, bo ukazuje moc głoszonego słowa, ukazuje moc Bożą. Ona ukazuje prawdziwe oblicze Boga.

Zostaliśmy zaproszeni na ucztę przez samego Jezusa. Stajemy przed Nim pełni wewnętrznych dylematów i osłabieni grzechem, który zapanował nad nami. Czas spotkania z Jezusem w Jego domu to przestrzeń uzdrawiającej mocy Boga, której każdy z nas może doświadczyć. Człowiek, ponieważ jest osłabiony grzechem, lęka się spotkania z Bogiem, który jest święty. Kościół od wieków mówi o istnieniu szatana i przestrzega przed jego przebiegłością. Chrystus ma większą moc niż diabeł. Czego chcesz od nas Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kim jesteś: Święty Boży – krzyczał demon w Ewangelii św. Marka (Mk1,24). Wezwani jesteśmy przez Jezusa do walki z grzechem i ustawiczną troskę o zachowanie wewnętrznego piękna.

Oprócz nas na ziemi mieszkają aniołowie i demony. Na ogół każdy człowiek jest kuszony przez diabła. W swojej naiwności sądzimy, że możemy oszukać diabła, jak w starych bajkach. Ulegając pokusie, otrzymujemy coś, co się nam podoba, a z drugiej strony tracimy wolność. Niektórych ludzi diabeł niszczy mocniej – nazywamy to opętaniem. Tylko Jezus jest Panem i tylko On ma władzę nad szatanem. Musimy zawsze starać się być blisko Jezusa. W trakcie homilii potrzebne będą następujące przedmioty: gruby, co najmniej kilkumetrowy sznur, kilka batonów lub innych słodyczy oraz kartka z wydrukowanym „regulaminem” zabawy (tzw. cyrografem).

Można odnieść wrażenie, że słowa dzisiejszej Ewangelii nie odnoszą się do większości z nas, gdyż jest tu raczej mowa o powołaniu kapłańskim bądź zakonnym. Dziś usłyszeliśmy pierwsze kazanie Jezusa wygłoszone do ludu: Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1,15). Słowa „czas się wypełnił” oznaczają, że w Jezusie wypełniły się wszystkie starotestamentalne zapowiedzi i obietnice Boże dotyczące zbawienia człowieka. W Jezusie Bóg objawił człowiekowi pełnię swojej miłości. Jezus stał się jedynym Zbawicielem i Odkupicielem. Słowa: bliskie jest królestwo Boże znaczą, że blisko jest Bóg, który pragnie nas zbawić, czyli wyzwolić z niewoli grzechu.