W Środę Popielcową Kościół przypomina bolesną prawdę o naszym życiu: Prochem jesteś i w proch się obrócisz (Rdz 3,19). Okres Wielkiego Postu ma nas pobudzić do podjęcia drogi osobistej odnowy nawrócenia. Ten czas uświadamia nam także konieczność walki z szatanem, który jest źródłem wszelkiego zła. Słowo Boże czyni nas świadkami dialogu diabła z Jezusem. Jezus nie negocjuje z szatanem. Jest bezkompromisowy. Szatan jest upadłym duchem, który odwracając się od Boga, stał się przeciwnikiem zarówno Boga jak i człowieka. Tylko w jedności z Chrystusem możemy pokonać szatana i jego pokusy. Jezus przypomina nam dzisiaj, że jesteśmy uczestnikami przymierza, które Bóg zawarł z nami w sakramencie chrztu.

Jak podaje św. Marek Ewangelista, Jezus wiedziony przez Ducha udał się na pustynię zaraz po chrzcie w Jordanie a przed podjęciem swojej działalności w Galilei. Ewangelia opisuje pobyt Jezusa na pustyni, wspominając o zwierzętach – jest to nawiązanie do stworzenia i życia w raju. W tekście wspomniani są również aniołowie i szatan. Każdy miał swoją rolę do spełnienia. Aniołowie usługiwali Jezusowi. Na czym polegało usługiwanie? Posługa aniołów miała prawdopodobnie charakter duchowy i modlitewny. Wspierali Jezusa w Jego decyzji o zbawieniu świata przez krzyż. Ludzie ochrzczeni współuczestniczą w ofierze Chrystusa, ofiarują Mu swoje wyrzeczenia i modlitwy. Wykonując trudne wielkopostne uczynki, służymy Jezusowi tak, jak aniołowie na pustyni. W trakcie homilii potrzebne będą kartki formatu A4 dla każdego dziecka obecnego na Mszy św. Na kartce należy wydrukować słowa: modlitwa, post, ofiara, dobry uczynek, odwiedziny, pomoc, spowiedź, uśmiech, przebaczenie, zgoda, pokój.

Posypanie głów popiołem przypomina nam o prochu, a którego powstaliśmy, a zarazem wskazuje na potrzebę pokuty w celu powrotu do Boga. Nawrócenie dokonuje się przez przyjęcie myślenia, pragnień, rozwiązań, które daje nam Bóg w Biblii. Jest ono koniecznym odejściem od wszystkiego, co wybraliśmy w nieposłuszeństwie Bogu. Naszemu nawracaniu się powinna towarzyszyć łaskawość i miłosierdzie, przebaczenie i jałmużna, post i modlitwa. Udzielanie wsparcia innym (jałmużna) powinno być czynione bez rozgłosu, dla dobra potrzebujących. Czysta intencja powinna towarzyszyć też pozostałym praktykom wielkopostnym. Nawróceniu człowieka zawsze towarzyszy modlitwa, ona jest miejscem jego przemiany. Troska o modlitwę jest silnym pragnieniem życia z Bogiem, w Bogu i dla Niego. Prawdziwy post oczyszcza ciało i umysł, uwalnia od smutku i przygnębienia, otwierając na radość i życie w Duchu Świętym.

Św. Paweł zaskakuje nas dzisiaj. Pisze do wspólnoty w Koryncie słowa, które – po wyrwaniu z kontekstu – mogłyby nas poprowadzić na życiowe manowce: Staram się przypodobać wszystkim (por. 1 Kor 10,33). Życiowa strategia: „chciałbym przypodobać się wszystkim za wszelką cenę” nie jest ewangeliczną metodą na życie. Mądrość ludowa też nam o tym mówi: „Jeszcze się nie narodził, kto by wszystkim dogodził”. Bajka o młynarzu, jego synu i ośle. Młynarz słuchał porad przechodniów. Raz prowadził nieobładowanego osła, potem jechał na nim sam, później – razem z synem. Na koniec – naraził się na kpiny, niosąc osła wraz synem. Morał: nie można zadowolić wszystkich.

Gromadzimy się w każdą niedzielę na Eucharystii, by wsłuchiwać się w słowo Boże i przyjąć pokarm świętych. W tych znakach Pan jest obecny pośród nas. Doświadczamy różnych chorób fizycznych. Dzisiejsza Ewangelia mówi o bardzo dotkliwej chorobie – o trądzie, który skazuje chorego na izolację od ludzi zdrowych. Stojąc tak blisko ołtarza Jezusa, widzimy naszą ludzką niemoc; wyraźnie widzimy też chorobę naszej duszy, którą jest grzech. Przychodźmy do Jezusa po uzdrowienie. Tak często jesteśmy słabi, zagubieni, czujemy się pozostawieni sami sobie. Jezus nas uzdrawia. Eucharystia jest miejscem udzielania nam łaski. Słowo Boże nas oczyszcza i kieruje naszymi krokami, Eucharystia dodaje nam mocy, stając się dla nas pokarmem w drodze do domu Ojca. Jezus nas posyła do ludzi utrudzonych codziennością, abyśmy zanieśli im nowinę o Bożej łasce.

Ludzie trędowaci cierpieli podwójnie: tracili zdrowie, jak również zmuszeni byli do opuszczenia domów i miast. Ewangelia wymienia cztery etapy spotkania człowieka trędowatego z Jezusem: litość okazaną przez Jezusa, potem chęć działania, działanie i wreszcie oczyszczenie. Cztery etapy tego spotkania można uznać za paradygmat postępowania w każdej sytuacji, kiedy istnieje potrzeba okazania pomocy drugiemu człowiekowi. Dobre rzeczy nie dzieją się na świecie same. Zawsze potrzebni są ludzie, którzy przełamują egocentryzm serca i strach przed problemami, i wyciągają rękę do bliźnich w potrzebie. Należy wyrobić w sobie empatię, czyli umiejętność współczucia innym ludziom i nauczyć się zwracać uwagę na ich kłopoty. Największą rolę w wychowaniu człowieka do miłości mają do spełnienia rodzice. Rodzice winni być wspomagani w swoim zadaniu przez szkołę i Kościół. W trakcie homilii potrzebne będą duże kartki z napisami: „Jestem chory”, „Jestem smutny”, „Jestem niespokojny”, „Jestem głodny”, „Jestem przestraszony” itp. oraz taśma samo przylepna.

Pierwsze czytanie ukazuje nam Hioba, który po stracie wszystkiego co posiadał, włącznie z rodziną, znalazł się u kresu sił fizycznych i duchowych. Z jego ust wyrywa się Boga wołanie pełne smutku, i żalu. Hiob porównuje ludzkie życie do nieustannej walki. Jednak nie jest to wyłącznie bajkowa walka między siłami dobrami i zła. W naszej walce jesteśmy wsparci przez Boga, który nas kocha. To On dodaje nam sił w chwilach największych kryzysów. Właśnie wtedy trzeba nam jeszcze mocniej przylgnąć do Jezusa. Jezus Chrystus ma moc uzdrowienia wszystkich moich słabości. Warto Mu również zaufać co do czasu uzdrowienia. Zapewne chcielibyśmy jak najszybciej, ale Jezus zna najlepiej najwłaściwszy czas uzdrowienia.

Zdolności i elokwencja połączone z pychą i zarozumialstwem nie przyniosą nigdy dobrych owoców w dziele głoszenia Dobrej Nowiny. Jezus opuszcza miasto, w którym – patrząc po ludzku – osiągnął wielki sukces. Dzięki uzdrowieniom stał się sławny. Celem Jego misji nie było zdobywanie taniej popularności i próżnej sławy. Jezus przyszedł, aby służyć pomocą cierpiącym ludziom. Widząc rzesze ludzi naznaczonych cierpieniem, trzeba przyznać rację doświadczonemu przez życie Hiobowi, który pyta: Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? Czy nie pędzi on dni jak najemnik? (Hi 7,1). Jezus widząc rzeczywistość naszego życia – cierpienia, braki, niepokoje, zagubienie, bezradność, samotność – objawia nam się jako Zbawiciel i Wyzwoliciel.