Dzisiejsza niedziela jest niezwykła! Przeżywamy bowiem Święto Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa. Rodzina jest tak ważna, że Pan Jezus narodził się właśnie w rodzinie – stało się to zarówno dwa tysiące lat temu, jak i teraz, przy dzieleniu się opłatkiem, kolędowaniu u żłóbka i przy spotkaniach rodzinnych… Kto buduje rodzinę? Kto jest jej częścią? Zgodnie z zamysłem Pana Boga rodzina ma być „miejscem”, w którym mamy kochać i być kochanymi. To tu mamy się uczyć miłości. W rodzinie wszyscy mają konkretne zadania do wykonania. Rodzice inne, dziadkowie i dzieci inne. Powiedzieliśmy sobie, że w rodzinie jesteśmy kochani, ale to za mało – my też mamy kochać – to nasze zadanie!

Niezwykle dziwne wydaje się obchodzenie święta ku czci męczennika Szczepana zaraz po Bożym Narodzeniu. Spróbujmy jednak dostrzec pewne związki pomiędzy narodzeniem i śmiercią Jezusa, które ukazują nam oba święta. Jezus przyszedł na ziemię, by zbawić. Dzieło zbawienia dokonało się przez krzyż. Drugi aspekt to ofiara Syna Bożego, którą podjął poprzez Wcielenie i śmierć krzyżową. Męczeństwo św. Szczepana z kolei ukazuje działanie podjęte przez człowieka. Tym razem człowiek składa siebie w ofierze Bogu. Podkreśla się więc ludzkie działanie w stronę Boga.

Często upowszechnia się pogląd, że chrześcijaństwo jest przeciwko radości, że chrześcijanin musi być zawsze smutny, że to religia cierpiętników. Czy tak jest naprawdę? Na pierwszy rzut oka takie przekonanie potwierdza umiejscowienie w liturgii wspomnienia św. Szczepana męczennika. Oto dzień po radosnej uroczystości Bożego Narodzenia słyszymy o okrucieństwach, jakie muszą wycierpieć wyznawcy Chrystusa. Słowa Jezusa z Ewangelii utwierdzają nas jeszcze bardziej w tym przekonaniu: Chrystus zapowiada, że Jego uczniowie będą musieli wiele wycierpieć dla Jego imienia.

Drugi dzień Bożego Narodzenia w liturgii poświęcony jest wydarzeniom, które miały miejsce już po odejściu Jezusa. Jezus przewidział, że jego uczniowie będą prześladowani za wiarę. Chrześcijaństwo od samego początku było religią niewygodną dla wielu osób. Obrona wiary, prawdy i sprawiedliwości w wielu wypadkach kończyła się śmiercią wyznawców Chrystusa. Wyznawanie Chrystusa zobowiązuje nas do odważnego świadectwa wobec ludzi. Także dzisiaj każdego dnia kilkudziesięciu ludzi na świecie jest zabijanych za to, że są uczniami Jezusa i nie chcą się Go wyrzec. Dziękujmy Bogu za wolność. W trakcie homilii można wykorzystać konkurs z plastrem medycznym ukrytym w pudełku.

Lubimy święta Bożego Narodzenia, bo jest w nich tyle radości i emocjonalnych uniesień. W kościele jest tak podniośle i uroczyście, a zarazem tak ciepło i miło. Te świąteczne dni tak bardzo kontrastują z szarą codziennością. Prorok Izajasz obwieszcza, że Bóg zaczął królować. Pan pocieszył swój lud, obnażył swoje święte ramię i wszystkie krańce ziemi mogą zobaczyć Jego zbawienie. Autor Listu do Hebrajczyków tak interpretuje słowa proroka: Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna (Hbr 1,1–2). Św. Jan Ewangelista obwieszcza: Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas (J 1,14).

Pasterze spod Betlejem usłyszeli nagle, w środku nocy, że otrzymują dobrą nowinę. Ciekawe, co dla tych ludzi mogło być dobrą nowiną, źródłem wielkiej radości? Podwyżka cen wełny? Wiadomość o zarazie, która wyniszczyła wilki? Odkrycie skarbu ukrytego w jednej z grot, do których spędzali stado podczas zimna i ulewy? I oto słyszą z ust anioła, że tą dobrą nowiną są narodziny Dziecka, Zbawiciela świata. Wobec tej nowiny wszystkie inne oczekiwania i marzenia bledną. Dlatego biegną co sił w nogach na tę pierwszą pasterkę, by uklęknąć przed maleńkim jak Hostia Dzieciątkiem i adorować wielką Tajemnicę naszej wiary. Oni prawdziwie stali się dziećmi Bożymi.

„Słowem”, o którym ciągle słyszymy w Ewangelii, jest słowo Boga, istniejące od zawsze. W całej Ewangelii można znaleźć kilkadziesiąt różnych, symbolicznych określeń Mesjasza. Mnogość określeń nie wynika z literackiej fantazji biblijnych autorów, a raczej z bogactwa osobowości i powołania Jezusa. Bóg jest jedyną istotą, która traktuje swoje słowo absolutnie poważnie i zobowiązująco. Ludzie czasami zapominają o swoich słowach lub lekceważą znaczenie obietnic. Bóg, wypełniając swoje słowo, podarował ziemi Mesjasza. Największą radością płynącą z Bożego Narodzenia jest pewność spełnienia wszystkich Bożych obietnic, włącznie ze zbawieniem człowieka.

Bóg miał plan odkupienia człowieka zaraz po grzechu pierwszych rodziców. Przez wiele pokoleń przygotowywał ludzkość przez proroków do przyjęcia nadzwyczajnego działania. Bóg, który przekracza historię, wkracza w nią, aby odwrócić jej bieg, przygarniając do siebie to, co jest daleko od Niego. Bóg przemawia do człowieka przez symbole i znaki. Pan objawił fakt narodzenia Syna Bożego najpierw pasterzom – ubogim, niewiele znaczącym w oczach świata. Bóg może wydobyć nas z największych ciemności.