Hiob czuje się opuszczony przez Boga. Bóg jest blisko, ale Hiob nie dostrzega Go. Czasem i nam się zdarza takie poczucie opuszczenia, szczególnie wówczas, kiedy przeżywamy jakieś kłopoty. Wtedy obwiniamy Boga o Jego pasywność w naszym życiu. Potrzeba zdystansowania się od trudnych doświadczeń – to pozwoli nam dostrzec Boga w naszym życiu.

Chociaż wiara w istnienie archaniołów i aniołów jest nam przekazywana od najmłodszych lat, to jednak z czasem spychamy ją na margines naszego życia religijnego. W historii Kościoła nieustannie notuje się ingerencje naszych niebieskich przyjaciół w nasze codzienne życie. Korzystajmy z pomocy, jakiej Bóg pragnie nam udzielać przez wsparcie i orędownictwo aniołów.

Czcimy dzisiaj świętego Wacława, myślami i sercem udajemy się na wawelskie wzgórze, gdzie spoczywają jego relikwie. Wacław został zamordowany przez swojego brata, który zaprosił go, znając jego święte życie i zabieganie o sprawy nieba, na uroczystość poświęcenia zbudowanej przez siebie świątyni. Pan Jezus uczy nas dzisiaj postaw, którymi jaśniał przed swoim ludem święty Wacław: pokora wobec Boga, zaufanie człowiekowi i dobre serce.

Niezmienny tok naszej egzystencji zawiera się w powtarzaniu cyklu: narodziny, dzieciństwo, młodość, życie dorosłe, starość i śmierć. Kohelet patrzy na świat spojrzeniem obserwatora, który z boku przygląda się biegowi ludzkiego życia. Uwagi mędrca mają na celu uświadomienie ludziom konsekwencji, jakie się rodzą z naszych czynów. Czynione dobro pozostawia ślady na całą wieczność.

Dziś zapomniano o tej koheletowej mądrości, a złe gospodarowanie czasem prowadzi do tragedii. Mądrość Koheleta realizowana w moim życiu.

Kohelet stwierdza, że wszystko na świecie jest marnością, bo wszystko przemija: pokolenia, ludzie, rzeczy, czas. Człowiek nie jest w stanie w czasie ziemskiego życia zaspokoić swoich pragnień i zrealizować swoich marzeń. Rok liturgiczny jest świętowaniem zbawczych wydarzeń z historii zbawienia, a szczególnie z życia Jezusa Chrystusa. Liturgia Kościoła jest celebrowana w określonym czasie i w określonej przestrzeni. Tak musi być, ponieważ jednym z uczestników liturgii jest człowiek, którego życie osadzone jest w czasie i przestrzeni.

Może dziwić nas wybór Jezusa – wybrał na apostołów ludzi słabych, którzy w większości uciekli spod krzyża. Jezus dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. Bóg patrzy na serce człowieka, a nie na to, co zewnętrzne.

Dar obecności. Wybraliśmy spotkanie z Bogiem. Zakłócenie naszego spotkania. Wymiar duchowy ponad wymiarem fizycznym. Warunek bliskości.