„Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?” Pan nasz wskazał na przykazanie miłości Boga i bliźniego. Bóg jest Miłością, a więc największym przykazaniem jest miłość! Wszystkie inne przykazania z niego wynikają i muszą się do niego odnosić. Wizja proroka o dolinie pełnej wyschniętych kości. Bóg ożywia te kości. W tym widać ogromną miłość Boga do ludu wybranego. Mamy się dzielić z innymi doświadczeniem Bożej miłości.

Kolejna przypowieść Jezusa o królestwie Bożym to pewnego rodzaju Jego dysputa z arcykapłanami i faryzeuszami. W historii Izraela Bóg otaczał Naród Wybrany szczególną troską. Podczas tego czasu posyłał proroków, aby przypominali ludziom, czego Bóg od nich oczekuje. Rabini w swoich przypowieściach zwykle porównywali Boga do króla, którego synem był Izrael. Tłem przypowieści bywała też uczta wyprawiona na cześć syna. Ludzie często nie przyjmują Jezusa. Powodem może być lęk, że On wywróci ich świat, do którego się przyzwyczaili. Mają oni fałszywy obraz Boga, jako kogoś strasznego i wymagającego.

Jezus opowiada nam dzisiaj przypowieść o robotnikach w winnicy. Pierwsza część opisuje właściciela, który wychodzi na rynek o każdej porze i umawia się na konkretną sumę pieniędzy, posyłając robotników do pracy. Wieczna nagroda jest ustalana przez Boga, według takiego kryterium, którego żaden człowiek nie może ani ocenić, ani wyliczyć. Przypowieść, którą Jezus opowiada, jest jasnym ukazaniem, iż świętość i zbawienie nie są ludzką zdobyczą, lecz darem od Boga.

Współczesny człowiek pokłada swoją nadzieję w bogactwie. Jest to próba uniezależnienia się od Pana Boga. Bóg pokazuje, w czym tkwi problem: człowiek chce być jak Bóg! Znamy to ze sceny w raju. To odwieczna pokusa szatana. Bóg wcale nie ogranicza nam możliwości uczestniczenia w Jego boskości, wręcz zaprasza nas do komunii z sobą.

Pokorny młodzieniec. Spojrzenie Jezusa. Smutek niespełnienia. Bogacić się w dobre czyny.

Kim jest Bóg Ojciec? Może więc warto obudzić w sobie głębokie pragnienie poznania Ojca i doświadczenia Jego Obecności. Jak mogę odpowiedzieć na miłość Ojca? – uwierzyć i przyjąć miłość. Umieć zawołać za świętym Janem: „myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam”. Uwierzyć w miłość Ojca jest dziś bardzo trudno – najpierw dlatego, że nasza ziemia przykryta jest okropnym całunem niewiary. Postać Boga jako Ojca została, w naszej współczesnej kulturze, ogromnie zdyskredytowana, a często wręcz ośmieszona.

„Gdzie dwóch Polaków, tam trzy zdania.” Łatwo nam wchodzić w jakieś sprzeczki i nieporozumienia. Czasem ta różnica zdań i opinii potrafi zniszczyć nasze relacje. W dzisiejszej Ewangelii Jezus opowiada swoim uczniom przypowieść o dwóch dłużnikach. Ta przypowieść jest o dwóch relacjach: pierwsza mówi o relacji człowieka do Boga, a druga o relacji człowieka do drugiego człowieka. Bóg nieustannie nam przebacza nasze grzechy i niewierności. Mając doświadczenie Bożego przebaczenia, powinniśmy przebaczać sobie nawzajem. Gdy tego nie robimy, możemy mieć problem z przyjęciem Bożego miłosierdzia.

Codzienne życie potwierdza słowa św. Augustyna: "My, ludzie jesteśmy jak gliniane naczynia, które ledwo się potrącą, ranią się". Jezus nie obiecał, że w naszym życiu nie będzie konfliktów i nieporozumień. One były, są i będą, bo taka jest konsekwencja grzechu pierworodnego. Jesteśmy bardzo wrażliwi, żeby nie powiedzieć przewrażliwieni na swoim punkcie i stąd najszybszą naszą reakcją jest złość, gniew, ostre słowa i odwrócenie się od człowieka, który nas skrzywdził. Jezus mówi o braterskim upomnieniu. Upomnienie braterskie rodzi się z miłości i prawdy. Te dwie rzeczywistości są nierozłączne.