15 sierpnia jest wyjątkowym dniem. Dziś bowiem obchodzimy wyjątkową uroczystość: Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. W tradycji polskiej to święto nazywamy również imieniem Matki Bożej Zielnej. Dzisiaj nasze oczy kierują się jeszcze ku jednemu szczególnemu miejscu w Polsce. Jest takie miasto, gdzie w sposób szczególny Matka Boża jest czczona: klasztor na Jasnej Górze. To tam zbierają się dzisiaj tłumy ludzi, aby wielbić Maryję w Jej szczególnym wizerunku. Wniebowzięcie Maryi, które dziś świętujemy zostało uroczyście ogłoszone przez papieża Piusa XII w 1950 roku. Wniebowzięcie oznacza, że Maryja została z ciałem i duszą wzięta do nieba. Maryja przychodzi na ziemię, aby ostrzec ludzi przed niebezpieczeństwami, które czyhają na ludzi. Pomoce: Obrazek Czarnej Madonny; Zdjęcie Jasnej Góry; Zdjęcie Sanktuarium w Fatimie; Zdjęcie La Salette.

Scena uciszenia wichru na jeziorze prowokuje nas i zachęca do weryfikacji naszej wiary w Jezusa Chrystusa. Fragment Ewangelii jest opowiadaniem o tym, co wydarzyło się tamtej nocy, a jednocześnie symbolem sytuacji, które mają miejsce w naszym życiu. Łódź miotana przez fale symbolizuje Kościół, który na przestrzeni wieków doświadczał i nadal doświadcza różnych przeciwności. Praktycznie nie ma dnia, żeby w mediach nie pojawiła się jakaś sensacja, która w taki czy inny sposób uderza w Kościół. Najczęściej widzi się tylko jego słabości i upadki. Lęk i wątpliwości Piotra oraz pozostałych uczniów wyrażają lęki i wątpliwości chrześcijan żyjących w różnym czasie.

Czasem w życiu tracimy grunt pod nogami i pewność siebie. Świat w łonie matki był bezpieczny, zaciszny, przytulny. Narodziny zmieniają wszystko. Dla noworodka zaczyna się czas poszukiwania tego, co jest trwałe i przyjazne. Będą to ramiona matki, objęcie taty, twarz kochającego człowieka. Rozhuśtany świat znajduje punkt oparcia: miłość i opiekę najbliższych osób. Miłość wierna i trwała, ciągle obecna, w dzień i w nocy, staje się punktem archi medesowym dla ludzkiego życia. Uczniowie płynący w rozkołysanej sztormem łódce są symbolem naszej ludzkiej egzystencji. Płyniemy bowiem przez życie, nie czując twardego gruntu pod nogami. Nie jest „fundamentalizmem” rozsądne i mądre poszukiwanie życiowych fundamentów, na których można zbudować przestronny i gościnny dom ludzkiego życia.

W znanej przed laty piosence Arki Noego Jezus został nazwany ratownikiem. Dlaczego? Niebezpieczna przygoda św. Piotra, który gdy zwątpił, wpadł do wody i zaczął tonąć, jest symbolem całego ludzkiego życia. Kiedy na ludzi spadają wielkie kłopoty, tracą grunt pod nogami i szukają pomocy. Czasem przyjaciele i rodzina są w stanie pomóc człowiekowi w jego problemach, ale czasem kłopoty przerastają możliwości pomocy nasze i innych ludzi. Jezus chętnie pomaga ludziom, którzy zwracają się do Niego o pomoc. Dobrze jest zabiegać o Boże błogosławieństwo nie tylko w trudnych momentach życia, ale każdego dnia prosić o opiekę Opatrzności.

Każdy człowiek ma swój sposób widzenia ludzi, życia i nawet Pana Boga. Objawienie na górze Tabor: Piotr, Jakub i Jan doświadczyli Jezusa w całym blasku Jego boskiego majestatu i chwały. Pójście za triumfalnym Mesjaszem jest rzeczą oczywistą, to zaszczyt i radość, nie ma co do tego najmniejszego cienia wątpliwości. Apostołowie – zauroczeni i zafascynowani tą wizją – chcą postawić namioty. Pragną zatrzymać czas i objawienie, którego doświadczyli. Tego rodzaju doświadczenia mają jednak inny sens. Nie chodzi o to, żeby było nam dobrze. One mają pobudzać, ożywiać, inspirować, uskrzydlać do czynów i działania. W działaniach objawiają się trudności. Częstokroć skonfrontowani jesteśmy z granicami naszych ludzkich możliwości. Co wtedy?

Przeżywamy dzisiaj doroczne święto Przemienienia Pańskiego. Jedni twierdzą Chrystus – tak, ale Kościół – nie. Chrystus jest dobry, Kościół zły – należy odkościelnić kraj. Kościół należy skompromitować. Jest też trzecia część wydarzenia – uczniowie zeszli z góry do „normalności”, do Apostołów, do codziennego życia i zachowali milczenie o tym wydarzeniu. Milczenie na temat wielkich dzieł Bożych, jakie dokonują się na Górze Przemienienia.

Dziś w Kościele przeżywamy piękne święto, Święto Przemienienia Pańskiego. Nie bez przyczyny Przemienienie dokonuje się na górze. „Dobrze, że tu jesteśmy” – Piotr cieszy się, że może być świadkiem tak wielkiego cudu. Było mu dobrze, bo przebywanie blisko Boga wprowadza pokój serca, daje radość. W trakcie Przemienienia z nieba słychać głos Boga, który mówi „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie”. To dla nas bardzo wyraźny znak, Kogo mamy słuchać w naszym życiu – mamy słuchać Jezusa. Wszyscy jesteśmy zaproszeni do tego, żeby na wzór Pana Jezusa się przemieniać – zmieniać na lepsze.

Sytuacja rolnika i sytuacja kupca w dzisiejszych przypowieściach różnią się od siebie. Rolnik znalazł skarb niespodziewanie i jakby przypadkowo przy wykonywaniu powszedniej pracy. Kupiec zawodowo zajmował się handlem perłami. Był człowiekiem wytrwale poszukującym najcenniejszych eksponatów. To zestawienie i porównanie dwóch różnych życiowych sytuacji pomaga nam wyobrazić sobie i zrozumieć dwa typy ludzkich postaw wobec Boga i wiary w Niego. Badania statystyczne ukazują, że wiara w Boga nadal żyje w ludzkich sercach. Co sprawia, że ludzie potrafią usłyszeć Boży głos? Niektórzy żyją jak ów rolnik: poświęcają się pracy i codziennym obowiązkom. Aż do dnia, w którym natrafiają na coś nieoczekiwanego. Odkrywają, że w głębi ziemi ukryty był skarb.