Jezus najpierw zachęca, aby wszyscy, którzy czują się utrudzeni i obciążeni, przyszli do Niego, bo On chce im pomóc, a zaraz potem wzywa do wzięcia na siebie Jego jarzma. Jarzmo jest przede wszystkim ciężarem, który ogranicza naszą wolność – jest pojęciem wskazującym na coś negatywnego, przykrego, bolesnego. Wolność wydaje się być najważniejszą wartością, o którą walczymy i której pragniemy. Ze wszystkich stron słyszymy wołanie, aby uwolnić się od wszelkich zasad, wartości, przyzwyczajeń, sposobu myślenia wypływającego z tradycyjnego wychowania, od zależności od innych ludzi. Dziś często wolność oznacza całkowitą niezależność i wielokrotnie staje się swawolą, która na wszystko zezwala. W imię takiej wolności wydaje się, że człowiek wszystko może i nikt nie ma prawa ograniczać jego swobody.

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię (Mt 11,28) – woła Jezus Chrystus w dzisiejszej Ewangelii. Pan Jezus dobrze zna życie i dlatego wie, że jest ono wypełnione trudem. Właściwe wypełnienie obowiązków związanych z nauką, studiami (lub pracą zawodową) czy z życiem domowym, jest samo w sobie niemałym ciężarem. Człowiekowi, który jest już wystarczająco zmęczony życiem, proponuje się przyjęcie nowego obciążenia: „Chrystusowego jarzma”. Podjęcie jarzma Ewangelii tylko pozornie przysparza ciężaru temu, co niesie ze sobą życie. Chrystus każe się uczyć od siebie „łagodności”, którą też nieraz nazywamy „cichością”.

Słowo „mądrość” ma w Biblii dwa znaczenia. Jest mądrość Boża i mądrość ludzka, nieuwzględniająca w swych zamiarach planów Bożych. Jakie rzeczy można zakryć przed „mądrymi tego świata”? Z pewnością nie chodzi o rzeczy materialne. Po grzechu pierworodnym życie ludzi wygląda inaczej niż wcześniej. Musimy zmagać się z wieloma przeciwnościami losu. Jezus nie zamierza usuwać przed nami wszystkich przeszkód, lecz chce wzmocnić nasze siły. Powinniśmy nieść ciężar swojego życia, czerpiąc siłę od Boga.

Przykazanie: Czcij ojca swego i matkę swoją. Krzyż – znak miłości i źródło mądrości. Świadectwo św. Jana Pawła II o ojcu. „Moje lata chłopięce i młodzieńcze łączą się przede wszystkim z postacią ojca, którego życie duchowe po stracie żony i starszego syna niezwykłe się pogłębiło. Patrzyłem z bliska na jego życie, widziałem, jak umiał od siebie wymagać, widziałem, jak klękał do modlitwy. To było najważniejsze w tych latach, które tak wiele znaczą w okresie dojrzewania młodego człowieka. Ojciec, który umiał sam od siebie wymagać, w pewnym sensie nie musiał już wymagać od syna. Patrząc na niego, nauczyłem się, że trzeba samemu sobie stawiać wymagania i przykładać się do spełniania własnych obowiązków. Ten mój ojciec, którego uważam za niezwykłego człowieka, zmarł – prawie nagle – podczas drugiej wojny światowej i okupacji, zanim ukończyłem dwudziesty pierwszy rok życia”. (André Frossard, „Rozmowy z Janem Pawłem II”, Kraków 1983, s. 14–15). Dzięki miłości Jezusa, która pokonała śmierć, można trwać w miłości do tych, którzy już odeszli do Domu Ojca.

Pozory mylą: bywa, że z powodu niepozornego wyglądu nie rozpoznajemy kogoś, kto jest wielki. Tak było w życiu św. Jana Pawła II, który został nierozpoznany, kiedy wędrował po górach ubrany jak zwykły turysta. O tym, że pozory mylą, przekonujemy się często także na podstawie codziennych doświadczeń. Przykładem może być choćby sytuacja, w której młody nauczyciel z powodu swojego młodego wyglądu bywa w szkole brany za ucznia. Specjalnej nagrody warci są ludzie, którzy potrafią rozpoznać kogoś ważnego w niepozornie wyglądających osobach. Szunemitka z dzisiejszego pierwszego czytania rozpoznała w Elizeuszu proroka i tak go przyjęła. Otrzymała za to nagrodę: prorok wyprosił jej upragnionego syna.

Wakacje to okazja do podróży, wypoczynku, zwiedzania różnych miejsc i odwiedzania różnych osób. To również okazja do obdarowywania ludzi dobrymi słowami i uczynkami. Dłuższe, prawie niczym nieograniczone wakacyjne lenistwo źle wpływa na nasze wychowanie i wykształcenie. Przyjąć drugiego człowieka to znaczy: wysłuchać go, odnieść się do niego z życzliwością, pomóc. Nawet na wakacjach, odpoczywając, nie zapominajmy, że Pan Bóg jest najważniejszy i zawsze chce nam towarzyszyć.

Apostołowie Piotr i Paweł, zostali powołani przez Jezusa do konkretnych zadań w Kościele. Z miłości do Zbawiciela obaj ponieśli śmierć męczeńską. W ten sposób potwierdzili swoją wiarę w zmartwychwstałego Pana. Św. Piotr był nieuczonym rybakiem z Galilei. Do grona apostolskiego został powołany przez Jezusa, gdy zarzucał swoje sieci w Jezioro Galilejskie. Opuścił natychmiast swoją rodzinę i rzucił dotychczasowe zajęcie, by stać się„rybakiem ludzi”. Jego apostolską misją była ewangelizacja Narodu Wybranego. Św. Paweł był gorliwym wyznawcą judaizmu i równie gorliwym prześladowcą Kościoła, gdy objawił mu się zmartwychwstały Jezus pod Damaszkiem, identyfikując się i solidaryzując z wiernymi, których Szaweł w okrutny sposób prześladował. Św. Paweł został wybrany przez Chrystusa, by być Apostołem Narodów Pogańskich.

Grzech rozpanoszył się na świecie. Wraz z grzechem na świat weszła śmierć i unicestwia to wszystko, co miało cieszyć się życiem. Paweł wskazuje na Prawo – na Dekalog, który jest Prawem samego Boga. Jego przestrzeganie włącza nas we wspólnotę Ludu Bożego. As był monetą rzymską z brązu. Za jeden dzień pracy można było otrzymać szesnaście asów. Bóg swoją Opatrznością kieruje losami świata. Ale przede wszystkim ważny jest dla Boga los człowieka. Jeżeli zaś Bóg tak bardzo troszczy się o świat zewnętrzny to jak miły i bogaty dla Niego jest świat naszej duszy.