W Starym Przymierzu powszechnie praktykowano przykazanie miłości, ale tylko przyjaciół. Wrogowie Izraela i wiary w jedynego Boga byli nieprzyjaciółmi, których nie obejmowało przykazanie miłości. W czasach mesjańskiej misji Zbawiciela było wielu ubogich, w tym także żebraków. Chrystus uczył nas, jak się pochylać nad potrzebującym. Pomagajmy z miłością naszym braciom i siostrom, którzy potrzebują od nas duchowej i materialnej pomocy.

"Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu" (Kol 3,3). Sens duchowy tego fragmentu odnosi nas do tajemnicy chrztu świętego, poprzez który zanurzamy się w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. "Wyrzekamy się rozpusty, nieczystości, lubieżności, złej żądzy i chciwości, wszelkiego bałwochwalstwa" (Kol 3,5), wszystkiego, co jest światowe. Świat wydaje się być bardzo atrakcyjny, pod tym „pięknem” jednak kryje się kłamstwo i śmierć duchowa. Śmierć dla wartości tego świata orientuje nasze życie na Boga.

Choroba jest znamienną i powszechną cechą kondycji ludzkiej. Jezus, Boży Syn, objawia się jako lekarz posłany na świat, aby uzdrowić człowieka, naznaczonego na ciele i duszy przez grzech i jego następstwa. On jest zwycięzcą, który pokonał wszelkie ludzkie choroby i cierpienia, „przygwoździwszy je do krzyża”.

Faryzeusze nie potrafili zaakceptować Jezusa, ponieważ burzył ich poukładany świat. W skostniałe struktury i schematy myślowe wprowadzał ducha. Dla Żydów szabat był najświętszą wartością. Od wieków mieli ustalone prawo szabatowe. Jezus pokazuje, że w tym sformalizowanym przeżywaniu święta brakowało życia, brakowało ducha. Istotą świętowania jest miłość wyrażająca się w czynach. Przewrotność nie pozwalała faryzeuszom rozpoznać w Jezusie obiecanego Mesjasza. Jezus swoją miłością wypełnia Prawo i przypomina, że najważniejsza jest miłość i czynienie dobra.

Szatan bardzo często posługuje się logiką, aby uwiarygodnić swoje kłamstwa. Faryzeusze mieli pretensje do Jezusa i jego uczniów, że ci łuskali kłosy w szabat, choć zabrania tego Prawo. Przedkładali dosłownie rozumiane Prawo nad dobro człowieka. W naszej codzienności często jesteśmy „służbistami”, którzy dążą po trupach do wyznaczonego celu. Najważniejszym prawem, największym przykazaniem jest przykazanie miłości Boga i bliźniego. Nie wolno nam o tym zapominać, że prawo przede wszystkim ma służyć człowiekowi, jego dobru.

Nowe spojrzenie na zmienioną formułę przykazania kościelnego (patrz Cytaty). W jej świetle spoglądamy głębiej na sens piątkowego postu. Zwracamy uwagę na to, że jesteśmy przez Chrystusa zaproszeni na Ucztę Eucharystyczną. Przybywamy na nią odnowieni przez chrzest, napełnieni źródłem żywej wody. Kwestia postu zawsze intryguje ludzi – jedni uważają post za coś cennego w ich życiu ze względu na miłość do Chrystusa, drudzy za ciężar, który nakłada na nich obowiązująca religia; są i tacy, którzy uwolnili się od jednego i drugiego. Post może być postrzegany jako coś, co można ominąć. Post jest bardzo często elementem określonego stylu życia nierzadko lansowanego w mas mediach – ale w tym wypadku nie ma żadnych odniesień do cierpienia Chrystusa.

Św. Piotr po nieudanym nocnym połowie usłyszał słowa Jezusa: "Wypłyń na głębię i zarzuć sieci" (Łk 5,4). Zaufanie Jezusowi się opłaciło, gdyż rybacy złowili mnóstwo ryb. Piotr odkrył, że słowo Jezusa ma moc i uznał prawdę o sobie i swoim człowieczeństwie. Nie czuł się godny, aby być blisko Jezusa. Jezus jednak włącza go w poczet swoich uczniów. Jezus oczekuje z naszej strony na otwartość serca i zaufanie.

Dzięki naukom przyrodniczym wiemy, że w przyrodzie istnieją przyczyny i skutki. Jak połączyć z tym naukowym obrazem świata naszą wiarę, że Bóg może w cudowny i nadzwyczajny sposób przywrócić nam zdrowie? Uzdrowienia, których dokonywał (i dokonuje) Jezus, były (i są) dziełami Boga. Jezus odnawia nasze życie, byśmy niewzruszenie ufali Jego miłości i Opatrzności, która nigdy nas nie opuszcza.