Własna krzywda boli bardziej niż krzywda innych. Zadana kara zawsze będzie surowsza w ocenie winowajcy i będzie rodziła chęć odwetu. Nie ma sprawiedliwej kary, bo obie strony będą je zaostrzały na swoją korzyść. Chrystus wynosi sprawiedliwość na zupełnie inny poziom. Człowiek silny będzie w stanie poświęcić więcej niż od niego wymagają. Droga, do której zachęca Jezus, to droga rozwagi i przebaczenia. Aby przebaczyć trzeba wzbudzić w sobie miłość do tego, który krzywdzi.

Uczeni w Piśmie nauczali, że przysięgi, w których wymieniano imię Boga są prawdziwymi przysięgami i dlatego wiążą się z przekleństwem. Jeśli ktoś przysięgał na świątynię, czy na cokolwiek nie musiał dotrzymywać słowa. Przysięganie Bogu czy też składanie obietnic, może być gadulstwem na modlitwie. Przestrzega przed tym sam Bóg. Jezusowi chodzi o szacunek do Ojca, szczerość intencji między ludźmi. W nauce Jezusa temat przysięgania miał znaczenie. Podobnie było w Kościele pierwszych wieków. Kwestia przysięgania pozostaje aktualna również i dzisiaj. Nie chodzi tu jednak o przysięganie w sądach, w wojsku czy innych instytucjach publicznych. W rozumieniu biblijnym chodzi o zrozumienie zasadniczej prawdy o tym, że od zawsze chrześcijanie niosą główną odpowiedzialność za stwarzanie odpowiedniej atmosfery wokół siebie, aby Bóg mógł być obecny w naszym ziemskim życiu, aby mógł królować w naszych sercach.

Co jakiś czas rozbrzmiewa dyskusja na temat aktualności Dekalogu. Dyskusja dotyczy niemal wyłącznie przykazania „nie cudzołóż”. „Słyszeliście, że powiedziano (…). A Ja wam powiadam…” Pan Jezus nie tyle bowiem pragnie „zaostrzyć” wskazania Dekalogu, co zwrócić naszą uwagę na to, że do grzechu prowadzi pokusa. To nie jest tak, że jeśli w naszym życiu pojawia się pokusa, to musimy jej ulec. To od nas zależy, czy za nią pójdziemy, czy też nie.

Tradycje przekazywane z pokolenia na pokolenie. Zanik wielu tradycji. Jezus nie odrzuca Prawa i Proroków – przyjmuje i wypełnia największą spuściznę Starego Przymierza. Historią naszego życia jest historia zbawienia.

Liturgia przedstawia nam dzisiaj proroka Eliasza. Jego dzieje znajdujemy opisane w Pierwszej oraz Drugiej Księdze Królewskiej. Prorok Eliasz jest człowiekiem całkowicie oddanym Bogu. Modlitwa i ufność wobec Pana sprawiły, że żył w obecności Bożej. Mocna wiara i przywiązanie do Prawa Bożego uczyniły z niego proroka rozpalonego troską o właściwe życie ludu. Prorok zaprasza nas dożycia słowem Bożym i troski o chwałę Bożą.

Codzienność próbuje odwrócić uwagę od cierpienia. Zamiast akceptacji cierpienia tworzy się z niego bożka. Jednym ze źródeł cierpienia jest grzech. Drugie źródło to cierpienie dopuszczone przez Boga. Chrystus wychodzi na górę skąd widzi całe ludzkie cierpienie. W cierpieniu jest łaska, która daje nadzieję. Cierpienie przyjęte w Jezusie staje się miejscem zbawienia.

Piesze pielgrzymki na Jasną Górę i paradoks. Bogaci zamykali się przed pielgrzymami, ubodzy chętnie dzielili się wszystkim tym, co posiadali. Ludzie otwartego serca są prawdziwie bogaci – wypełnili swoje serca Bogiem, niczego więcej nie pragną. Hojna wdowa z Ewangelii. Zaproszenie do czynienia jałmużny. Wielu ludzi potrzebuje dziś jałmużny serca – nie wsparcia finansowego, a duchowego.

Jezus krytykuje uczonych w Piśmie. Tym razem jednak Jego krytyka nie dotyczy niespójności ich życia, ale nauki, którą przekazują ludziom. Oficjalna propaganda zarówno autorytetów politycznych Izraela, jak i uczonych w Piśmie mówiła, że Mesjasz przyjdzie jako syn Dawida. Jezus nie był całkowicie zgodny z ideą Mesjasza jako chwalebnego Pana, który przybywa jak potężny król… W rzeczywistości prosty lud – tak zwani „biedni Jahwe” (hebr. anawim) – oczekiwał Mesjasza, który będzie sługą Boga dla ludzkości. W świetle Zmartwychwstania chrześcijanie zaczęli czytać Stary Testament i odkrywać w nim nowe znaczenia, których wcześniej nie można było odkryć, ponieważ brakowało światła.