Opowieść o dobrym królu, który interesuje się sprawami życia swoich poddanych jest ilustracją troskliwej miłości, jaką Jezus obdarza cały świat. Jezus pragnie zapewnić nam dobre i piękne życie już tutaj, na ziemi. Życiowe problemy i ludzkie nieszczęścia często mają źródło w grzechach, obojętności i zaniedbaniach. Bóg jest obecny w ludzkim życiu przez cały czas, nie tylko w trakcie modlitwy czy podczas naszego pobytu w świątyni. Bóg zaprasza nas, byśmy z Jego pomocą starali się uczynić świat lepszym i piękniejszym. Świadomość nieustannej Bożej miłości i obecności pomaga człowiekowi w wykonywaniu obowiązków i podejmowaniu starań o dobro drugiego człowieka.

Najtrudniej jest nawrócić tych, którzy są przekonani, że mają rację i przyjmują tylko to, co jest zgodne z ich założeniami. Do zrozumienia Jezusa i Jego zachowania nie można stosować narzędzi prawa, ponieważ żyje On i działa w logice miłości. Tajemnica Trójcy Świętej wymyka się ludzkim kategoriom myślowym; najwięksi filozofowie nie potrafili odnaleźć satysfakcjonujących wyjaśnień. Codzienny znak krzyża jest wyznaniem wiary w Trójcę Świętą, ale najlepszym sposobem na Jej kontemplację jest życie tym misterium na co dzień.

Historia Fynna i Anny jest pięknym obrazem bezinteresownej, wiernej i konsekwentnej miłości. Taka miłość nie poprzestaje na jednorazowej pomocy, ale oznacza wzięcie odpowiedzialności za kogoś, zaproszenie go do swojego życia. Taka jest też historia miłości Boga do człowieka. To historia obdarowania – już od momentu stworzenia świata. Bóg nas obdarowuje, ale również potem nie pozostawia nas samych. Historia miłości Boga do człowieka to dzieje miłości miłosiernej, przebaczającej grzech; co więcej – miłości, która składa za człowieka największą ofiarę, ofiarę z życia. Tę miłość objawił nam Syn Boży, a Duch Święty rozpala nasze serca, abyśmy byli w stanie ją przyjąć.

Człowiekowi jest bardzo trudno zrozumieć, kim naprawdę jest Bóg i w jaki sposób działa na świecie. Biblia wyraźnie mówi o istnieniu trzech Osób Bożych. Z Biblii czerpiemy naszą wiarę w Trójcę Świętą. Nasza wiedza o świecie powstaje na podstawie zdobywanych doświadczeń i pracy ludzkiego rozumu. Ludzkie zmysły i rozum są narzędziami ograniczonymi w swoich możliwościach poznawczych. Ograniczenia zmysłów i rozumu nie zwalniają nas z potrzeby kolejnych odkryć, również w dziedzinie życia duchowego i religijnego. Bóg działający w historii zbawienia sam odkrył przed nami niektóre tajemnice swojego istnienia. Kościół wyznaje wiarę w jednego Boga i w Trzy Osoby Boże. Pomoce: W trakcie homilii można posługiwać się rysunkami lub projekcjami obrazów iluzorycznych, na których dopiero wysiłek wzroku i umysłu może wyodrębnić różne osoby lub sceny. Można je znaleźć na stronach internetowych, np. http://adonai.pl/relaks/zludzenia. W ostateczności można posłużyć się rysunkiem przedstawiającym przedmiot w postaci lejka. Oglądany „dzióbkiem” do góry przypomina wieżę, „dzióbkiem” w bok – trąbkę, a w dół – lejek.

Naród Wybrany wielokrotnie doświadczał zagrożeń ze strony wroga zewnętrznego. Grzech pierworodny – geneza lęku i zagrożenia. Apostołowie dygotali z lęku zamknięci w Wieczerniku z obawy przed Żydami. Jeżeli ich Pan i Nauczyciel doświadczył tak wielkich cierpień i śmierci ze strony swoich wrogów, cóż mogli oni – biedni rybacy. Uspokoiły ich słowa Zmartwychwstałego: Pokój wam (J 20,19). To tak jakby powiedział: „Już dobrze. Przestańcie żyć swoimi lękami. Jestem z wami. Spójrzcie na Moje rany. W piątek były dla was powodem rozpaczy i załamania. Ale teraz to pieczęć Mojego triumfu. Nie lękajcie się wrogów, którzy są na zewnątrz wieczernika. Ich nienawiść może dotknąć tylko waszego ciała. Dlatego nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało. Bo nic więcej zrobić już nie mogą. Oto daję wam potężną broń do walki z prawdziwym wrogiem”.

Nasz język i nasze wyobrażenia o działaniu Ducha Świętego winny czerpać natchnienie z biblijnych opisów. Nie możemy zobaczyć ani Bożego Ducha, ani ludzkiego ducha. Wiara przekazuje nam prawdę o istnieniu świata duchowego, ale nie jest on dostępny naszym zmysłom. Są bezradne wobec tej rzeczywistości. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: Jedyny i prawdziwy Bóg (…) stworzył z nicości dwa rodzaje stworzeń: stworzenia duchowe i materialne (KKK, 293). Świadectwo Pisma Świętego mówi nam o różnicy między Duchem Świętym – Bożym, niestworzonym – a ludzkim duchem stworzonym. Nasz rozum i doświadczenie stają przed swoistą kotarą, za którą ukrywa się Boska Rzeczywistość.

Kim jest Duch Święty? Dlaczego trudno nam o Nim mówić i trudno Go sobie wyobrażać? Duch Święty pragnie, byśmy Go słuchali i poddawali się Jego działaniu. To o wiele ważniejsze niż próby zrozumienia Jego natury. Do przedstawiania obecności Ducha Świętego używamy różnych znaków, np. ognia lub wiatru. Wiatr i ogień mogą człowiekowi pomagać, mogą także stać się żywiołem niszczącym. Duch Święty działa w całym świecie, każdemu daje życie i siłę. Uczniami Jezusa są ci, którzy czytają Biblię, chodzą na Eucharystię, modlą się i żyją w zgodzie z innymi uczniami Jezusa. Duch Święty daje nam moc i miłość, które potem możemy przekazywać innym ludziom w postaci dobrych uczynków. W trakcie homilii można wykorzystać duży wiatrak (wentylator) elektryczny oraz zaproponować dzieciom budowę małych wiatraczków. W tym celu należy przygotować wcześniej kwadratowe kartki nacięte wzdłuż przekątnych. Na poszczególnych polach kartek należy wcześniej wydrukować słowa: Biblia, Eucharystia, wspólnota, modlitwa. Dzieci mogą samodzielnie w czasie homilii złożyć małe wiatraczki i połączyć rogi kartek za pomocą długich pinezek lub szpilek z dużym łebkiem. Wiatraczki mogą wykonać wszystkie dzieci lub tylko ich przedstawiciele.

Galilea jest miejscem, w którym Jezus rozpoczął swoją działalność i tutaj również ją kończy swoistym testamentem przekazanym apostołom. Kraina zwana Galileą pogan jest symbolicznym miejscem, z którego Jezus posyła swoich uczniów, by chrzcili wszystkie narody. Nawet apostołowie, którzy byli z Jezusem od początku (takie było kryterium, gdy wybierano następcę Judasza) mają wątpliwości tuż przed Wniebowstąpieniem, a więc już po Zmartwychwstaniu, które powinno było przekonać wszystkich. Kościół we wszystkich epokach składał się z ludzi głęboko i żarliwie wierzących, a także z tych, którzy wątpią. Jezus wymaga od swoich apostołów, by dotarli z Dobrą Nowiną do wszystkich narodów. Orędzie Jezusa przez nikogo nie może być traktowane wybiórczo, depozyt wiary należy przekazać w całości.