Św. Stanisław ze Szczepanowa, biskup krakowski żył dosyć dawno, bo w latach 1030–1079. Zginął śmiercią męczeńską w czasie sprawowania Eucharystii, którą celebrował 11 kwietnia 1079 roku, w krakowskim kościele na Skałce. Papież Pius XII, św. Jan Paweł II i kard, Józef Glemp o św. Stanisławie Szczepanowskim. Trzy legendy o patronie dnia dzisiejszego świadczące o jego kulcie i popularności w prostym ludzie, którego praw i wolności bronił. Św. Jan Paweł II nazwał św. Stanisława „patronem chrześcijańskiego ładu moralnego”.

Chrystus nazywa siebie Pasterzem, który zna swoje owce po imieniu, który je prowadzi i strzeże, który broni je i poświęca się za nie. Chrystus Drogie dzieci zna Was po imieniu tak jak zna waszych Rodziców, Rodziny, gości, przyjaciół – tak jak zna nas wszystkich i to On was drogie dzieci… Jesteśmy wszyscy dzięki Duchowi Świętemu Jego owczarnią i można dziś drogie dzieci wam jak też wszystkim tu zgromadzonym postawić i takie pytanie jakimi jesteśmy ludźmi w tej owczarni Chrystusa Jakimi chcemy być? Chrystus Pan, Dobry Pasterz dziś, zdaje się wołać ku nam wszystkim: Jesteś mi potrzebny… potrzebuję twoich rąk, by obdzielać innych swym błogosławieństwem.

Stajemy w atmosferze radości przed ołtarzem Pana. Gromadzi nas sam Chrystus na słuchaniu Słowa Bożego i łamaniu Chleba. Zatem jesteśmy wspólnotą zgromadzoną na cześć Pana w Jego Imię. Niedziela dzisiejsza nosi w liturgii nazwę Niedzieli Dobrego Pasterza. Nazwa jest podsumowaniem odczytanego fragmentu Ewangelii, w którym Chrystus nazywa siebie samego Dobym Pasterzem. Pasterz chroni stada przed dzikimi zwierzętami ale przede wszystkim prowadzi je na łąki żyzne i bezpieczne. Jest tym, który je karmi i poi. Od intensywności tej troski mówimy o szczęśliwości stada. Znamiennym jest fakt, że owce znają doskonale głos swego pasterza. Dzisiejsza niedziela jest dniem szczególnej modlitwy za kapłanów, duszpasterzy, spowiedników, kierowników duchowych. Za wszystkich, których połączył szczególny dar sakramentu kapłaństwa.

Opowieść o Mateuszu. Chory chłopiec zostaje na chwilę sam w domu, właśnie wtedy rozgrywa się tragedia – w budynku wybucha pożar. Mateusz nie zauważa pożaru, gdy orientuje się, co się dzieje, jest już za późno i chłopiec zostaje bez możliwości ucieczki. Wołanie o pomoc. Dialog ze strażakami. Głos ojca. Skok.

Dzień 3 Maja należy do Królowej Polski i do narodu. O tym dniu należy głośno mówić. O tym dniu należy nauczać młode pokolenie. Tak by mi się marzyła Ojczyzna, gdzie Polacy byliby sobie braćmi, a bracia mieszkają razem. Mają jeden język, którym mogą się porozumieć. Jeśli nawet pogubili wiele słów, których muszą się od nowa uczyć, znają słowa Matka-Ojczyzna. Ojczyzna to znaczy ziemia ojczysta, lasy i pola, miasta i wioski, krzyże przydrożne. Ojczyzna to język nasz polski i wiersze, i powieści wieszczy narodowych, pisarzy i kaznodziejów. Ojczyzna to kościoły i cerkwie, bóżnice i inne domy modlitwy. Ojczyzna nasza była matką dla wszystkich, którzy mieszkali w jej granicach. Ojczyzna nasza to i zwycięstwa, i porażki. Jaką suknię jej sprawimy? Czy pozwolimy jej paradować w sukni biało-czerwonej z wolnym białym orłem we włosach? Czy ma się płaszczyć przed obcymi i odrzucić swoją godność, swoją historię. tradycję i być posłuszną wobec wszystkich?

Wydarzenia opisane w Ewangelii rozgrywają się na drodze między Jerozolimą a Emaus, wioską oddaloną od stolicy o około 60 stadiów (11 km). Wszystko dzieje się w pierwszym dniu tygodnia, a więc w dniu zmartwychwstania Jezusa. Gdy dwaj uczniowie opuszczają Jerozolimę, wiedzą od kobiet, że grób jest pusty. Oczywiście nie wierzą im. W czasie drogi do uczniów dołącza się Jezus. Uczniowie jednak Go nie rozpoznają. Dopiero gest łamania chleba otwiera im oczy i rozpoznają swojego Mistrza. Gdy rozradowani i szczęśliwi powracają do Jerozolimy, zastają zebranych Jedenastu, a wraz z nimi innych uczniów.

Uczniowie idący do Emaus to ludzie, którzy stracili nadzieję. Mieli ją, bo przecież mówili: A myśmy się spodziewali – ale im ją odebrano, zabijając Tego, po którym spodziewali się tak wiele. My również często jesteśmy w takiej sytuacji, w której coś odbiera nam nadzieję: brak perspektyw, trudna sytuacja rodzinna, materialna. Przypominamy uczniów idących do Emaus: nasza nadzieja zgasła, bo ile razy można się zawieść? Teraz już się niczego nie spodziewamy. Apostołowie rozpoznali idącego przy nich Jezusa – ale rozpoznali Go dopiero przy łamaniu chleba. Pytają: Czy serce nie pałało w nas? Dopiero spotkanie przy łamaniu chleba wskrzesiło ich nadzieję, dodało im sił tak, że pędem wrócili do Jerozolimy, opowiadając, co ich spotkało.

Często przy lekturze tej Ewangelii zadajemy sobie to samo pytanie: „Dlaczego uczniowie nie mogli rozpoznać Jezusa?”. Uczniowie wędrujący do Emaus są symbolem całej ludzkości, która nieustannie czegoś poszukuje albo przed czymś ucieka. Bez lektury Biblii trudno znaleźć dobrą drogę życia. Tajemnica śmierci i zmartwychwstania Chrystusa stała się zrozumiała, gdy Jezus odwołał się do tekstów biblijnych. W Eucharystii uczniowie poznali Mistrza. Pomoce: – dziewięć kopert w trzech różnych kolorach (np. trzy białe, trzy niebieskie, trzy zielone), – teksty poleceń do wykonania, ukryte w kopertach, wzorowane na poniższej homilii, – Biblię, – jedną nagrodę.