Niepozorne, przypadkowe spotkania mogą mieć rewolucyjne konsekwencje. Zaskakujące zmiany w życiu są często wynikiem przypadkowej rozmowy, nieplanowanego spotkania, spontanicznej wspólnej podróży albo jakiegoś wypadku. Dzisiejsza Ewangelia opowiada nam o jednym z takich niezaplanowanych spotkań przy studni w Sychem. W krajach biblijnych chodzenie po wodę do studni miało ogromne znaczenie dla budowania więzi społecznych. Sąsiedzi, znajomi i nieznajomi spotykali się przy studniach. Dzisiaj pitna woda płynie z kranów w każdym domu. Nie ma konieczności, aby spotykać się na zewnątrz z pustymi wiadrami. Rolę studni przejęły np. małe sklepiki wiejskie czy osiedlowe.

Doświadczony turysta – zanim wyruszy w drogę – przygotowuje wszystkie potrzebne rzeczy oraz studiuje mapy i przewodniki. To konieczne, aby nie zabłądzić i bezpiecznie dotrzeć do celu zaplanowanej wyprawy. Można by powiedzieć, że Izraelici byli nieroztropni, ponieważ wyruszyli w podróż na pustynię, nie zaopatrując się w odpowiednią ilość wody. Izraelici szybko zapomnieli o cudownym wyprowadzeniu z niewoli egipskiej i przejściu przez Morze Czerwone. Woda, którą Izraelici otrzymali od Boga w darze, pozwoliła im podjąć dalszą wędrówkę. To wydarzenie pokazało im także, gdzie mają szukać pomocy i wsparcia w trudnych chwilach. Księga Wyjścia ukazuje wielkość Boga i Jego troskę o lud. Jezus – jak by się mogło wydawać – okazał się nieroztropny, gdyż został przy studni sam, bez możliwości nabrania wody. Musiał poprosić o pomoc kobietę z Samarii.

Żydów i Samarytan dzieliły wzajemne pretensje i wrogość. Jezus – mimo niechęci ze strony kobiety – zareagował życzliwie i przyjaźnie. Został ugoszczony przez mieszkańców miasteczka. Największy cud to przemiana ludzkiego serca. W wielu wypadkach jest to tak trudne zadanie, że nawet Pan Jezus nie mógł go wykonać, ponieważ wymaga to zgody danej osoby. Taki cud przemienia człowieka, odbiera mu gniew, złość czy niechęć, zaszczepia w ludzkim sercu życzliwość, uśmiech, łagodność. Każdy człowiek może próbować uczynić cud przemiany nieprzyjaciela w przyjaciela. Uczeń Jezusa musi Go naśladować, a więc zrobić wszystko, co tylko możliwe, aby prowadzić ludzi do zgody, do uśmiechu.

Cierpienie oraz życiowe przeciwności sprawiają, że zastanawiamy się nad sensem i celem naszego życia. Liturgiczne modlitwy Kościoła przypominają nam, że rozpoczął się okres czterdziestodniowej pokuty, kiedy podejmujemy różne postanowienia, aby w ten sposób walczyć ze złem i przeżyć własne nawrócenie. Bóg wzywa Abrama, aby zostawił rodzinny dom i udał się w nieznane. Nie jest łatwo zostawić wszystko i wyruszyć w niepewną drogę. Abram posłuchał, ponieważ uwierzył obietnicy Boga. Przemienienie Jezusa wyprzedza Zmartwychwstanie i jednocześnie je zapowiada. Jezus przemienia się wobec apostołów i ukazuje im swoje prawdziwe oblicze. On jest Synem Bożym, który stał się człowiekiem dla naszego zbawienia. Bóg wzywa nas do całkowitego zaufania Jezusowi. Nie wolno zwątpić nawet, jeśli przyjdą trudne próby i wydarzenia naznaczone cierpieniem.

Nasza wyobraźnia jest kształtowana przez różnego rodzaju obrazy: rzeczywiste i fantastyczne. Warto zatrzymać się na moment, przymknąć oczy i zastanowić nad tym, jakie obrazy żyją w mojej pamięci. Jakie duchowe fotografie pojawiają się na ekranie mojego „wewnętrznego telewizora”, kiedy zamykam powieki i próbuję wracać do przeszłości? Niemal nieskończony dostęp do rozmaitych wizerunków, fragmentów filmów, dzieł sztuki itp. niesie ze sobą poważne zagrożenia. Może się bowiem zdarzyć, że nasza wyobraźnia stanie się swego rodzaju kontenerem, w którym zbiera się wszystko, bez ładu i składu. W Ewangelii czytamy o przeżyciach apostołów. Piotr oraz dwaj bracia, Jakub i Jan, doznali szczególnego doświadczenia: Jezus przemienił się w ich obecności. Twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło (Mt 17,2). Obraz przemienionego Jezusa pozostawił w ich życiu głębokie ślady. Hymn Kościoła chaldejskiego: Chwała Narodzonemu, Jego Ojciec na wysokościach, Jego Matka na ziemi; nikt nie może Go dostrzec, pozostaje nam zadziwienie.

Jezus Chrystus jest drogą do wieczności. Ta sama siła, która doprowadziła do przemienienia na górze Tabor, sprawiła później, że umarłe, zniszczone ciało Jezusa przemieniło się w ciało żyjące i nieśmiertelne. Przemienienie na górze Tabor jest cudem bardzo wieloznacznym i symbolicznym. W naszym życiu wszystko się zmienia: wiek człowieka, zawód, nastroje, otaczający nas ludzie. Wszystko przypomina o przemijaniu i wędrówce w stronę najważniejszej zmiany: przejścia z życia doczesnego do życia wiecznego. Najważniejsze zmiany dokonują się we wnętrzu człowieka. Stamtąd płynie moc do nowego życia. Poszukiwanie Boga to poszukiwanie zwycięstwa nad śmiercią. W czasie Mszy można wykorzystać w celu plastycznego zilustrowania tematu następujące rekwizyty: – zarys sylwetki człowieka, wycięty z grubszego kartonu (wielkość konturu powinna być zależna od wielkości kościoła; tak, aby w czasie Mszy widziały go wszystkie dzieci w świątyni), – ubrania i twarze, wycięte z papieru, dostosowane wielkością do przygotowanego konturu (podobnie, jak na papierowych zabawkach dla dzieci, gdzie można zmieniać ubranie); można przygotować ubranie eleganckie (garnitur), sutannę, ubranie sportowe; twarze powinny wyrażać różne emocje (płacz, radość, złość, strach).

Rozpoczęliśmy kolejny Wielki Post, czas przygotowujący nas na największe święta chrześcijaństwa – Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Jest to dla wszystkich wierzących czas zadumy, ciszy, refleksji, postu, wyrzeczeń. Grzechy są bardzo zróżnicowane i należy je oceniać według ich ciężaru. Grzechem śmiertelnym jest ten, który dotyczy materii poważnej i który nadto został popełniony z pełną świadomością i całkowitą zgodą. Powoduje on utratę miłości i pozbawienie łaski uświęcającej, wykluczenie z królestwa Chrystusa i wieczną śmierć w piekle. Grzech powszedni pozwala trwać w miłości, chociaż ją obraża i rani. Każdy grzech, a zwłaszcza ciężki, zwany też śmiertelnym, jest sprzeniewierzeniem się woli Bożej, a także brakiem miłości względem bliźniego i nas samych.

Zły duch istnieje i nie odpoczywa, ale wpływa na ludzi różnymi metodami. Św. Mateusz w dzisiejszym fragmencie Ewangelii o kuszeniu Jezusa ukazuje metody działania szatana. Mateusz pokazuje nam również prawdę o naszej ludzkiej kondycji, w którą wpisana jest potrójna pożądliwość: ciała, oczu oraz pycha żywota. W ten sposób Ewangelista odsłania przed nami słabości ludzkiej natury. Proponując Jezusowi przemienienie kamieni w chleb, kusiciel wykorzystuje głód – codzienną i zwyczajną potrzebę ludzkiego organizmu. Propozycja rzucenia się z murów świątyni poddaje próbie zaufanie do Ojca. Jest to więc pokusa niewiary. Człowiek chce się przekonać, czy Boże obietnice rzeczywiście się realizują. Trzecie kuszenie koncentruje się na ludzkiej żądzy władzy, podporządkowywania sobie innych. Jezus odnosi potrójne zwycięstwo. Za każdym razem odwołuje się do słowa Bożego. Jego bronią jest posłuszeństwo woli Bożej i wierna jej realizacja.