W ludzkim życiu nieustannie odbywa się walka dobra ze złem. My także uczestniczymy w tej walce. W jaki sposób Jezus przygotował się do zwycięstwa nad szatanem? Czy Jezus zawdzięczał zwycięstwo wyłącznie swojemu boskiemu pochodzeniu? Jaki sens ma post dla człowieka oraz czas Wielkiego Postu przed Wielkanocą? Poprzez pięć zmysłów zbieramy mnóstwo informacji o świecie. Wśród tych informacji łatwo jest zagubić głos Boży. Zmysły ludzkie są także polem walki dla szatana. Odrzucenie pokus szatana to dopiero początek walki duchowej człowieka. Drugą częścią jest czynienie dobra. W czasie Mszy św. można wykorzystać w celu plastycznego zilustrowania tematu następujące rekwizyty: – pięć papierowych plansz przedstawiających symbolicznie pięć zmysłów człowieka (oko, ucho, język, nos, dłoń), – rysunki różnych przedmiotów i wrażeń, które chłoniemy zmysłami: jedzenie, ubranie, perfumy, płyty z muzyką, filmy DVD itp., – duże naczynie, najlepiej przezroczyste (wazon, waza).

Po raz kolejny w naszym życiu rozpoczynamy Wielki Post, okres pokuty i nawrócenia, przygotowujący nas do przeżycia największej uroczystości chrześcijańskiej – Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Na początku Wielkiego Postu, w Środę Popielcową, kapłan posypuje nasze głowy popiołem, wypowiadając słowa: Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz. Popiół był szeroko rozpowszechniony w różnych religiach starożytnych, niejednokrotnie bywał łączony z prochem, symbolizującym grzech i ułomność człowieka. Wedle Starego Testamentu, przede wszystkim serce ludzkie podobne jest do popiołu. Czytania mszalne przeznaczone przez Kościół do odczytania oraz rozważenia w Środę Popielcową wzywają wszystkich wierzących w Jezusa Chrystusa do pokuty i nawrócenia, do autentycznego i szczerego pojednania się z Panem Bogiem.

Słyszeliśmy wiele obietnic i zapewnień dotyczących polepszenia naszego życia. Większość z nich okazała się pustymi słowami, które nie miały pokrycia w czynach. Może nam się wydawać, że łatwo zawieść się także na Panu Bogu. Tyle razy prosiliśmy o coś w długich modlitwach i nie zostaliśmy wysłuchani. Bóg zapewnia, że nigdy nas nie opuści i nigdy o nas nie zapomina: Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie (Iz 49,15). W Ewangelii Jezus zachęca, abyśmy nie troszczyli się zbytnio o własne życie, o to, co będziemy jeść i pić, i w co będziemy się ubierać. Naszą jedyną troską ma być królestwo Boga i Jego sprawiedliwość. Wszystko inne będzie nam dodane.

Nikt z nas nie lubi zbytniej troski. Mamy, które nadmiernie troszczą się o swoje dzieci, pozbawiają je możliwości nauczenia się samodzielnego funkcjonowania. W tym kontekście łatwo przyznać rację Jezusowi, kiedy mówi, żeby się zbytnio nie troszczyć. Z drugiej strony – troska jest wyrazem miłości. Troszczę się o kogoś, kogo kocham. Dlatego tak boli, kiedy doświadczam tego, że nikt się o mnie nie troszczy. Czuję się wtedy niekochany. Nieumiejętność wyważenia między „zbytnią troską” a brakiem troski powoduje, że czasem się gubimy. Zwłaszcza młodzi bardzo się czasem troszczą, żeby wyglądać tak, jak by się o nic nie troszczyli. Czy to jednak przynosi szczęście?

W Ewangelii Pan Jezus bardzo często przypomina nam, że największym zagrożeniem dla wiary nie są wcale jacyś bożkowie czy przesądy, ale nasze przywiązanie do pieniędzy, wygody, lenistwa. Biblia zawsze zachęca człowieka do pracy, do wysiłku. Stawia jednak pytanie, czy staramy się o to, co naprawdę jest najważniejsze. Boże wezwanie do zaufania Mu w różnych sprawach codziennego życia nie jest zachętą do bezczynności, ale do innego, bardziej proporcjonalnego rozłożenia naszej energii i czasu. Zbyt wiele czasu i energii poświęcamy na sprawy związane z ubraniem i jedzeniem. Tutaj wystarczyłyby proste, krótkie decyzje. Decyzjami człowieka powinny kierować serce i sumienie, a nie materialne pożądliwości. Przed Mszą św. należy przygotować: kilka produktów spożywczych (chipsy, czekolada), książkę dla dzieci, flamastry, jakiś element ubioru, Biblię i nagrody.

W życiu doświadczamy miłości rodziców, jesteśmy świadkami miłości narzeczonych czy małżonków. Dziś Jezus przypomina o miłości często zapominanej i niechcianej, o miłości nieprzyjaciół. To jest jeden z tych nakazów Chrystusa, który wzbudzał szczególne emocje i bulwersował Jego słuchaczy. O miłości nieprzyjaciół nie wspominali starożytni mędrcy czy filozofowie. My również pytamy o sens miłości nieprzyjaciół. Jaki kształt jej nadać? Co ona oznacza? A gdzie sprawiedliwość? Miłość nieprzyjaciół ma swój początek w zdolności i gotowości do przebaczania i pojednania. "Przebaczyć to znaczy: nie mścić się; nie odpłacać złem za zło, to znaczy kochać" (Lew Tołstoj).

Słowo Boże dzisiejszej niedzieli wzywa nas do świętości. Często myślimy i mówimy, że świętość jest przywilejem dla wybranych, a my jesteśmy zwykłymi grzesznymi ludźmi. Najczęściej świętość kojarzymy z długimi modlitwami, postami, umartwieniami. Św. Paweł zapewnia nas, że już jesteśmy świętymi ze względu na obecność Ducha Świętego, którego otrzymaliśmy w sakramencie chrztu i bierzmowania. Istotą i drogą do świętości jest miłość. Świętość została wpisana w naszą naturę i podarowana nam dzięki bezinteresownej miłości Boga. Być świętym oznacza wypełniać w swoim życiu przykazanie miłości Boga i bliźniego. Świętość jest dostępna dla każdego z nas. Ona staje się naszym życiowym celem i powołaniem.

Jezus pozostawił w Kazaniu na górze najważniejszy „program chrześcijaństwa”. Miłość nieprzyjaciół jest jednym z najtrudniejszych zadań, jakie każdy chrześcijanin ma do wykonania w swoim życiu. Miłość nieprzyjaciół wyróżnia chrześcijaństwo spośród religii świata. Literatura i sztuka, także ta dla dzieci, nie zawsze propagują postawy zgodne z duchem chrześcijańskim. Nikt nie stanie się dobrym człowiekiem w jednej chwili i na własne żądanie. To proces dostępny ludziom poddającym się działaniu Ducha Świętego. Każdy dzień przybliża nas do chrześcijańskiej doskonałości lub oddala od niej. Przed Mszą św. należy przygotować kartki z cytatami z dzisiejszej homilii.