Myśliciele i filozofowie różnych epok starali się tworzyć logiczne, racjonalne systemy określające, co jest godne, a co niegodne człowieka. Najistotniejsze zasady etyczne ludzkiego życia można streścić w krótkich, lapidarnych słowach. Deka-logos, czyli „Dziesięć słów”, można dziś utrwalić na małej kartce papieru albo wpisać w postaci małego komputerowego pliku o zaledwie kilkudziesięciu kilobajtach. W czasie przygotowania do pierwszej komunii próbowaliśmy wyryć je w naszych sercach. Bóg swym Boskim palcem wyrył hebrajskie znaki w twardym kamieniu. Później prorocy mówili, że ludzkie serca są twarde jak kamień. Bóg mógłby wyryć swoje prawo w ludzkich sercach jak w kamieniu.

Zmartwychwstanie stało się początkiem nowego czasu otwartego na wieczność. Jan Chrzciciel – przykład wierności Bożemu Prawu. Pana Jezusa otaczali ludzie niedoskonali: głusi, chromi, trędowaci, niewidomi, ubodzy i znękani. To ci, którym się w życiu tak strasznie nie ułożyło. Ale to właśni oni otworzyli się na łaskę wiary i z pokorą przyjęli Jezusa jako swego Pana i Zbawiciela. Od miłości prawa do prawa miłości: istotą wypełnienia Bożej woli jest postawa serca. Wyzwalająca moc prawdy.

Wyraz „sprawiedliwość” ma kilka różnych znaczeń, zależnych od kontekstu. Boża sprawiedliwość opiera się nie tyle na drobiazgowych przepisach dotyczących różnych sfer życia, ile raczej na przyjęciu pewnej postawy w postępowaniu z drugim człowiekiem. Sprawiedliwość faryzeuszów była wręcz przysłowiowa. Uwaga faryzeuszów koncentrowała się wokół własnej osoby, a nie drugiego człowieka, dlatego ich sprawiedliwość nie znalazła uznania w oczach Jezusa. Ostatnim wielkim aktem sprawiedliwości Bożej będzie dzień Sądu Ostatecznego.

Na Górze Błogosławieństw Jezus wygłosił jedną z najważniejszych swoich mów, nazwaną przez biblistów Kazaniem na Górze. Zawarł w nim najważniejsze obietnice Boga względem ludzi oraz istotne treści dotyczące codziennego życia swoich uczniów. Sól i światło stanowią nieodzowną część naszego codziennego życia. Trudno sobie je wyobrazić bez tych dwóch elementów. Sól służy do konserwowania żywności oraz do nadawania jej odpowiedniego smaku. Jako chrześcijanie jesteśmy wezwani, aby pokazać współczesnemu światu prawdziwe wartości, które nigdy nie przeminą i nadają codziennemu życiu, naszym wysiłkom i cierpieniom konkretny sens.

Słowo „niedziela” ma różną etymologię w językach europejskich. W języku polskim (podobnie jak w czeskim) akcentuje się świętowanie jako powstrzymanie się od pracy – „nie działaj”. Łacina (oficjalny język Kościoła Rzymskokatolickiego) nazywa niedzielę Dies Domini – „dniem Pańskim”. Język angielski (Sunday) i niemiecki (Sonntag) nawiązują do rzymskiej nazwy Dies Solis – „dzień Słońca”. Rosyjski natomiast dotyka samej istoty rzeczy: Woskriesienije, czyli Zmartwychwstanie. Niedziela chrześcijańska – dzień światła i soli. Wiara płynie ze słuchania i posłuszeństwa. Przykład Noego – wierność słowu. Czy słowo Boże jest moją nadzieją? Czy wierzę, że to sam Bóg mówi do mnie w liturgii słowa i w osobistej lekturze?

Bycie „solą ziemi” oznacza zobowiązanie chrześcijan do określonego sposobu postępowania, od którego nie można odstąpić. Biblia jest księgą używającą wielu porównań. Porównanie ludzi do soli można łatwiej wytłumaczyć, korzystając z porównań do innych przedmiotów ludzkiego życia, np. do cukru. Nie możemy przesłodzić życia, nie możemy się rozpieszczać, jak dziecko, które jadłoby ciągle samą czekoladę i cukierki. Pan Jezus prosi nas, swoich uczniów, abyśmy pilnowali smaku życia, sensu istnienia. Ewangelia zadaje nam pytanie: czy chcemy naprawdę pójść za Jezusem? W trakcie Mszy św. można przeprowadzić konkurs z torebką cukru ukrytą w kartonowym pudełku.

Ewangeliczna scena w świątyni jerozolimskiej jest pełna znaczeń. Liturgia Kościoła w ciągu wieków kierowała uwagę na różne postacie w niej występujące. Raz wydobywała z cienia przedstawicieli Starego Testamentu, Symeona i Annę, innym razem oświetlała osobę Maryi, kiedy indziej ukazywała na pierwszym planie Dzieciątko. Pisane świadectwa z V w. mówią nam, że chrześcijanie na Wschodzie celebrowali spotkanie Jezusa z przedstawicielami Jego Narodu. Symeon i Anna byli symbolami tych wszystkich członków narodu żydowskiego, którzy przyjęli Jezusa jako Mesjasza.

Błogosławieństwa Jezusa stanowią jeden z najczęściej komentowanych, ale i jeden z najtrudniejszych elementów Jego Dobrej Nowiny. Jezus jest tu nowym Mojżeszem, który nowemu Ludowi nadaje nowe Prawo. W odróżnieniu od Starego Przymierza nie zostaje ono wyryte na kamiennych tablicach i nie towarzyszą mu grzmoty i błyskawice. Jezus, który ustanawia zasady królestwa Bożego, sam jest najpełniejszym ich wypełnieniem. Chrześcijanin naśladujący swojego Mistrza jest na drodze do szczęścia. Jest to szczęście inne od tego, które proponuje świat doczesny. Błogosławieństwa jako drogowskazy szczęścia („tajemnice szczęścia”) zdają się być nielogiczne. Ich logika jest jednak logiką Jezusa i Jego Ewangelii: Myśli moje nie są myślami waszymi…