Chrystus odrzucił grobowy kamień, w którym można widzieć symbol ludzkiej grzeszności i ułomności. Każdy z nas powiększał ciężar tego kamienia, każdy może też uczestniczyć w zwycięstwie Chrystusa. Zmartwychwstanie dokonało się w nocy, bez świadków. Maria Magdalena i apostołowie odkryli tylko pusty grób. Chrystus objawił się w pierwszej kolejności ludziom, którzy okazywali Mu miłość i przywiązanie. Miłość Chrystusa najpełniej zajaśniała w akcie przebaczenia. Również dzisiaj doświadczamy tej miłości w sakramencie pojednania i w Eucharystii. W trakcie homilii można wykorzystać pewną ilość kamieni dla uczestników Eucharystii (część dzieci, poproszona w Niedzielę Palmową, może przynieść z domu własne kamienie), dla innych można zebrać trochę kamieni na polach lub kupić w hurtowni. Powinny to być kamienie wielkości ziemniaka. Można je rozdać dzieciom przed Mszą św. Potrzebny także będzie mocny worek lub skrzynka (drewniana, plastykowa).

Można rozmawiać o wielu prozaicznych rzeczach. Jest jednak czas, kiedy o nich się nie mówi, bo chwila jest zbyt wielka. Jak to wyrazić? Jak wyrazić niewyrażalne? Ewangelista Mateusz, próbując opisać Zmartwychwstanie, doświadcza niemocy słów, przywołuje więc znaki, które pozwalają choć w przybliżeniu wyobrazić sobie, co przeżywały osoby, doświadczające tej niezwykłej chwili. Liturgia Wigilii Paschalnej jest przebogatym wprowadzeniem nas w misterium Zmartwychwstania. Służą temu znaki, słowa, gesty. Liturgia oddziałuje na całego człowieka, ze wszystkimi jego zmysłami, by pomóc mu uświadomić sobie i uzmysłowić to, co stało się w najważniejszym momencie historii świata. Liturgia nie jest jednak tylko po to, byśmy słuchali. Nie jest nawet po to, byśmy zrozumieli. Jest po to, byśmy doświadczyli spotkania ze Zmartwychwstałym – tak jak doświadczyli tego ludzie, którzy przybiegli w wielkanocny poranek do pustego grobu. Jest po to, byśmy spotkali Chrystusa i rozpoznali Go przy łamaniu Chleba.

W Wielki Piątek, pod krzyżem Jezusa, brakuje nam słów. Jedynie w poezji tkwi odrobina światła, które rozjaśnia mroczny czas cierpienia. Język poezji – jak nas wymownie uczy przykład „Trenów” Kochanowskiego – rodził się i dorastał w sytuacjach bólu, żalu, bezradności i rozdzierającego smutku. Świadkowie ukrzyżowania też sięgali po poezję psalmów albo pieśni proroków. Psalm 22 w przedziwny sposób wiernie oddaje cierpienie i mękę Chrystusa na krzyżu. Jezus umierał samotnie, niemal wszyscy najbliżsi przyjaciele skryli się albo z przerażeniem przyglądali z daleka dramatycznej egzekucji. Pod krzyżem stała tylko najbliższa rodzina: Jego Matka i jedna z krewnych, Maria, żona Kleofasa. Ponadto na miejscu kaźni była Maria Magdalena i najmłodszy z apostołów – Jan. Męka Chrystusa na krzyżu jest symbolem Jego poświęcenia dla człowieka.

Liturgia Triduum Paschalnego przeprowadza nas od Wieczernika przez Golgotę do pustego Grobu Chrystusa. Msza Wieczerzy Pańskiej otwiera Paschę Jezusa Chrystusa, czyli Jego przejście ze śmierci do życia. Jezus utrwala swoją Śmierć i swoje Zmartwychwstanie w sakramentalnych znakach. To jest serce i istota Eucharystii. Jedną z największych tajemnic naszej wiary jest tajemnica obecności Chrystusa w Eucharystii. W sposób szczególny wyraża się ona pod postaciami chleba i wina. Chrystus przychodzi do nas w tak prosty i pokorny sposób – przychodzi jako cząstka chleba. On rzeczywiście jest z nami i dla nas. Jezus Chrystus pozostał z nami w Eucharystii, aby nas karmić swoim Ciałem i Krwią.

Liturgia Niedzieli Palmowej przypomina nam triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy. Na entuzjazm tłumów cieniem kładzie się jednak opis Męki Pańskiej, zwiastujący wydarzenia Triduum Paschalnego. Czytania minionych dni pozwalają dostrzec, jak wśród uczonych w Piśmie, faryzeuszy i przywódców ludu narasta wrogość wobec Jezusa. Jezus od samego początku ma świadomość losu, jaki go czeka; wie, że wszystko, co się dzieje na drodze Jego życia i na drodze triumfalnego wjazdu do Jerozolimy, dzieje się, żeby się wypełniły Pisma proroków (Mt 26,56). Niedziela Palmowa pokazuje drogę Jezusa i przypomina nam jednocześnie, że jest to również nasza droga. Być chrześcijaninem, to być uczniem i naśladowcą Jezusa Chrystusa.

"Oto stoję u drzwi i kołaczę", mówi Pan (Ap 3,20). Nigdy nie jest za późno, by odpowiedzieć ma miłość Tego, który pierwszy nas umiłował. Jezus – najlepszy Przewodnik na drodze prawdy i miłości. Intryga faryzeuszów, by zabić Sprawiedliwego. Jezus wziął na siebie nasze grzechy – potęga miłości. Przykład św. Leona Wielkiego – ocalenie Rzymu przed Hunami i Wandalami. Gdyby nie chrześcijanin, św. Leon, Rzym ze swymi starożytnymi zabytkami przestałby istnieć w V w. Potęga Krzyża i zbawcza moc Ukrzyżowanego.

Dzisiejsza niedziela jest najsmutniejszą niedzielą roku. Rozważamy śmierć Pana Jezusa. Jezus Chrystus był najbardziej niewinnym człowiekiem w historii świata. Proces i skazanie Jezusa były możliwe dzięki fałszywym świadkom oraz biernej postawie większości społeczeństwa. Historia skazania Jezusa powtarza się w milionach wydarzeń współczesnego świata. Każdy z nas uczestniczy w zmaganiach dobra ze złem. Bierność dobrych ludzi umożliwia działanie zła. Ostateczne zwycięstwo należy do Jezusa. Pod koniec homilii można poprosić dzieci, aby w Niedzielę Zmartwychwstania przyniosły na Mszę św. kamień.

W czasie jednej z wizyt w domu Marii, Marty i Łazarza w Betanii Jezus starał się ukazać, co jest „najważniejszą cząstką” w ludzkim życiu (por. Łk 10,38–42). Wydarzenia opisane w dzisiejszej Ewangelii są jakby kontynuacją tego nauczania. Kiedy zachorował Łazarz, wysłano do Jezusa posłańca z wieścią o chorobie. Wzruszające jest stwierdzenie: "Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz" (J 11,3). Prośba o uzdrowienie była ukryta w informacji: "Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz". Jest to stwierdzenie, w którym łączą się cierpienie i miłość.