Żeby wejść w świat, który odsłaniają dzisiejsze czytania, warto użyć wyobraźni i zobaczyć z całym realizmem to, o czym mówią. Śmierć przedstawiana jest w nich bez żadnych upiększeń czy przemilczeń. Czy takie mówienie o śmierci nie jest „straszeniem” nią, abyśmy się nawrócili i zmienili swoje postępowanie? Dlaczego Kościół czyta nam te fragmenty w czasie Wielkiego Postu? Być może potrzeba nam takiego właśnie, realistycznego pokazywania śmierci w czasach, kiedy próbuje się tuszować jej okrucieństwo, chronić przed myśleniem o jej skutkach. Dopiero kiedy zobaczy się całą jej brzydotę i okrucieństwo, można dostrzec to, co Kościół chce nam pokazać: radość Zmartwychwstania. Wtedy doświadczymy, jak wielki dar stał się naszym udziałem dzięki Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu Chrystusa; jak wielkim darem jest nasze zmartwychwstanie.

Ewangelia mówi o łzach Jezusa, o wielkim smutku i boleści, jakie przeżył, patrząc na grób swojego przyjaciela. Musimy umieć mówić o śmierci i zachowywać się godnie wobec osób, które straciły kogoś bliskiego. Pierwszą postawą jest postawa współczucia i współuczestniczenia w smutku i tęsknocie po śmierci bliskich osób. Drugą postawą jest umiejętność wyrażania chrześcijańskiej wiary w zmartwychwstanie i nadziei na życie wieczne. Wskrzeszenie Łazarza – od czterech dni leżącego w grobie – pokazuje ludziom, że Jezus ma władzę nad śmiercią. W ciągu swojego życia będziemy uczestniczyli w wielu pogrzebach. Musimy nauczyć się chrześcijańskiego podejścia do problemu śmierci i pogrzebu. W trakcie homilii potrzebne będą duże kartki w różnych kolorach, w tym biała i czarna.

Człowiek stworzony przez „Widzącego” widział – kontemplował dzieła Boże. Geneza cierpienia – grzech pierworodny. Niewidomy od urodzenia jest obrazem każdego człowieka: rodzimy się z większym kalectwem niż brak wzroku. Symbolika chrztu – przejście z ciemności do światła. Wy jesteście światłem świata (Mt 5,14) – odpowiedzialność za dar wiary. Nie stawia się światła pod korcem (por. Mt 5,15). Niech Bóg da nam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego. Niech da nam światłe oczy serca tak, byśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania (por. Ef 1,17–18).

W IV Niedzielę Wielkiego Postu fioletowy kolor pokuty został zastąpiony różem radosnej nadziei. Niedziela ta nazywa się „Gaudete”, czyli „Radujcie się”. Słowo Boże mówi o radości, którą przynosi światło. Ono daje ciepło, poczucie bezpieczeństwa i wskazuje drogę. Światło jest gwarancją życia. Na pewno każdy z nas miał jakieś doświadczenia i przeżycia związane z ciemnością, gdy odczuwał niepokój, a nawet strach. Przywołanie osobistych przeżyć związanych z ciemnością i światłem pozwoli nam lepiej zrozumieć dzisiejszą Ewangelię. Ślepota w czasach starożytnych była ciężką chorobą i praktycznie skazywała człowieka na żebranie i życie w nieustannym poniżeniu i cierpieniu. Jezus – nazywając samego siebie światłością (J 8,12) – nie posługuje się pojęciem teologicznym czy poetycką metaforą. On rzeczywiście jest Światłem, które ma moc pokonać każdą ciemność.

Większość informacji o świecie zdobywamy za pomocą wzroku. Brak wzroku jest jednym z największych nieszczęść człowieka. Dlaczego Pan Jezus przygotował takie nietypowe, wręcz nieprzyjemne lekarstwo z błota? Jeśli człowiek jest naprawdę chory, naprawdę cierpiący, to przyjmie lekarstwo pod każdą postacią. Ze wszystkich chorób i problemów człowieka najgorszy jest dla nas problem przemijania i śmierci. Kto przystępuje do stołu Pańskiego, ten ma życie wieczne – taka jest obietnica Jezusa. Lekarstwo zostawione przez Jezusa – Eucharystia – ratuje nas od zguby wiecznej, ale wiele osób tego nie dostrzega. Jezus nazywa ten stan ślepotą. W trakcie homilii będą potrzebne do prezentacji: szklana misa, łyżka, słoik piasku i szklanka wody do rozrobienia błota oraz puszka z komunikantami, które zostaną konsekrowane w czasie Eucharystii.

Gdy organizujemy jakieś wielkie wydarzenie, któremu chcemy nadać jak największą rangę, dbamy o jego uroczystą oprawę. Przepych i zewnętrzna wystawność mają świadczyć o wielkości wydarzenia. Bóg działa wręcz przeciwnie: największe wydarzenia w historii zbawienia dzieją się w ukryciu. Bóg nie zabiega o rozgłos i reklamę, wręcz przeciwnie: dokonuje swych czynów w tajemnicy. Oto największe wydarzenie w historii zbawienia: Wcielenie Bożego Syna. Nie było świadków sceny Zwiastowania prostej żydowskiej dziewczynie, że zostanie Matką Boga. Tylko anioł był świadkiem słów, które tak zaważyły na historii zbawienia; tylko Maryja wiedziała, co się działo w Jej sercu i Kto pod nim zaczął wzrastać.

Niepozorne, przypadkowe spotkania mogą mieć rewolucyjne konsekwencje. Zaskakujące zmiany w życiu są często wynikiem przypadkowej rozmowy, nieplanowanego spotkania, spontanicznej wspólnej podróży albo jakiegoś wypadku. Dzisiejsza Ewangelia opowiada nam o jednym z takich niezaplanowanych spotkań przy studni w Sychem. W krajach biblijnych chodzenie po wodę do studni miało ogromne znaczenie dla budowania więzi społecznych. Sąsiedzi, znajomi i nieznajomi spotykali się przy studniach. Dzisiaj pitna woda płynie z kranów w każdym domu. Nie ma konieczności, aby spotykać się na zewnątrz z pustymi wiadrami. Rolę studni przejęły np. małe sklepiki wiejskie czy osiedlowe.

Doświadczony turysta – zanim wyruszy w drogę – przygotowuje wszystkie potrzebne rzeczy oraz studiuje mapy i przewodniki. To konieczne, aby nie zabłądzić i bezpiecznie dotrzeć do celu zaplanowanej wyprawy. Można by powiedzieć, że Izraelici byli nieroztropni, ponieważ wyruszyli w podróż na pustynię, nie zaopatrując się w odpowiednią ilość wody. Izraelici szybko zapomnieli o cudownym wyprowadzeniu z niewoli egipskiej i przejściu przez Morze Czerwone. Woda, którą Izraelici otrzymali od Boga w darze, pozwoliła im podjąć dalszą wędrówkę. To wydarzenie pokazało im także, gdzie mają szukać pomocy i wsparcia w trudnych chwilach. Księga Wyjścia ukazuje wielkość Boga i Jego troskę o lud. Jezus – jak by się mogło wydawać – okazał się nieroztropny, gdyż został przy studni sam, bez możliwości nabrania wody. Musiał poprosić o pomoc kobietę z Samarii.