Słyszeliśmy wiele obietnic i zapewnień dotyczących polepszenia naszego życia. Większość z nich okazała się pustymi słowami, które nie miały pokrycia w czynach. Może nam się wydawać, że łatwo zawieść się także na Panu Bogu. Tyle razy prosiliśmy o coś w długich modlitwach i nie zostaliśmy wysłuchani. Bóg zapewnia, że nigdy nas nie opuści i nigdy o nas nie zapomina: Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie (Iz 49,15). W Ewangelii Jezus zachęca, abyśmy nie troszczyli się zbytnio o własne życie, o to, co będziemy jeść i pić, i w co będziemy się ubierać. Naszą jedyną troską ma być królestwo Boga i Jego sprawiedliwość. Wszystko inne będzie nam dodane.

Nikt z nas nie lubi zbytniej troski. Mamy, które nadmiernie troszczą się o swoje dzieci, pozbawiają je możliwości nauczenia się samodzielnego funkcjonowania. W tym kontekście łatwo przyznać rację Jezusowi, kiedy mówi, żeby się zbytnio nie troszczyć. Z drugiej strony – troska jest wyrazem miłości. Troszczę się o kogoś, kogo kocham. Dlatego tak boli, kiedy doświadczam tego, że nikt się o mnie nie troszczy. Czuję się wtedy niekochany. Nieumiejętność wyważenia między „zbytnią troską” a brakiem troski powoduje, że czasem się gubimy. Zwłaszcza młodzi bardzo się czasem troszczą, żeby wyglądać tak, jak by się o nic nie troszczyli. Czy to jednak przynosi szczęście?

W Ewangelii Pan Jezus bardzo często przypomina nam, że największym zagrożeniem dla wiary nie są wcale jacyś bożkowie czy przesądy, ale nasze przywiązanie do pieniędzy, wygody, lenistwa. Biblia zawsze zachęca człowieka do pracy, do wysiłku. Stawia jednak pytanie, czy staramy się o to, co naprawdę jest najważniejsze. Boże wezwanie do zaufania Mu w różnych sprawach codziennego życia nie jest zachętą do bezczynności, ale do innego, bardziej proporcjonalnego rozłożenia naszej energii i czasu. Zbyt wiele czasu i energii poświęcamy na sprawy związane z ubraniem i jedzeniem. Tutaj wystarczyłyby proste, krótkie decyzje. Decyzjami człowieka powinny kierować serce i sumienie, a nie materialne pożądliwości. Przed Mszą św. należy przygotować: kilka produktów spożywczych (chipsy, czekolada), książkę dla dzieci, flamastry, jakiś element ubioru, Biblię i nagrody.

W życiu doświadczamy miłości rodziców, jesteśmy świadkami miłości narzeczonych czy małżonków. Dziś Jezus przypomina o miłości często zapominanej i niechcianej, o miłości nieprzyjaciół. To jest jeden z tych nakazów Chrystusa, który wzbudzał szczególne emocje i bulwersował Jego słuchaczy. O miłości nieprzyjaciół nie wspominali starożytni mędrcy czy filozofowie. My również pytamy o sens miłości nieprzyjaciół. Jaki kształt jej nadać? Co ona oznacza? A gdzie sprawiedliwość? Miłość nieprzyjaciół ma swój początek w zdolności i gotowości do przebaczania i pojednania. "Przebaczyć to znaczy: nie mścić się; nie odpłacać złem za zło, to znaczy kochać" (Lew Tołstoj).

Słowo Boże dzisiejszej niedzieli wzywa nas do świętości. Często myślimy i mówimy, że świętość jest przywilejem dla wybranych, a my jesteśmy zwykłymi grzesznymi ludźmi. Najczęściej świętość kojarzymy z długimi modlitwami, postami, umartwieniami. Św. Paweł zapewnia nas, że już jesteśmy świętymi ze względu na obecność Ducha Świętego, którego otrzymaliśmy w sakramencie chrztu i bierzmowania. Istotą i drogą do świętości jest miłość. Świętość została wpisana w naszą naturę i podarowana nam dzięki bezinteresownej miłości Boga. Być świętym oznacza wypełniać w swoim życiu przykazanie miłości Boga i bliźniego. Świętość jest dostępna dla każdego z nas. Ona staje się naszym życiowym celem i powołaniem.

Jezus pozostawił w Kazaniu na górze najważniejszy „program chrześcijaństwa”. Miłość nieprzyjaciół jest jednym z najtrudniejszych zadań, jakie każdy chrześcijanin ma do wykonania w swoim życiu. Miłość nieprzyjaciół wyróżnia chrześcijaństwo spośród religii świata. Literatura i sztuka, także ta dla dzieci, nie zawsze propagują postawy zgodne z duchem chrześcijańskim. Nikt nie stanie się dobrym człowiekiem w jednej chwili i na własne żądanie. To proces dostępny ludziom poddającym się działaniu Ducha Świętego. Każdy dzień przybliża nas do chrześcijańskiej doskonałości lub oddala od niej. Przed Mszą św. należy przygotować kartki z cytatami z dzisiejszej homilii.

Myśliciele i filozofowie różnych epok starali się tworzyć logiczne, racjonalne systemy określające, co jest godne, a co niegodne człowieka. Najistotniejsze zasady etyczne ludzkiego życia można streścić w krótkich, lapidarnych słowach. Deka-logos, czyli „Dziesięć słów”, można dziś utrwalić na małej kartce papieru albo wpisać w postaci małego komputerowego pliku o zaledwie kilkudziesięciu kilobajtach. W czasie przygotowania do pierwszej komunii próbowaliśmy wyryć je w naszych sercach. Bóg swym Boskim palcem wyrył hebrajskie znaki w twardym kamieniu. Później prorocy mówili, że ludzkie serca są twarde jak kamień. Bóg mógłby wyryć swoje prawo w ludzkich sercach jak w kamieniu.

Zmartwychwstanie stało się początkiem nowego czasu otwartego na wieczność. Jan Chrzciciel – przykład wierności Bożemu Prawu. Pana Jezusa otaczali ludzie niedoskonali: głusi, chromi, trędowaci, niewidomi, ubodzy i znękani. To ci, którym się w życiu tak strasznie nie ułożyło. Ale to właśni oni otworzyli się na łaskę wiary i z pokorą przyjęli Jezusa jako swego Pana i Zbawiciela. Od miłości prawa do prawa miłości: istotą wypełnienia Bożej woli jest postawa serca. Wyzwalająca moc prawdy.