Wyraz „sprawiedliwość” ma kilka różnych znaczeń, zależnych od kontekstu. Boża sprawiedliwość opiera się nie tyle na drobiazgowych przepisach dotyczących różnych sfer życia, ile raczej na przyjęciu pewnej postawy w postępowaniu z drugim człowiekiem. Sprawiedliwość faryzeuszów była wręcz przysłowiowa. Uwaga faryzeuszów koncentrowała się wokół własnej osoby, a nie drugiego człowieka, dlatego ich sprawiedliwość nie znalazła uznania w oczach Jezusa. Ostatnim wielkim aktem sprawiedliwości Bożej będzie dzień Sądu Ostatecznego.

Na Górze Błogosławieństw Jezus wygłosił jedną z najważniejszych swoich mów, nazwaną przez biblistów Kazaniem na Górze. Zawarł w nim najważniejsze obietnice Boga względem ludzi oraz istotne treści dotyczące codziennego życia swoich uczniów. Sól i światło stanowią nieodzowną część naszego codziennego życia. Trudno sobie je wyobrazić bez tych dwóch elementów. Sól służy do konserwowania żywności oraz do nadawania jej odpowiedniego smaku. Jako chrześcijanie jesteśmy wezwani, aby pokazać współczesnemu światu prawdziwe wartości, które nigdy nie przeminą i nadają codziennemu życiu, naszym wysiłkom i cierpieniom konkretny sens.

Słowo „niedziela” ma różną etymologię w językach europejskich. W języku polskim (podobnie jak w czeskim) akcentuje się świętowanie jako powstrzymanie się od pracy – „nie działaj”. Łacina (oficjalny język Kościoła Rzymskokatolickiego) nazywa niedzielę Dies Domini – „dniem Pańskim”. Język angielski (Sunday) i niemiecki (Sonntag) nawiązują do rzymskiej nazwy Dies Solis – „dzień Słońca”. Rosyjski natomiast dotyka samej istoty rzeczy: Woskriesienije, czyli Zmartwychwstanie. Niedziela chrześcijańska – dzień światła i soli. Wiara płynie ze słuchania i posłuszeństwa. Przykład Noego – wierność słowu. Czy słowo Boże jest moją nadzieją? Czy wierzę, że to sam Bóg mówi do mnie w liturgii słowa i w osobistej lekturze?

Bycie „solą ziemi” oznacza zobowiązanie chrześcijan do określonego sposobu postępowania, od którego nie można odstąpić. Biblia jest księgą używającą wielu porównań. Porównanie ludzi do soli można łatwiej wytłumaczyć, korzystając z porównań do innych przedmiotów ludzkiego życia, np. do cukru. Nie możemy przesłodzić życia, nie możemy się rozpieszczać, jak dziecko, które jadłoby ciągle samą czekoladę i cukierki. Pan Jezus prosi nas, swoich uczniów, abyśmy pilnowali smaku życia, sensu istnienia. Ewangelia zadaje nam pytanie: czy chcemy naprawdę pójść za Jezusem? W trakcie Mszy św. można przeprowadzić konkurs z torebką cukru ukrytą w kartonowym pudełku.

Ewangeliczna scena w świątyni jerozolimskiej jest pełna znaczeń. Liturgia Kościoła w ciągu wieków kierowała uwagę na różne postacie w niej występujące. Raz wydobywała z cienia przedstawicieli Starego Testamentu, Symeona i Annę, innym razem oświetlała osobę Maryi, kiedy indziej ukazywała na pierwszym planie Dzieciątko. Pisane świadectwa z V w. mówią nam, że chrześcijanie na Wschodzie celebrowali spotkanie Jezusa z przedstawicielami Jego Narodu. Symeon i Anna byli symbolami tych wszystkich członków narodu żydowskiego, którzy przyjęli Jezusa jako Mesjasza.

Błogosławieństwa Jezusa stanowią jeden z najczęściej komentowanych, ale i jeden z najtrudniejszych elementów Jego Dobrej Nowiny. Jezus jest tu nowym Mojżeszem, który nowemu Ludowi nadaje nowe Prawo. W odróżnieniu od Starego Przymierza nie zostaje ono wyryte na kamiennych tablicach i nie towarzyszą mu grzmoty i błyskawice. Jezus, który ustanawia zasady królestwa Bożego, sam jest najpełniejszym ich wypełnieniem. Chrześcijanin naśladujący swojego Mistrza jest na drodze do szczęścia. Jest to szczęście inne od tego, które proponuje świat doczesny. Błogosławieństwa jako drogowskazy szczęścia („tajemnice szczęścia”) zdają się być nielogiczne. Ich logika jest jednak logiką Jezusa i Jego Ewangelii: Myśli moje nie są myślami waszymi…

W życiu doczesnym każdy człowiek powinien przede wszystkim szukać Pana i Stwórcy. Poszukiwanie Boga oznacza życie zgodne z cnotą sprawiedliwości i pozostałymi cnotami kardynalnymi. By żyć sprawiedliwie, trzeba każdego dnia postępować roztropnie. Każda decyzja człowieka, ważna czy mniej ważna, powinna być przede wszystkim dobrze przemyślana. Konieczna jest świadomość odpowiedzialności przed Bogiem i ludźmi za swoje czyny, dobre i złe. Jeśli nie działamy sprawiedliwie, to krzywdzimy innych ludzi albo ich na różny sposób oszukujemy.

Błogosławieństwa są nam podarowane przez Boga na drogę do nieba. Błogosławieństwa pełnią rolę podobną do znaków w ruchu drogowym. Nie zawsze mamy ochotę ich przestrzegać, ale wiemy, że dzięki nim nasza droga jest bezpieczna i dotrzemy do celu. Błogosławieństwa Jezusa porównywane są do Dziesięciu Przykazań. W przykazaniach więcej było zakazów, w błogosławieństwach więcej jest zachęty. Trudno jest nam zapamiętać wszystkie błogosławieństwa, ale tak naprawdę nie chodzi o nauczenie się ich na pamięć, tylko o wyrobienie w sobie pewnej postawy – postawy dobrego chrześcijanina. Każde błogosławieństwo można skojarzyć ze znakiem drogowym i w ten sposób znaleźć metodę na ich przypominanie sobie w codziennym życiu. Należy przygotować osiem znaków drogowych (opis znaków w homilii). Można obok prawdziwych znaków narysować także swoje, skonstruowane na podobieństwo błogosławieństw.