Jak się dziś uzyskuje „chwałę” i poklask u innych? Współcześnie liczy się spryt, przebiegłość, i zasada „kto pierwszy wykiwa innych, ten zwycięża”! Jezus zachowuje się zupełnie inaczej: poznaje wolę Ojca i ją realizuje. Nie robi niczego, co mogłoby Mu przynieść szybką i tanią popularność i podziw. Jest przejrzysty jak szyba, nie zakrzywia w żaden sposób rzeczywistości Boga Ojca. Jezus ma świadomość, że to Ojciec obdarzy Go chwałą, że to relacja z Nim nadaje Mu wartości, że Go określa. Każdy z nas ma wewnętrzną potrzebę uznania przez innych, akceptacji! Bóg wynagrodzi każdego, kto żyje na Jego chwałę, udziałem we własnej chwale!

Jezus wie, że Apostołowie będą cierpieć, ale poprzez to cierpienie będą mogli zjednoczyć się z Nim i poznać Go głęboko i osobiście. Chyba najlepiej nam znanym przykładem realizacji słów dzisiejszej Ewangelii jest historia św. Piotra. Próba, której Piotr nie podołał a potem pusty grób ujawniły przed Apostołem nie tylko prawdę o Jezusie, ale też prawdę o sobie samym – sam z siebie nic nie może zdziałać, ale „wszystko może z Tym, Który go umacnia”. Droga dojrzewania w wierze jest drogą krzyża.

Modlitwa jest intymną rozmową z kochającym Bogiem. Jezus pragnie, byśmy Go szczerze prosili o potrzebne łaski. Wielu z nas nie doświadcza Boga w modlitwie, bo się nie modli. Czasami modlimy się bez mocnej wiary i z grzesznym sercem. Niech nasze codzienne modlitwy będą zgodne z wolą Bożą.

Dziś w liturgii przeżywamy święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Jako pierwszy wprowadził je do swojego zakonu św. Bonawentura. Papież Pius IX podniósł je do rzędu świąt drugiej klasy. W dzisiejszej Ewangelii słyszymy jak Maryja przychodzi do Elżbiety i śpiewa hymn. Pojawia się on w kontekście narodzin Jezusa. Magnificat należy śpiewać z Maryją i z całym Kościołem. Czynić swoim to, co ta pieśń objawia. Chodzi tu o doświadczenie religijne, o chwilę, w której człowiek staje z Panem Bogiem twarzą w twarz. Dusza jest tym, co ożywia ciało. Magnificat jest medytacją Kościoła na temat mijającego dnia. Każdy dzień jest dniem historii, w której działa Bóg.

Często patrzymy na Ewangelię z perspektywy „ekspertów”, dla których już wszystko jest oczywiste. Czytamy Pismo Święte z perspektywy zmartwychwstania Jezusa, i nie rozumiemy, dlaczego uczniowie są tak niepojętni i nie rozumieją słów swego Nauczyciela. Apostołowie i pierwsi chrześcijanie mieli świadomość, że żyją w czasach ostatecznych. Wydawało im się, że świat się skończy za ich życia. Słowo Boże przypomina nam o wieczności, do której każdy z nas jest powołany. Powinniśmy zatroszczyć się o nasze zbawienie i to już teraz, dzisiaj, a nie za jakiś czas, gdy się zestarzejemy. Przykładem mogą być przełożony synagogi Kryspus i jego rodzina, oni się nawrócili i przyjęli Chrystusa jako Pana i Zbawiciela.

Pobożność w Atenach. Nauczanie świętego Pawła nie spotkało się z wielkim odzewem. Powodem odrzucenia jest brak otwartości na Ewangelię. Święta Urszula głosiła prawdę o Chrystusie w środowiskach, z którymi się stykała. Konsekwentna ewangelizacja słowem i czynem. Bóg uposaża każdego człowieka w łaski niezbędne do głoszenia Ewangelii.

Ludzkość od początku istnienia zadawała sobie pytania o możliwość i cel zbawienia. Bóg jest źródłem zbawienia. Dlatego odpowiedź Pawła i Sylasa nie może być inna, jak tylko: „uwierz w Pana Jezusa a zbawisz siebie i swój dom”. Jezus jest naszym pośrednikiem, bo przez Niego możemy dostąpić udziału w radości zbawienia. Wiara w Jezusa jest rzeczywistością, która nas przemienia, nie pozostajemy już tacy, jacy byliśmy wcześniej. Nie oznacza to wcale, że możemy robić, co tylko chcemy.

Zapowiedź prześladowania. Chrzest łączy nas z Chrystusem. Przekaziciele wiary. Czy jestem świadkiem? Sama fizyczna obecność nie jest dowodem uczestnictwa. Życie Bogiem powoduje prześladowanie ze strony innych. Potrzeba mocy Boga.