Kategoria powołania jest jedną z idei przewodnich Biblii. Biblia opowiada o powołaniu pojedynczych ludzi (Abraham, Mojżesz, Izajasz) i całego narodu. Podobnie jak rabini w czasach Jezusa, również sam Jezus miał swoich uczniów. Podczas jednak, gdy rabini przyjmowali zgłaszających się do nich kandydatów, Jezus sam wybierał swoich uczniów. Świadczą o tym zgodnie Ewangeliści.
Wszyscy zaproszeni i powołani przez Jezusa bez wahania i bez cienia wątpliwości poszli za Jezusem. Los tych powołanych będzie od tej pory głęboko związany z losem Jezusa. Głos Jezusa musiał być szczególny, bo powołani zostawili swoje domy, rodziny, pracę, cały dotychczasowy styl życia i udali się za Jezusem, by Mu towarzyszyć i wspierać w Jego działalności.

Szkolna historyjka ilustruje doskonale znaną łacińską maksymę sic transit gloria mundi (tak przemija chwała tego świata). Zmieniają się czasy – zmieniają się znane osoby. Jezus – Ktoś, kogo urodzenie zapoczątkowało nową erę: erę chrześcijańską. Minęło ponad dwa tysiące lat, a On wciąż jest Kimś ważnym, dla Niego ludzie poświęcają życie. Trudno sobie wyobrazić, by ktoś dziś w Polsce nie słyszał w ogóle o Jezusie.

Jezus potrzebował uczniów, pomocników i kontynuatorów swojej pracy na ziemi. Apostołowie byli ludźmi powołanymi do szczególnego zadania. To powołanie jest czymś wielkim i trudnym. Apostołem można nazwać człowieka, który nosi w sobie Boga, Jego naukę, Jego miłość, i jest w stanie powędrować z Panem Bogiem do każdego miejsca na ziemi, aby Go tam zanieść. Gdyby porównać ludzi do kwiatów – który z kwiatów miałby największe szanse zostać dobrym apostołem? Jezus wybrał prostych ludzi – rybaków, pasterzy, celników. Pośród nas są ich następcy, gdyż Ewangelia ciągle musi być głoszona. Należy przygotować doniczkę z kaktusem lub przynajmniej dużą planszę z jego rysunkiem.

Jezus staje pośród ludzi, którzy przyszli do Jana Chrzciciela, aby przyjąć chrzest. Podchodzi do Jana Chrzciciela i zanurza się w Jordanie. To wydarzenie pokazuje nam, że Jezus solidaryzuje się z człowiekiem. Kiedy my przyjmujemy chrzest w Kościele, zostajemy włączeni do wspólnoty. W ten sposób wstępujemy na drogę, która prowadzi z Jezusem i do Jezusa. Włączenie do wspólnoty Kościoła niesie ze sobą nie tylko przywileje, ale również obowiązki. Jedna z prawd wiary przypomina nam, że łaska Boża jest do zbawienia koniecznie potrzebna.

Stary i Nowy Testament tworzą dwie fazy jednej historii zbawienia. Jan Chrzciciel jest prorokiem łączącym oba Przymierza. Z pomocą w odpowiedzi na pytanie, gdzie poszukiwać zbawienia przychodzi nam Jan Chrzciciel: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Zbawienie nie jest więc naszym dziełem. Niedorzecznym jest sądzić, że osiągnę zbawienie wyłącznie poprzez własny wysiłek. Jest to również niezwykle silna pokusa wśród ludzi młodych, pełnych sił, ideałów i pomysłów.

Chrzest Jezusa to ważne wydarzenie, a jednocześnie początek dorosłego życia Jezusa, życia publicznego. Jezus jest nazwany Barankiem Bożym – jest najdoskonalszym darem dla Ojca, darem z samego siebie, ze swojej miłości i posłuszeństwa. Żydzi przez wiele pokoleń składali Bogu swoje dary. Tak naprawdę Pan Bóg czekał na inny prezent; od serca, z miłości. Jan Chrzciciel mówi dziś o Jezusie jako o Baranku – prawdziwym Baranku, prawdziwym darze dla Ojca w niebie. Pomoce: przedmioty, które zwyczajowo dajemy innym ludziom w prezencie: czekolada, wazonik, kosmetyki, kwiatek, książka, płyta itp.

Niedziela Chrztu Pańskiego kończy okres Bożego Narodzenia i rozpoczyna okres zwykły w roku liturgicznym. Chrzest przyjęty od Jana zakończył czas ukrytego życia w Nazarecie i rozpoczął nowy etap w Jego życiu. Od chwili, w której w oficjalny sposób został przedstawiony światu przez Boga Ojca jako Mesjasz, zaczął realizować zbawcze dzieło. W chwili swojego chrztu Jezus został napełniony Duchem Świętym i otrzymał potwierdzenie od Boga, że jest Jego umiłowanym Synem, w którym ma upodobanie. W sakramencie chrztu zostaliśmy zanurzeni w wodzie chrzcielnej dla oczyszczenia z grzechu pierworodnego. Również nad nami w chwili chrztu otworzyło się niebo i otrzymaliśmy w darze Ducha Świętego oraz zapewnienie od Boga Ojca, że staliśmy się Jego umiłowanymi dziećmi.

Opowieść o trzech wędrowcach, którzy zastanawiali się nad sensem słów wyrytych na skale przy źródle wody: „Niech to źródło stanie się dla ciebie wzorem”. Jeden z nich odkrył w źródle motyw do pomnażania bogactwa, inny – do przejrzystego mówienia, inny – do bezinteresownej służby. W chwili chrztu zbliżamy się do źródła wiecznego życia, zbawienia i miłosierdzia. Stąd też słowa: „Niech to źródło stanie się dla ciebie wzorem” mogą być mottem uroczystości Chrztu Pańskiego. Co jest najważniejsze, co dzieje się tak naprawdę w chwili chrztu?