Zbawiciel, przepowiadając zburzenie jerozolimskiej świątyni, mówi także o znakach, które poprzedzą Jego powtórne przyjście. Przerażają nas słowa Chrystusa zapowiadające doszczętne zniszczenie jerozolimskiej świątyni, koniec świata i prześladowanie chrześcijan. Życie ludzkie jest bezsprzecznie jednym z najcenniejszych Bożych darów. Z ewangelicznych słów Zbawiciela wynika, że życie można albo stracić, albo ocalić; wygrać – jak niektórzy mówią – lub przegrać. Słuszna jest Jezusowa rada i zachęta zarazem: Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie (Łk 21,18).

Filmy katastroficzne, które wchodzą na ekrany, wiele mówią o naszym lęku przed tym, co nazywamy końcem świata. Kolejne wyznaczane daty, kolejne wymyślane przyczyny i wizje powszechnej zagłady – a wszystko po to, by zarobić na ludzkim strachu. Nie trzeba iść do kina, aby zobaczyć we współczesnych wydarzeniach odbicie tego, czego zapowiedź słyszeliśmy w dzisiejszych czytaniach mszalnych – zarówno w przepowiedni proroka Malachiasza z pierwszego czytania, jak i w Ewangelii. Wojny, przewroty, katastrofy naturalne i te spowodowane przez człowieka, coraz powszechniejsze prześladowania chrześcijan… Czy to nie znaki zapowiadające koniec świata? Czy nie powinniśmy zacząć się bać? Zapowiadane przez Jezusa znaki nie mają nas przerażać. Mają przygotować nas na to, co nastąpi później: na Jego przyjście, aby sądzić żywych i umarłych. Mamy się lękać nie Jego przyjścia, ale tego, że nie będziemy na to przygotowani… Dziś kolejny raz Bóg daje nam szansę, byśmy zmienili swoje życie, byśmy przygotowali nasze serca przez miłość. Wykorzystajmy tę szansę, a wtedy na przyjście Chrystusa będziemy oczekiwać nie z lękiem, ale z nadzieją, wołając jak pierwsi chrześcijanie: Przyjdź, Panie Jezu.

Tekst dzisiejszej Ewangelii brzmi groźnie. Zapowiada wydarzenia z końca świata. Słusznie domyślamy się, że nasza własna nieodpowiedzialność, a właściwie głupota i nienawiść doprowadzą świat do zniszczenia. Najgorszym znakiem końca świata będzie nienawiść i złość skierowana przeciwko drugiemu człowiekowi. Czy można uratować się jakoś przed zagubieniem się w świecie, w życiu? Pan Jezus twierdzi, że można. Ratunkiem jest wytrwałość, cierpliwość, uporczywe trzymanie się kierunku, jaki wskazuje Ewangelia. W czasie tej homilii przydatne będą: duży arkusz papieru (np. ze starej gazety) lub koło do hula-hop, szalik do zawiązywania oczu, spryskiwacz z wodą, piórko, akumulatorek, zapałki, nagrody dla dzieci itp.

We współczesnych czasach tak wiele mówi się o szczęściu, które można znaleźć tu, na ziemi, natomiast pomija się milczeniem i próbuje się ukrywać na różne sposoby rzeczywistość śmierci. Jezus, do którego przyszli uczeni saduceusze i przedstawili mu skomplikowany kazus pewnej kobiety, która miała kilku mężczyzn, wskazuje na przemijalność ludzkiego życia oraz mówi o zmartwychwstaniu. Chrystus zmartwychwstał i przez to pokonał największego wroga człowieka, czyli śmierć. Wydarzenie zmartwychwstania nieustannie trwa, bo jak powie Jezus: Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych (Łk 20,38). Każda niedziela jest pamiątką dnia zmartwychwstania, odnawia i uobecnia dla nas wszystkich to wydarzenie.

Każda niedziela jest małą Wielkanocą. Zmartwychwstanie jest fundamentem naszej wiary. Poglądy saduceuszów nie są zbyt odległe od mentalności współczesnego człowieka. Byli to kapłani, którzy opierali się na spisanym Pięcioksięgu, a odrzucali tradycję ustną. Zaprzeczali zmartwychwstaniu ciał i nie rozwijali koncepcji mesjańskiej. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych (Łk 20,38). Modlitwa za zmarłych – świadectwo nadziei chrześcijańskiej.

Czasy Machabeuszy to okres prześladowań religijnych. Czy władcy mają prawo narzucać swoim poddanym jakąś religię czy wierzenia, czy mogą zmuszać do wyboru wiary albo kultury? Bracia męczennicy machabejscy dają świadectwo wiary w niebo i w życie wieczne. Wyrazu „niebo” używamy w różnym znaczeniu. Czym ono jest naprawdę? O istnieniu nieba i życia wiecznego zapewnia sam Jezus Chrystus. Ludzkie wyobrażenia nieba zbyt często skrojone są na miarę naszych marzeń o wygodnym, egoistycznym życiu. Czy stać nas jeszcze na poświęcanie się dla nieba, dla Boga lub dla drugiego człowieka? Przed Mszą św. można przygotować imitacje banknotów o wielkim nominale

We wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych, zwane w polskiej tradycji także Dniem Zadusznym myśl nasza kieruje się ku niebu, gdzie są wszyscy święci, ale i nasi drodzy zmarli, którzy nas uprzedzili w ziemskim pielgrzymowaniu do ojczyzny niebieskiej. Śmierć może nadejść niespodziewanie jak złodziej. Wprawdzie psalmista mówi, że miarą naszego życia jest lat siedemdziesiąt albo osiemdziesiąt, gdy mocni jesteśmy, ale czasami nawet kilkuletnie dziecko jest wezwane przez Pana po imieniu i musi opuścić ziemski padół. A po śmierci jest sąd – niebo albo piekło (nie dotyczy to zmarłych dzieci). Głęboko wierzymy w obcowanie świętych i ciała zmartwychwstanie, w życie po życiu. Zapowiada je Księga Proroka Daniela, a zaświadcza o tym Apostoł Narodów. Wierzymy, że sam Chrystus Pan przyjmie nas kiedyś do siebie, bo sam to obiecał, a jest Panem życia i śmierci. Potwierdza to w dzisiejszej perykopie ewangelicznej, wskrzeszając swojego przyjaciela Łazarza, brata Marii i Marty. Gdy przyjdzie nasza chwila pożegnania się z tym światem, oby każdy z nas mógł powiedzieć za św. Pawłem: W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który w owym dniu odda mi Pan, sprawiedliwy Sędzia (2 Tm 4,7–8). Gdy będziemy mogli tak o sobie powiedzieć, osiągniemy cel naszej wiary – niebo.

„Drodzy bracia i siostry w Chrystusie” – te słowa pozdrowienia nabierają szczególnego znaczenia w uroczystość Wszystkich Świętych. Ta uroczystość uświadamia nam bowiem, że w świetle wiary jesteśmy rzeczywiście braćmi i siostrami w Chrystusie. Bez Bożej miłości, która dotyka serca każdego człowieka, ludzkość zamieniłaby się w stado walczących ze sobą wilków. Świadomość, że przynależymy do jednej rodziny Bożej nie wynika tylko z tego, że mamy tę samą ludzką naturę. Dla uczniów Chrystusa to przekonanie wynika nie tylko z faktu, że zostaliśmy stworzeni przez jedynego Boga Stwórcę. Chrześcijanie mówią więcej: jesteśmy „braćmi i siostrami w Chrystusie”.