Dzisiejszy człowiek stawia sobie ograniczone pytania. Jego horyzont zamyka się w świecie widzialnym i dotykalnym. Pytania o to, kim naprawdę jest człowiek, po co żyje i dokąd zmierza – nie pojawiają się na pierwszych stronach gazet. Dzisiejsza ewangeliczna opowieść o Zacheuszu jest zachętą do uważnego spojrzenia na nasze życie. Zacheusz, człowiek o niewielkim wzroście, wspina się na sykomorę, aby poszerzyć swój horyzont patrzenia. Może jak Zacheusz powinniśmy pozbyć się krępującego nas wstydu i wspiąć się na sykomorę? Może jak on powinniśmy wydobyć się z dusznego kantorku i zobaczyć, ile szczęścia daje bezinteresowne spotkanie i dzielenie się dobrem z drugim człowiekiem?

Być może Zacheusz zdobył majątek bez oszukiwania. Ale nawet jeśli by tak było, to i tak przynależność do tej grupy zawodowej sprawiała, że uważano go za człowieka niegodnego podania ręki. Czy w takiej sytuacji można być szczęśliwym i zadowolonym z życia? Co sprawiło, że Zacheusz postanowił zobaczyć Jezusa? Czy była to tylko zwykła ciekawość? Wydaje nam się, że Zacheusz szuka spotkania z Jezusem, a okazuje się, że tak naprawdę to Jezus szuka Zacheusza. W Jerychu widzimy więc Jezusa jako dobrego Pasterza.

Jakie motywy kierowały Zacheuszem? Czy przewidział rozwój wypadków? Pozornie wydaje się, że głównym motywem działania Zacheusza była zwykła, ludzka ciekawość, chęć ujrzenia sławnej osoby. W duszy Zacheusza działo się także coś tajemniczego: przemiana, która doprowadziła do próby podjęcia nowego życia. Zacheusz zapłacił wysoką cenę za przyjęcie Jezusa w swoim domu. Był jednak szczęśliwy, gdyż odnalazł właściwą drogę życia. Jezus przyjmuje jego ofiarę, ale nie przyjmuje jej dla siebie. Przyjmuje ją dla ludzi ubogich i – paradoksalnie – dla samego Zacheusza, który ma szansę uzdrowić swoje życie. Nasze pieniądze mogą posłużyć do naszego zbawienia. W trakcie homilii potrzebny będzie przedmiot symbolizujący drzewo, na które wspiął się Zacheusz. Można wykorzystać drabinę, stół, ławkę itp.

Stare przysłowie powiada, że dżentelmeni nie mówią o pieniądzach, a złośliwi dopowiadają, że dżentelmeni je mają. Wielu ludzi postępuje tak, jakby pieniądze były dla nich najwyższą wartością, choć się od tego odżegnują. Autorzy biblijni przekonują o tym, że modlitwy ubogich są szczególnie miłe Bogu. Skoro tak, to czemu nie zostają wysłuchane ich modlitwy o wzbogacenie się? Można być biednym i koncentrować się na sprawach materialnych i tym, co jeszcze pragnie się mieć; można też być bogatym, ale nie przywiązywać się do tego, co się posiada, i używać posiadanych dóbr do pomocy innym. Ważne jest ubóstwo duchem. Biblijny ubogi to ten, kto swoją ufność ma nie w dobrach materialnych, ale „u Boga”. To jest właśnie postawa miła Bogu, o której mówi autor biblijny. Modlitwa takiego ubogiego przenika obłoki. W takim kontekście warto spojrzeć na przypowieść o faryzeuszu i celniku. Faryzeusz ufał temu, co sam wypracował, jego myśli były skoncentrowane na własnych zasługach, celnik zaś miał świadomość, że nie ma nic, czym mógłby się wykazać przed Bogiem i całą swą ufność miał „u Boga” – dlatego jego modlitwa była miła Panu.

Akt skruchy – drzwi do Eucharystii. Wiara rodzi się ze słuchania – jak słucham? Kto jest adresatem dzisiejszej Ewangelii? – Ty i ja! Faryzeusz – ten, który siebie postawił w centrum wszechświata. Przykład dwóch postaw w filmie Zeffirellego o św. Franciszku. Eucharystia to prawdziwa wspólnota dzieci Bożych.

Od kilku tygodni Ewangelie opowiadają nam o modlitwie; o tym, że powinna być gorliwa, wytrwała, pokorna. Przypowieści: o ubogiej wdowie, o bogaczu i Łazarzu, o uzdrowieniu dziesięciu trędowatych i inne słowa Jezusa ukazują różne aspekty ludzkiej modlitwy i troski o ludzi potrzebujących pomocy. Pan Bóg słyszy nasze modlitwy niezależnie od tego, gdzie się znajdujemy. Niektórzy ludzie modlą się w czasie podróży, w drodze do pracy, do szkoły. Można modlić się na widok konkretnych sytuacji czy osób potrzebujących Bożej opieki. Modlitwa wpływa na losy świata i poszczególnych ludzi. Przed Mszą należy przygotować plansze z następującymi rysunkami: samolot, ambulans, cmentarz, dymiący komin, przydrożny krzyż, wypadek samochodowy, policjant.

Księża i świeccy na misjach w Afryce pracują w niezwykle trudnych warunkach. Trudno je nawet nazwać skromnymi. Same budynki parafialne – jeśli porównać je z przeciętnymi standardami polskiej architektury sakralnej – są nader ubogie. Podobnie rzecz się ma z wyposażeniem parafii, które przypomina warunki, w jakich żyją Afrykańczycy, a zatem nie jest ono już nawet ubogie, ale wręcz prymitywne. Misjonarze muszą się sprawdzać w różnych sytuacjach, muszą sobie z nimi dobrze radzić. Przede wszystkim, nie mogą stracić kontaktu z ludźmi. To, co głównie rzuca się w oczy przybyszowi z Europy, to inny zewnętrzny wizerunek kapłana, odbiegający od stereotypowych wyobrażeń. W Afryce rozwija się obecnie świadomość religijna, która w przyszłości zaowocuje kolejnymi pokoleniami chrześcijan. Bo wszystko jest możliwe, jeśli modlitwę uczyni się punktem wyjścia, a oni tak właśnie dochodzą do Boga. Często słyszymy o nędzy krajów Trzeciego Świata, ale także o ich ewangelizacji. Ogrom ubóstwa tak naprawdę widoczny jest dopiero, gdy się go ogląda z tamtej perspektywy. Modlitwa jest szukaniem Boga, rozmową z Bogiem. Na misjach bardzo potrzebne są środki materialne, by misjonarze mogli jak najskuteczniej głosić Dobrą Nowinę. Jednakże misjonarze duchowni i świeccy doskonale zdają sobie sprawę, że w procesie ewangelizacji najważniejsza jest modlitwa.

W teorii komunikacji mówi się o aktach komunikacyjnych. Są nimi np. obietnica, przysięga, podziękowanie czy groźba. Jednym z ważnych aktów komunikacyjnych jest prośba o coś. Prośba o pomoc rodzi się w sytuacji, kiedy czujemy niedosyt. Wypowiadanie prośby zakłada, że istnieje jakaś osoba, która może poprawić nasz los. Wypowiadaniu prośby towarzyszą pokora i uległość. Ten krótki opis komunikacyjnego aktu prośby o pomoc znajduje konkretne odzwierciedlenie w dzisiejszej przypowieści Pana Jezusa. Biedna wdowa prosi o pomoc. W dramatycznej sytuacji życiowej biednej wdowie pozostała jedna jedyna droga: pokornego i wytrwałego proszenia o pomoc. Pan Jezus wymienia nowy element w komunikacyjnym akcie proszenia. Prośby, zwłaszcza te skierowane do Boga, mają być nie tylko pokorne, ale także wytrwałe i natrętne. Modlitwa i wiara są ze sobą bardzo ściśle połączone. Wiara prowadzi do głębokiej modlitwy. Natomiast trwanie na ufnej modlitwie umacnia wiarę.