Jezus ukazany zostaje w najtrudniejszej, najbardziej okrutnej sytuacji swego życia. Cóż wspólnego może mieć skazaniec i wielki król? Każdy król chciał mieć jak największe królestwo i jak najwięcej poddanych. W tym ostatnim punkcie Chrystus przypomina nam dawnych królów. Królestwo kojarzy się z rządami, bogactwem, władzą. Granice królestwa Bożego biegną przez ludzkie serca. To ludzie decydują, gdzie kończy się królestwo Jezusa, a zaczyna się świat. Królestwo Boże to świat konkretnych decyzji i wyborów. Chrystus jest królem, który woli zginąć na krzyżu niż wydać wyrok śmierci na któregokolwiek ze swoich poddanych. W czasie tej homilii można wykorzystać słodycze. Należy przygotować dodatkowy mikrofon.

Film będący ekranizacją powieści Kazimierza Brandysa „Matka Królów” pokazuje gorzką ironię losu: człowiek o nazwisku Król umiera w więzieniu, oskarżony o zdradę przyjaciela, opuszczony przez najbliższych, którzy się go wyparli. Obchodzimy dziś uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. Czytania liturgiczne ukazują nam jednak Jezusa nie na złotym tronie, ale królującego z drzewa krzyża. Został opuszczony przez wszystkich, wydany i zdradzony przez uczniów, wyszydzony nawet przez wiszącego na sąsiednim krzyżu złoczyńcę.

Władza i pęd do panowania – wydaje się, że w tym tkwi klucz do zrozumienia wielu bolesnych konfliktów i niekończących się sporów, jakie toczą się w różnych zakątkach naszego globu. Współczesne panowanie nie dokonuje się w pierwszej linii za pomocą militarnego działania. W dzisiejszym świecie władzę zdobywa się w coraz większym stopniu przez wpływy ekonomiczne. Ten, kto posiada przewagę ekonomiczną, może narzucać innym swoje decyzje. „Pieniądz rządzi światem”. W sprawowaniu władzy chodzi też o zapewnianie obywatelom opieki. W samym fenomenie władzy zawiera się zatem jednocześnie coś pozytywnego i negatywnego.

Zbawiciel, przepowiadając zburzenie jerozolimskiej świątyni, mówi także o znakach, które poprzedzą Jego powtórne przyjście. Przerażają nas słowa Chrystusa zapowiadające doszczętne zniszczenie jerozolimskiej świątyni, koniec świata i prześladowanie chrześcijan. Życie ludzkie jest bezsprzecznie jednym z najcenniejszych Bożych darów. Z ewangelicznych słów Zbawiciela wynika, że życie można albo stracić, albo ocalić; wygrać – jak niektórzy mówią – lub przegrać. Słuszna jest Jezusowa rada i zachęta zarazem: Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie (Łk 21,18).

Filmy katastroficzne, które wchodzą na ekrany, wiele mówią o naszym lęku przed tym, co nazywamy końcem świata. Kolejne wyznaczane daty, kolejne wymyślane przyczyny i wizje powszechnej zagłady – a wszystko po to, by zarobić na ludzkim strachu. Nie trzeba iść do kina, aby zobaczyć we współczesnych wydarzeniach odbicie tego, czego zapowiedź słyszeliśmy w dzisiejszych czytaniach mszalnych – zarówno w przepowiedni proroka Malachiasza z pierwszego czytania, jak i w Ewangelii. Wojny, przewroty, katastrofy naturalne i te spowodowane przez człowieka, coraz powszechniejsze prześladowania chrześcijan… Czy to nie znaki zapowiadające koniec świata? Czy nie powinniśmy zacząć się bać? Zapowiadane przez Jezusa znaki nie mają nas przerażać. Mają przygotować nas na to, co nastąpi później: na Jego przyjście, aby sądzić żywych i umarłych. Mamy się lękać nie Jego przyjścia, ale tego, że nie będziemy na to przygotowani… Dziś kolejny raz Bóg daje nam szansę, byśmy zmienili swoje życie, byśmy przygotowali nasze serca przez miłość. Wykorzystajmy tę szansę, a wtedy na przyjście Chrystusa będziemy oczekiwać nie z lękiem, ale z nadzieją, wołając jak pierwsi chrześcijanie: Przyjdź, Panie Jezu.

Tekst dzisiejszej Ewangelii brzmi groźnie. Zapowiada wydarzenia z końca świata. Słusznie domyślamy się, że nasza własna nieodpowiedzialność, a właściwie głupota i nienawiść doprowadzą świat do zniszczenia. Najgorszym znakiem końca świata będzie nienawiść i złość skierowana przeciwko drugiemu człowiekowi. Czy można uratować się jakoś przed zagubieniem się w świecie, w życiu? Pan Jezus twierdzi, że można. Ratunkiem jest wytrwałość, cierpliwość, uporczywe trzymanie się kierunku, jaki wskazuje Ewangelia. W czasie tej homilii przydatne będą: duży arkusz papieru (np. ze starej gazety) lub koło do hula-hop, szalik do zawiązywania oczu, spryskiwacz z wodą, piórko, akumulatorek, zapałki, nagrody dla dzieci itp.

We współczesnych czasach tak wiele mówi się o szczęściu, które można znaleźć tu, na ziemi, natomiast pomija się milczeniem i próbuje się ukrywać na różne sposoby rzeczywistość śmierci. Jezus, do którego przyszli uczeni saduceusze i przedstawili mu skomplikowany kazus pewnej kobiety, która miała kilku mężczyzn, wskazuje na przemijalność ludzkiego życia oraz mówi o zmartwychwstaniu. Chrystus zmartwychwstał i przez to pokonał największego wroga człowieka, czyli śmierć. Wydarzenie zmartwychwstania nieustannie trwa, bo jak powie Jezus: Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych (Łk 20,38). Każda niedziela jest pamiątką dnia zmartwychwstania, odnawia i uobecnia dla nas wszystkich to wydarzenie.

Każda niedziela jest małą Wielkanocą. Zmartwychwstanie jest fundamentem naszej wiary. Poglądy saduceuszów nie są zbyt odległe od mentalności współczesnego człowieka. Byli to kapłani, którzy opierali się na spisanym Pięcioksięgu, a odrzucali tradycję ustną. Zaprzeczali zmartwychwstaniu ciał i nie rozwijali koncepcji mesjańskiej. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych (Łk 20,38). Modlitwa za zmarłych – świadectwo nadziei chrześcijańskiej.