Nikt z ludzi nie był świadkiem momentu Zmartwychwstania Jezusa. Pewne jest, że trzeciego dnia grób, w którym pochowano Jezusa, był pusty! Zaświadczają o tym nie tylko kobiety, nie tylko apostołowie, ale również ci, którzy swoimi intrygami doprowadzili do ukrzyżowania i śmierci Jezusa. Teraz, gdy Jego grób jest pusty, podejmują wysiłki „wytłumaczenia” tego faktu za pomocą przekupstwa i kłamstwa. Okazuje się, że nie pozbyli się problemu. Na dobrą sprawę ich problem z Jezusem dopiero się zaczyna. Chrześcijanie nieprzerwanie przypominają i ogłaszają całemu światu, że Jezus trzeciego dnia zmartwychwstał. Tę prawdę świętujemy w procesji rezurekcyjnej, z biciem dzwonów, uroczystym śpiewem i podniosłą celebracją Eucharystii. Nasza wiara w Zmartwychwstałego opiera się na fakcie pustego grobu, na fakcie, że Zmartwychwstały wielokrotnie ukazywał się swoim uczniom, a oni widzieli na Jego ciele znaki męki.

Liturgiczna uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego jest obchodzona przez osiem dni. Każdego dnia słyszymy inny akord radosnej symfonii o Zmartwychwstaniu. W Poniedziałek Wielkanocny w centrum naszego zasłuchania pojawia się pierwsze przemówienie św. Piotra, skierowane do mieszkańców Jerozolimy. Galilejczyk zaczął przemawiać do Judejczyków, prosty niewykształcony mieszkaniec małej wioski nad Jeziorem Galilejskim odważa się przemówić do mieszkańców stolicy. Wielu słuchaczy zapewne myślało: „Biedny Galilejczyk. Trochę go żal. Stracił swego Przyjaciela i Mistrza, a teraz został sam, z małą grupką współtowarzyszy”. Św. Piotr nie czuł jednak żadnego lęku ani paraliżującego wstydu, ani kompleksu mniejszości. Miał do przekazania proste orędzie o tym, co wydarzyło się w jego życiu: "Bóg wskrzesił Go [Jezusa], zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim" (Dz 2,24).

Wielkanoc to nasze największe święto. Spotykamy się przez dwa dni, by wspólnie przeżywać radość. Przez wszystkie niedziele w roku przedłużamy naszą radość ze zwycięstwa Chrystusa. Świętujemy także ważne dla nas rocznice religijne, narodowe, rodzinne czy osobiste. Świętowanie może odbywać się w różnych miejscach i w różny sposób. Największe chrześcijańskie święto rozpoczęło się przy grobie Jezusa. Istotą Wielkanocy jest zwycięstwo nad śmiercią. Również cmentarze – choć nie kojarzą się ze świętowaniem – nadają głęboki sens Świętom Wielkanocnym, bo one przypominają, że Chrystus przyszedł obudzić wszystkich zmarłych do życia. W trakcie homilii można wykorzystać kilka dużych plansz lub fotografii z wizerunkami miejsc, w których ludzie spotykają się, by świętować: kościół, dom, restauracja, festyn, kino, park itp. Potrzebny jest także rysunek cmentarza.

W natłoku codziennych informacji trzeba dostrzec jedyne w swoim rodzaju wydarzenie, które nie straciło swojej aktualności i siły przekazu, mimo upływu ponad dwóch tysięcy lat. Jest to Zmartwychwstanie Chrystusa. Wiosna jest eksplozją życia. Dni stają się coraz dłuższe i cieplejsze. Cały stworzony świat budzi się z zimowego snu. To nie przypadek, że świętujemy Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa właśnie na wiosnę. Budząca się do życia natura podkreśla doniosłość i wagę tego wydarzenia. Pomaga nam także głębiej je zrozumieć i lepiej przeżyć. Zmartwychwstanie Jezusa stało się zwycięstwem życia nad śmiercią. Św. Piotr jest naocznym świadkiem Zmartwychwstania. On nie tylko widział Jezusa po Zmartwychwstaniu, ale także z Nim rozmawiał, jadł i pił. O prawdziwości Zmartwychwstania zaświadczyli ci, którzy oddali życie za głoszenie tej prawdy. Jezus Chrystus przez swoją Śmierć i Zmartwychwstanie pojednał nas z Bogiem Ojcem i w ten sposób otworzył nam drogę do życia wiecznego w niebie.

Reportaż na temat obchodzenia świąt uświadamia, że czasem z całej bogatej treści święta zostają już tylko niezrozumiałe zwyczaje, które pielęgnuje się, nie zwracając uwagi na niesioną przez nie treść. To trochę jak wydmuszka: zostaje forma, choć treść już dawno wyciekła. Filmowa scena, w której młody człowiek odmawia nieetycznego zachowania, bo „dziś jest pierwszy dzień z całego pozostałego życia”, uświadamia nam, jak ważne są momenty przełomu. Jeśli czegoś mocno doświadczymy – zmienia się nasze życie, czasem bardzo radykalnie. Jeśli nic się nie zmienia – najprawdopodobniej niczego nie doświadczyliśmy. Kiedy patrzymy na tych, którzy spotkali Zmartwychwstałego, to widzimy, jak zmieniło się ich życie. To spotkanie zmieniło wszystko: ich myśli, słowa, zachowania. Żywa wiara, wiara zmieniająca życie rodzi się nie z najmądrzejszych nawet teorii, ale ze spotkania z żywym Bogiem.

Chrystus odrzucił grobowy kamień, w którym można widzieć symbol ludzkiej grzeszności i ułomności. Każdy z nas powiększał ciężar tego kamienia, każdy może też uczestniczyć w zwycięstwie Chrystusa. Zmartwychwstanie dokonało się w nocy, bez świadków. Maria Magdalena i apostołowie odkryli tylko pusty grób. Chrystus objawił się w pierwszej kolejności ludziom, którzy okazywali Mu miłość i przywiązanie. Miłość Chrystusa najpełniej zajaśniała w akcie przebaczenia. Również dzisiaj doświadczamy tej miłości w sakramencie pojednania i w Eucharystii. W trakcie homilii można wykorzystać pewną ilość kamieni dla uczestników Eucharystii (część dzieci, poproszona w Niedzielę Palmową, może przynieść z domu własne kamienie), dla innych można zebrać trochę kamieni na polach lub kupić w hurtowni. Powinny to być kamienie wielkości ziemniaka. Można je rozdać dzieciom przed Mszą św. Potrzebny także będzie mocny worek lub skrzynka (drewniana, plastykowa).

Można rozmawiać o wielu prozaicznych rzeczach. Jest jednak czas, kiedy o nich się nie mówi, bo chwila jest zbyt wielka. Jak to wyrazić? Jak wyrazić niewyrażalne? Ewangelista Mateusz, próbując opisać Zmartwychwstanie, doświadcza niemocy słów, przywołuje więc znaki, które pozwalają choć w przybliżeniu wyobrazić sobie, co przeżywały osoby, doświadczające tej niezwykłej chwili. Liturgia Wigilii Paschalnej jest przebogatym wprowadzeniem nas w misterium Zmartwychwstania. Służą temu znaki, słowa, gesty. Liturgia oddziałuje na całego człowieka, ze wszystkimi jego zmysłami, by pomóc mu uświadomić sobie i uzmysłowić to, co stało się w najważniejszym momencie historii świata. Liturgia nie jest jednak tylko po to, byśmy słuchali. Nie jest nawet po to, byśmy zrozumieli. Jest po to, byśmy doświadczyli spotkania ze Zmartwychwstałym – tak jak doświadczyli tego ludzie, którzy przybiegli w wielkanocny poranek do pustego grobu. Jest po to, byśmy spotkali Chrystusa i rozpoznali Go przy łamaniu Chleba.

W Wielki Piątek, pod krzyżem Jezusa, brakuje nam słów. Jedynie w poezji tkwi odrobina światła, które rozjaśnia mroczny czas cierpienia. Język poezji – jak nas wymownie uczy przykład „Trenów” Kochanowskiego – rodził się i dorastał w sytuacjach bólu, żalu, bezradności i rozdzierającego smutku. Świadkowie ukrzyżowania też sięgali po poezję psalmów albo pieśni proroków. Psalm 22 w przedziwny sposób wiernie oddaje cierpienie i mękę Chrystusa na krzyżu. Jezus umierał samotnie, niemal wszyscy najbliżsi przyjaciele skryli się albo z przerażeniem przyglądali z daleka dramatycznej egzekucji. Pod krzyżem stała tylko najbliższa rodzina: Jego Matka i jedna z krewnych, Maria, żona Kleofasa. Ponadto na miejscu kaźni była Maria Magdalena i najmłodszy z apostołów – Jan. Męka Chrystusa na krzyżu jest symbolem Jego poświęcenia dla człowieka.