Liturgia Triduum Paschalnego przeprowadza nas od Wieczernika przez Golgotę do pustego Grobu Chrystusa. Msza Wieczerzy Pańskiej otwiera Paschę Jezusa Chrystusa, czyli Jego przejście ze śmierci do życia. Jezus utrwala swoją Śmierć i swoje Zmartwychwstanie w sakramentalnych znakach. To jest serce i istota Eucharystii. Jedną z największych tajemnic naszej wiary jest tajemnica obecności Chrystusa w Eucharystii. W sposób szczególny wyraża się ona pod postaciami chleba i wina. Chrystus przychodzi do nas w tak prosty i pokorny sposób – przychodzi jako cząstka chleba. On rzeczywiście jest z nami i dla nas. Jezus Chrystus pozostał z nami w Eucharystii, aby nas karmić swoim Ciałem i Krwią.

Liturgia Niedzieli Palmowej przypomina nam triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy. Na entuzjazm tłumów cieniem kładzie się jednak opis Męki Pańskiej, zwiastujący wydarzenia Triduum Paschalnego. Czytania minionych dni pozwalają dostrzec, jak wśród uczonych w Piśmie, faryzeuszy i przywódców ludu narasta wrogość wobec Jezusa. Jezus od samego początku ma świadomość losu, jaki go czeka; wie, że wszystko, co się dzieje na drodze Jego życia i na drodze triumfalnego wjazdu do Jerozolimy, dzieje się, żeby się wypełniły Pisma proroków (Mt 26,56). Niedziela Palmowa pokazuje drogę Jezusa i przypomina nam jednocześnie, że jest to również nasza droga. Być chrześcijaninem, to być uczniem i naśladowcą Jezusa Chrystusa.

"Oto stoję u drzwi i kołaczę", mówi Pan (Ap 3,20). Nigdy nie jest za późno, by odpowiedzieć ma miłość Tego, który pierwszy nas umiłował. Jezus – najlepszy Przewodnik na drodze prawdy i miłości. Intryga faryzeuszów, by zabić Sprawiedliwego. Jezus wziął na siebie nasze grzechy – potęga miłości. Przykład św. Leona Wielkiego – ocalenie Rzymu przed Hunami i Wandalami. Gdyby nie chrześcijanin, św. Leon, Rzym ze swymi starożytnymi zabytkami przestałby istnieć w V w. Potęga Krzyża i zbawcza moc Ukrzyżowanego.

Dzisiejsza niedziela jest najsmutniejszą niedzielą roku. Rozważamy śmierć Pana Jezusa. Jezus Chrystus był najbardziej niewinnym człowiekiem w historii świata. Proces i skazanie Jezusa były możliwe dzięki fałszywym świadkom oraz biernej postawie większości społeczeństwa. Historia skazania Jezusa powtarza się w milionach wydarzeń współczesnego świata. Każdy z nas uczestniczy w zmaganiach dobra ze złem. Bierność dobrych ludzi umożliwia działanie zła. Ostateczne zwycięstwo należy do Jezusa. Pod koniec homilii można poprosić dzieci, aby w Niedzielę Zmartwychwstania przyniosły na Mszę św. kamień.

W czasie jednej z wizyt w domu Marii, Marty i Łazarza w Betanii Jezus starał się ukazać, co jest „najważniejszą cząstką” w ludzkim życiu (por. Łk 10,38–42). Wydarzenia opisane w dzisiejszej Ewangelii są jakby kontynuacją tego nauczania. Kiedy zachorował Łazarz, wysłano do Jezusa posłańca z wieścią o chorobie. Wzruszające jest stwierdzenie: "Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz" (J 11,3). Prośba o uzdrowienie była ukryta w informacji: "Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz". Jest to stwierdzenie, w którym łączą się cierpienie i miłość.

Żeby wejść w świat, który odsłaniają dzisiejsze czytania, warto użyć wyobraźni i zobaczyć z całym realizmem to, o czym mówią. Śmierć przedstawiana jest w nich bez żadnych upiększeń czy przemilczeń. Czy takie mówienie o śmierci nie jest „straszeniem” nią, abyśmy się nawrócili i zmienili swoje postępowanie? Dlaczego Kościół czyta nam te fragmenty w czasie Wielkiego Postu? Być może potrzeba nam takiego właśnie, realistycznego pokazywania śmierci w czasach, kiedy próbuje się tuszować jej okrucieństwo, chronić przed myśleniem o jej skutkach. Dopiero kiedy zobaczy się całą jej brzydotę i okrucieństwo, można dostrzec to, co Kościół chce nam pokazać: radość Zmartwychwstania. Wtedy doświadczymy, jak wielki dar stał się naszym udziałem dzięki Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu Chrystusa; jak wielkim darem jest nasze zmartwychwstanie.

Ewangelia mówi o łzach Jezusa, o wielkim smutku i boleści, jakie przeżył, patrząc na grób swojego przyjaciela. Musimy umieć mówić o śmierci i zachowywać się godnie wobec osób, które straciły kogoś bliskiego. Pierwszą postawą jest postawa współczucia i współuczestniczenia w smutku i tęsknocie po śmierci bliskich osób. Drugą postawą jest umiejętność wyrażania chrześcijańskiej wiary w zmartwychwstanie i nadziei na życie wieczne. Wskrzeszenie Łazarza – od czterech dni leżącego w grobie – pokazuje ludziom, że Jezus ma władzę nad śmiercią. W ciągu swojego życia będziemy uczestniczyli w wielu pogrzebach. Musimy nauczyć się chrześcijańskiego podejścia do problemu śmierci i pogrzebu. W trakcie homilii potrzebne będą duże kartki w różnych kolorach, w tym biała i czarna.

Człowiek stworzony przez „Widzącego” widział – kontemplował dzieła Boże. Geneza cierpienia – grzech pierworodny. Niewidomy od urodzenia jest obrazem każdego człowieka: rodzimy się z większym kalectwem niż brak wzroku. Symbolika chrztu – przejście z ciemności do światła. Wy jesteście światłem świata (Mt 5,14) – odpowiedzialność za dar wiary. Nie stawia się światła pod korcem (por. Mt 5,15). Niech Bóg da nam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego. Niech da nam światłe oczy serca tak, byśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania (por. Ef 1,17–18).