Od kilku tygodni Ewangelie opowiadają nam o modlitwie; o tym, że powinna być gorliwa, wytrwała, pokorna. Przypowieści: o ubogiej wdowie, o bogaczu i Łazarzu, o uzdrowieniu dziesięciu trędowatych i inne słowa Jezusa ukazują różne aspekty ludzkiej modlitwy i troski o ludzi potrzebujących pomocy. Pan Bóg słyszy nasze modlitwy niezależnie od tego, gdzie się znajdujemy. Niektórzy ludzie modlą się w czasie podróży, w drodze do pracy, do szkoły. Można modlić się na widok konkretnych sytuacji czy osób potrzebujących Bożej opieki. Modlitwa wpływa na losy świata i poszczególnych ludzi. Przed Mszą należy przygotować plansze z następującymi rysunkami: samolot, ambulans, cmentarz, dymiący komin, przydrożny krzyż, wypadek samochodowy, policjant.

Księża i świeccy na misjach w Afryce pracują w niezwykle trudnych warunkach. Trudno je nawet nazwać skromnymi. Same budynki parafialne – jeśli porównać je z przeciętnymi standardami polskiej architektury sakralnej – są nader ubogie. Podobnie rzecz się ma z wyposażeniem parafii, które przypomina warunki, w jakich żyją Afrykańczycy, a zatem nie jest ono już nawet ubogie, ale wręcz prymitywne. Misjonarze muszą się sprawdzać w różnych sytuacjach, muszą sobie z nimi dobrze radzić. Przede wszystkim, nie mogą stracić kontaktu z ludźmi. To, co głównie rzuca się w oczy przybyszowi z Europy, to inny zewnętrzny wizerunek kapłana, odbiegający od stereotypowych wyobrażeń. W Afryce rozwija się obecnie świadomość religijna, która w przyszłości zaowocuje kolejnymi pokoleniami chrześcijan. Bo wszystko jest możliwe, jeśli modlitwę uczyni się punktem wyjścia, a oni tak właśnie dochodzą do Boga. Często słyszymy o nędzy krajów Trzeciego Świata, ale także o ich ewangelizacji. Ogrom ubóstwa tak naprawdę widoczny jest dopiero, gdy się go ogląda z tamtej perspektywy. Modlitwa jest szukaniem Boga, rozmową z Bogiem. Na misjach bardzo potrzebne są środki materialne, by misjonarze mogli jak najskuteczniej głosić Dobrą Nowinę. Jednakże misjonarze duchowni i świeccy doskonale zdają sobie sprawę, że w procesie ewangelizacji najważniejsza jest modlitwa.

W teorii komunikacji mówi się o aktach komunikacyjnych. Są nimi np. obietnica, przysięga, podziękowanie czy groźba. Jednym z ważnych aktów komunikacyjnych jest prośba o coś. Prośba o pomoc rodzi się w sytuacji, kiedy czujemy niedosyt. Wypowiadanie prośby zakłada, że istnieje jakaś osoba, która może poprawić nasz los. Wypowiadaniu prośby towarzyszą pokora i uległość. Ten krótki opis komunikacyjnego aktu prośby o pomoc znajduje konkretne odzwierciedlenie w dzisiejszej przypowieści Pana Jezusa. Biedna wdowa prosi o pomoc. W dramatycznej sytuacji życiowej biednej wdowie pozostała jedna jedyna droga: pokornego i wytrwałego proszenia o pomoc. Pan Jezus wymienia nowy element w komunikacyjnym akcie proszenia. Prośby, zwłaszcza te skierowane do Boga, mają być nie tylko pokorne, ale także wytrwałe i natrętne. Modlitwa i wiara są ze sobą bardzo ściśle połączone. Wiara prowadzi do głębokiej modlitwy. Natomiast trwanie na ufnej modlitwie umacnia wiarę.

Pan Jezus zachęca nas do wytrwałej modlitwy w sprawach, które są dla nas ważne. Bóg często zwleka z wysłuchaniem naszych modlitw, aby przekonać się o naszej wewnętrznej postawie. Czy z Panem Bogiem można rozmawiać na każdy temat? Wiele rzeczy możemy osiągnąć sami, ale łatwiej nam leniuchować i wołać do Boga o maleńki cud. Człowiek ma taką naturę, że nie potrafi cenić tego, co otrzymał łatwo i szybko. Jezus zostawia nam dzisiaj swoją receptę na gorliwą, skuteczną modlitwę. W trakcie homilii będzie potrzebnych kilka rzeczy dla dzieci. Mogą to być słodycze lub inne przedmioty przydatne najmłodszym.

Słowo, modlitwa i czyn – trzy przejawy miłosierdzia Jezusa wobec nas. Miłosierdzie uobecnione w Eucharystii. Każdy cud jest zaproszeniem do świata łaski i na głębię Bożej miłości. Niewdzięczność braci w wierze, wdzięczność obcego. Samarytanin – cud uzdrowienia wewnętrznego. Największa łaska – Bóg, który nas miłuje.

W słowniku są bardzo ważne słowa: „miłość”, „matka”, „Bóg”. Istnieją też słowa klucze: „proszę”, „przepraszam” i „dziękuję”. O wdzięczności mówi się, że to jedna z bardzo rzadko spotykanych cnót. W dzisiejszej Ewangelii chorzy na trąd proszą Jezusa o uzdrowienie. Prawdopodobnie słyszeli już o Jego dobroci wobec chorych. Mają więc wielką nadzieję w sercu. Jezus uzdrowił trędowatych. Wdzięczność okazał tylko jeden uzdrowiony. Wdzięczność to postawa, która jest odpowiedzią na doświadczone dobro, to chęć odwzajemnienia tego dobra, to pamięć o czyjejś życzliwości i pomocy. Imieniny, rocznica ślubu, Dzień Matki, Dzień Ojca – to bardzo dogodne okazje, by okazać wdzięczność. Jako chrześcijanie codziennie możemy w modlitwie wyrażać dziękczynienie. Eucharystia oznacza dziękczynienie i wdzięczność. Błagam was przeto, bracia i siostry, (…) starajmy się odsunąć daleko od siebie ten tak wielki i tak bardzo niegodziwy grzech niewdzięczności, abyśmy całą naszą pobożność skierowali na dziękczynienie i uzyskali sobie Bożą łaskę (…). I nie tylko językiem, ale czynem okażmy wdzięczność, bo Dawca łaski wymaga od nas bardziej dziękczynienia czynem niż słowem (św. Bernard z Clairvaux).

Ewangelie bardzo często mówią o ludziach chorych, którzy przychodzili do Jezusa po ratunek. On bez trudu ich leczył. Warto zwrócić uwagę na sposób, w jaki Chrystus rozmawiał z ludźmi i ich leczył. Jezus wiele razy mówił o postawie wdzięczności za wszystko, co otrzymujemy od Boga i innych ludzi. Taka postawa jest miła Panu. Dlaczego dziewięciu uzdrowionych ludzi nie wróciło z podziękowaniami? Czy w tych dziewięciu ludziach możemy dostrzec samych siebie? Być może to właśnie my od czasu do czasu podziękujemy Bogu za jedną rzecz, a dziewięć innych pomijamy. W trakcie homilii będą potrzebne rymowane zagadki, które można zapożyczyć z poniższego tekstu lub ułożyć własne.

Na wiernych spoczywa szczególne posłannictwo dawania świadectwa wierze. Apostolstwo wymaga nie tylko wewnętrznego przygotowania, ale również odwagi. Współczesny świat pełen jest tchórzostwa i strachu! Czy codzienna modlitwa wypływa z wiary, potrzeby serca czy też polega na wypowiadaniu wyuczonych formułek? Wiara często kojarzy się tylko i wyłącznie z przykazaniami i zakazami. Praktyki religijne uważane są zwykle za coś niezrozumiałego, nudnego i męczącego. Nasze chrześcijaństwo nie opiera się na żywej wierze, ale na wiedzy o Bogu. Mamy dobre wiadomości teoretyczne o Panu Bogu, ale brakuje nam osobistego doświadczenia spotkania z Nim.