Mamy wiele możliwości, aby innym powiedzieć: „Jezus jest moim Przyjacielem i Panem. Jestem z tego dumny”. Czy potrafimy wykorzystywać możliwości przyznawania się do Jezusa? Dwa kluczowe pojęcia nadają dzisiejszej Ewangelii przejrzystą strukturę: przyznawanie się do kogoś i wypieranie się kogoś. Jezus chce, byśmy się do Niego przyznawali.

Ukazać, że wszyscy jesteśmy powołani do świętości. Każdy z nas realizuje to powołanie, idąc swoją własną drogą za Jezusem Chrystusem.

W liturgii Kościoła wspominamy dziś jednego z pierwszych męczenników chrześcijańskich – św. Ignacego Antiocheńskiego. Św. Ignacy tak mocno był zjednoczony z Jezusem, że nie bał się oddać Mu swojego życia. Atak i nagonka na Kościół jest niejako wpisana w naturę Mistycznego Ciała Jezusa, bo skoro prześladowali Pasterza, to prześladować będą Jego owce.

Dziesięcina jest ważna, ale nie najważniejsza. Przed Bogiem wszyscy są jednakowi. Nie bądźmy dwulicowi jak faryzeusze, nie osądzajmy innych, a przede wszystkim czyńmy dobro.

Dziesięcina jest ważna, ale nie najważniejsza. Przed Bogiem wszyscy są jednakowi. Nie bądźmy dwulicowi jak faryzeusze, nie osądzajmy innych, a przede wszystkim czyńmy dobro.

Byli ludzie, którzy mieli możliwość poznania Jezusa, a mimo to nie uwierzyli w Niego i nie rozpoznali w Nim Syna Bożego. Bóg objawia się przez słowo i w swoich dziełach. Aby poznać Boga, potrzebne jest otwarte serce oraz dziecięca ufność.

Brak zaangażowania i odpowiedzialności niszczy wspólnotę. Nawrócenie to odnalezienie osi, wokół której wszystko się kręci. Nie znak przynależności, a fundament wspólnoty ma być nieustannie przypominany. Mając fundament, szukamy i odnajdujemy Boga we wszystkim i wszystko w Nim. W dziele Bożym nie liczy się ilość ani też sposób, bo Bóg działa przez wszystko i wszystkich.

Mamy problem ze słuchaniem innych: często jest tak, że informacja wpada jednym uchem, a drugim od razu wylatuje. Podobnie jest ze słowem Bożym – często je słyszymy, ale nie potrafimy go usłyszeć. „Usłyszeć” oznacza zatrzymać się nad informacją, niejako „zakorzenić” w sobie, nie pozwolić, by uleciała. Można powiedzieć: „usłuchać”, czyli być wobec niej posłusznym. "Błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je" (Łk 11,28). Jezus mówi dziś o tym, żeby nie tylko słuchać słowa Bożego, ale i je zachować, czyli pozwolić słowu zakorzenić się w naszym sercu. Życie słowem Bożym daje szczęście.