Mieszkańcy Niniwy uratowali się dzięki nawróceniu. Przyczynił się do tego Jonasz, który wzywał wszystkich do pokuty. Dziś ludzie nie robią sobie nic z ostrzeżeń, żyjąc jakby Boga nie było. Szatanowi udało się uśpić czujność człowieka, wmówił człowiekowi, że nie ma w świecie osobowego zła. Zły może tak swobodnie działać, ponieważ brakuje nam współczesnych Jonaszów, którzy by tak wytrwale i przekonująco wzywali do nawrócenia. Jonasz też się bał. Uciekał od Pana i dopiero Pan go znalazł we wnętrznościach ryby – niejako musiał przeżyć własną „śmierć”, „śmierć” swoich wyobrażeń, pragnień, kompleksów, aby stać się Bożym człowiekiem. Może i nam potrzebna jest taka „śmierć”, aby być świadkiem Bożym.

Otwórzmy się ochoczo na słowo Boże. Dobra modlitwa pomaga dobrze postępować. Jezus Chrystus uczy nas doskonałej modlitwy. Zbawiciel dobrze wie, czego nam potrzeba. Módlmy się jak najczęściej w każdej sytuacji.

Często wyobrażamy sobie Boga jako surowego sędziego, który tylko czyha, aby ukarać nas za każde potknięcie i przewinienie. Ewangelia ukazuje nam zupełnie inną „twarz” Boga. Widzimy Go jako Dobrego Pasterza, który z miłością i sprawiedliwością dokonuje sądu. Na początku Wielkiego Postu trzeba stawiać sobie pytania o sens naszego życia, o to, co jest najważniejsze. Gdybyśmy wsłuchali się w głos naszego serca, to każdy z nas chciałby coś zmienić w swoim życiu, chciałby, żeby życie nabrało blasku i radości.

Liturgia Wielkiego Postu jest wezwaniem do nawrócenia. Środa Popielcowa przypomina nam w symboliczny sposób, że dni naszego życia na Ziemi są krótkie i szkoda je zmarnować na sprawy błahe. Modlitwa, post i jałmużna są to trzy motory napędowe życia duchowego. Komora celna Lewiego jest symbolem wszystkich przestrzeni, w których – jak się wydaje – Boga być nie może. Pozwólmy tam wejść Jezusowi. On wie, że nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają (Łk 5,31).

Ludzka obłuda może doprowadzić człowieka do zwątpienia w najpiękniejsze ideały. Można stracić wiarę wówczas, jeśli nie widzimy jej owoców u innych, jeśli doświadczamy rozdwojenia moralnego. Obłudną pobożność nazywamy dziś faryzeizmem. Ta choroba duchowa dotyka bardzo wielu ludzi, każdy z nas jest w grupie ryzyka zarażenia się nią. Te same problemy mieli ludzie w czasach Starego Przymierza. Bóg wyraźnie upomina Naród Wybrany przez proroka Izajasza. Chrześcijaństwo weryfikuje się w codzienności, w naszych konkretnych postawach, czynach wobec najbliższych. Bo łatwo jest wierzyć na pokaz, trudniej wierzyć naprawdę. Po to jest czas Wielkiego Postu, aby zmienić coś konkretnego w swoim życiu, coś co pozwoli drugiemu człowiekowi przybliżyć się przez nas do Pana Boga.

Krzyża i prawdy nie można sfałszować. Gdy belki położymy obok siebie, nie będzie krzyża. Gdy rozłożymy je osobno, nie będzie krzyża. Krzyża nie można urabiać. Krzyża nie można przekłamać. Krzyż zabija nienawiść a siła krzyża zgina kolana. Może dlatego krzyż wzbudza tyle wrogich uczuć? Może dlatego, że jest krzyczącym świadkiem prawdy? Może dlatego był zrzucany ze ścian. Kto musiał wybierać na rozstaju dróg, ten wie, co znaczy azymut. Życie codzienne jest jak pustynia. Jesteśmy zapracowani po uszy. Walczymy o dobrobyt materialny. Walczymy o wykształcenie. Zabiegamy o przyjaźnie i miłość. Oto księga krzyża, którą od dwóch tysięcy lat wszyscy próbują odczytywać.

Słowa św. Piotra należałoby uzupełnić o pytanie: „A co w zamian otrzymamy?”. Trzeba przyznać, że nasza relacja z Bogiem często zamienia się w handel dobrymi uczynkami. W takiej postawie brakuje wiary, a przede wszystkim zaufania do Boga. Mędrzec Syracydes wzywa nas, abyśmy nie pokazywali się przed Bogiem z próżnymi rękami oraz aby nasze ofiary były prawdziwe, szczere i wypływające z potrzeby serca. Bóg oddał nam wszystko, ze swoim Synem umiłowanym włącznie. Dał nam zbawienie, niebo i wieczność. Dawaj Najwyższemu tak, jak On ci daje, hojny dar według swej możności (Syr 35,9).

Niezwykła to rzecz, być przyjacielem Jezusa. W pierwszym czytaniu mowa jest o mądrości, ale my widzimy w tym obrazie Boga wcielonego. Boga można odnaleźć na modlitwie. Relacja z Bogiem wymaga poświęcenia czasu. Nawet jeśli relacje domowe, rodzinne nie układają się idealnie, to jednak jest Osoba, która mnie kocha miłością bezwarunkową.