W życiu doświadczamy miłości rodziców, jesteśmy świadkami miłości narzeczonych czy małżonków. Dziś Jezus przypomina o miłości często zapominanej i niechcianej, o miłości nieprzyjaciół. To jest jeden z tych nakazów Chrystusa, który wzbudzał szczególne emocje i bulwersował Jego słuchaczy. O miłości nieprzyjaciół nie wspominali starożytni mędrcy czy filozofowie. My również pytamy o sens miłości nieprzyjaciół. Jaki kształt jej nadać? Co ona oznacza? A gdzie sprawiedliwość? Miłość nieprzyjaciół ma swój początek w zdolności i gotowości do przebaczania i pojednania. "Przebaczyć to znaczy: nie mścić się; nie odpłacać złem za zło, to znaczy kochać" (Lew Tołstoj).

Słowo Boże dzisiejszej niedzieli wzywa nas do świętości. Często myślimy i mówimy, że świętość jest przywilejem dla wybranych, a my jesteśmy zwykłymi grzesznymi ludźmi. Najczęściej świętość kojarzymy z długimi modlitwami, postami, umartwieniami. Św. Paweł zapewnia nas, że już jesteśmy świętymi ze względu na obecność Ducha Świętego, którego otrzymaliśmy w sakramencie chrztu i bierzmowania. Istotą i drogą do świętości jest miłość. Świętość została wpisana w naszą naturę i podarowana nam dzięki bezinteresownej miłości Boga. Być świętym oznacza wypełniać w swoim życiu przykazanie miłości Boga i bliźniego. Świętość jest dostępna dla każdego z nas. Ona staje się naszym życiowym celem i powołaniem.

Jezus pozostawił w Kazaniu na górze najważniejszy „program chrześcijaństwa”. Miłość nieprzyjaciół jest jednym z najtrudniejszych zadań, jakie każdy chrześcijanin ma do wykonania w swoim życiu. Miłość nieprzyjaciół wyróżnia chrześcijaństwo spośród religii świata. Literatura i sztuka, także ta dla dzieci, nie zawsze propagują postawy zgodne z duchem chrześcijańskim. Nikt nie stanie się dobrym człowiekiem w jednej chwili i na własne żądanie. To proces dostępny ludziom poddającym się działaniu Ducha Świętego. Każdy dzień przybliża nas do chrześcijańskiej doskonałości lub oddala od niej. Przed Mszą św. należy przygotować kartki z cytatami z dzisiejszej homilii.

Myśliciele i filozofowie różnych epok starali się tworzyć logiczne, racjonalne systemy określające, co jest godne, a co niegodne człowieka. Najistotniejsze zasady etyczne ludzkiego życia można streścić w krótkich, lapidarnych słowach. Deka-logos, czyli „Dziesięć słów”, można dziś utrwalić na małej kartce papieru albo wpisać w postaci małego komputerowego pliku o zaledwie kilkudziesięciu kilobajtach. W czasie przygotowania do pierwszej komunii próbowaliśmy wyryć je w naszych sercach. Bóg swym Boskim palcem wyrył hebrajskie znaki w twardym kamieniu. Później prorocy mówili, że ludzkie serca są twarde jak kamień. Bóg mógłby wyryć swoje prawo w ludzkich sercach jak w kamieniu.

Zmartwychwstanie stało się początkiem nowego czasu otwartego na wieczność. Jan Chrzciciel – przykład wierności Bożemu Prawu. Pana Jezusa otaczali ludzie niedoskonali: głusi, chromi, trędowaci, niewidomi, ubodzy i znękani. To ci, którym się w życiu tak strasznie nie ułożyło. Ale to właśni oni otworzyli się na łaskę wiary i z pokorą przyjęli Jezusa jako swego Pana i Zbawiciela. Od miłości prawa do prawa miłości: istotą wypełnienia Bożej woli jest postawa serca. Wyzwalająca moc prawdy.

Wyraz „sprawiedliwość” ma kilka różnych znaczeń, zależnych od kontekstu. Boża sprawiedliwość opiera się nie tyle na drobiazgowych przepisach dotyczących różnych sfer życia, ile raczej na przyjęciu pewnej postawy w postępowaniu z drugim człowiekiem. Sprawiedliwość faryzeuszów była wręcz przysłowiowa. Uwaga faryzeuszów koncentrowała się wokół własnej osoby, a nie drugiego człowieka, dlatego ich sprawiedliwość nie znalazła uznania w oczach Jezusa. Ostatnim wielkim aktem sprawiedliwości Bożej będzie dzień Sądu Ostatecznego.

Na Górze Błogosławieństw Jezus wygłosił jedną z najważniejszych swoich mów, nazwaną przez biblistów Kazaniem na Górze. Zawarł w nim najważniejsze obietnice Boga względem ludzi oraz istotne treści dotyczące codziennego życia swoich uczniów. Sól i światło stanowią nieodzowną część naszego codziennego życia. Trudno sobie je wyobrazić bez tych dwóch elementów. Sól służy do konserwowania żywności oraz do nadawania jej odpowiedniego smaku. Jako chrześcijanie jesteśmy wezwani, aby pokazać współczesnemu światu prawdziwe wartości, które nigdy nie przeminą i nadają codziennemu życiu, naszym wysiłkom i cierpieniom konkretny sens.

Słowo „niedziela” ma różną etymologię w językach europejskich. W języku polskim (podobnie jak w czeskim) akcentuje się świętowanie jako powstrzymanie się od pracy – „nie działaj”. Łacina (oficjalny język Kościoła Rzymskokatolickiego) nazywa niedzielę Dies Domini – „dniem Pańskim”. Język angielski (Sunday) i niemiecki (Sonntag) nawiązują do rzymskiej nazwy Dies Solis – „dzień Słońca”. Rosyjski natomiast dotyka samej istoty rzeczy: Woskriesienije, czyli Zmartwychwstanie. Niedziela chrześcijańska – dzień światła i soli. Wiara płynie ze słuchania i posłuszeństwa. Przykład Noego – wierność słowu. Czy słowo Boże jest moją nadzieją? Czy wierzę, że to sam Bóg mówi do mnie w liturgii słowa i w osobistej lekturze?