Dziś uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela. Ewangelia przekazuje nam dziwne okoliczności narodzenia syna Zachariasza i Elżbiety. Kimże będzie to dziecię? Stawiają pytanie świadkowie tych wydarzeń. Jan – poczęty w starości, uświęcony w łonie, żył na pustyni. Odzież miał z sierści wielbłądziej, na biodrach pas ze skóry. Nie jadł chleba, nie pił wina, żywił się szarańczą i miodem. Stronił od ludzi, chociaż miał uczniów i czekał na wezwanie, które miało nadejść. I stało się – wezwanie nadeszło. Do Jana zostało skierowane słowo: Idź i głoś.

Uroczystość narodzenia św. Jana Chrzciciela, proroka zwiastującego przyjście Chrystusa i urodzonego sześć miesięcy przed Nim, obchodzi się 24 czerwca. Święty Jan Chrzciciel był synem Zachariasza i Elżbiety, krewnej Najświętszej Maryi Panny. Oddając mu cześć, Kościół wyróżniał go zawsze spośród sług Bożych: św. Jana Chrzciciela czcimy w dniu jego narodzin. W trzydzieści lat po narodzeniu Jezusa – zanim rozpoczął On swoje życie publiczne – Jan podjął nad rzeką Jordan powierzoną mu misję. Celem życia św. Jana Chrzciciela było przygotowanie ludu izraelskiego na wystąpienie Mesjasza – Jezusa Chrystusa.

Czy zastanawiamy się czasem, co myślą o nas inni ludzie? Trzeba mieć w sercu trochę odwagi, aby poddać się ludzkiej ocenie. Wiele osób patrzy na siebie i ocenia innych ze względu na ubrania, samochód, sposób życia. W opinii Jezusa ważne jest to, co ludzi łączy, a nie to, jak siebie oceniają. Dobra wiadomość dla apostołów: Jezus jest Mesjaszem, prawdziwym Synem Bożym. Zła wiadomość dla apostołów: nie będzie wielkiego królestwa i bogactwa, które uczniowie wyobrażali sobie na początku znajomości z Nauczycielem. Jezus zaprasza do naśladowania Go w cierpieniu i udrękach życia. To jest droga zbawienia świata.

Jezus przeprowadza wśród uczniów rodzaj swoistej „ankiety” – za kogo uważają Go ludzie i za kogo uważają Go Jego uczniowie. Pada wiele odpowiedzi, często mylnych. Pytania Jezusa prowadzą do prawdziwej odpowiedzi: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Również współcześnie, zapytani o to, kim jest Jezus, ludzie udzielają różnych odpowiedzi, często błędnych. Mamy problemy z uwierzeniem w Bóstwo Chrystusa, ale równie często mamy też kłopoty z uwierzeniem w Jego człowieczeństwo. Te problemy nie były też obce ludziom różnych wieków – na tym tle rodziły się herezje próbujące w jakiś sposób „oswoić” to, co było trudne do zrozumienia, a w konsekwencji negujące bądź prawdziwe Bóstwo Chrystusa, bądź też Jego prawdziwe człowieczeństwo.

Podczas Mszy św. lubimy słuchać Ewangelii, które podnoszą nas na duchu i są dla nas źródłem pocieszenia i umocnienia. Słowa Jezusa, które usłyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii, nie należą do grupy przyjemnych i przez nas lubianych. Jezus domaga się od nas odpowiedzi na pytanie: „Kim jest Jezus Chrystus?”. Uwierzyć, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, który stał się człowiekiem, umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia, oznacza – dostąpić zbawienia. Jezus jako Syn Boży przez swoją śmierć oczyścił nas z grzechów i pojednał z Bogiem Ojcem. Zmartwychwstając, otworzył nam drogę do wieczności.

Głównym tematem Ewangelii jest nawrócenie i przebaczenie grzechów. Dodatkowy wątek podejmuje kwestię gościnności i szacunku wobec zaproszonego gościa. W narodzie żydowskim były pewne zwyczaje związane z przyjmowaniem gości w domu. Stare polskie przysłowie mówi: „gość w dom, Bóg w dom”. Gościnność, życzliwość, kultura i takt świadczą o naszym szacunku czy nawet miłości do drugiego człowieka. Prawdziwa kultura polega na takim postępowaniu z drugim człowiekiem, aby on czuł się dobrze w naszym towarzystwie.

Pojawienie się prostytutki w domu faryzeusza miało posmak prowokacji i łatwo można sobie wyobrazić reakcje zaproszonych gości. Jezus wykorzystał tę niezręczną sytuację do głoszenia Dobrej Nowiny. Przywrócił upadłej kobiecie utracone człowieczeństwo i godność. Kobieta prowadząca grzeszne życie znalazła Jezusa i uwierzyła, że On jej nie potępi i nie odrzuci – znalazła miłość Boga Ojca obecną w Jezusie Chrystusie. Zaproszeni goście nie skorzystali ze spotkania z Jezusem. Ich serca i myśli były zamknięte. Uważali samych siebie za doskonałych i bezgrzesznych i dlatego gardzili innymi. Słowo Boże dzisiejszej niedzieli wskazuje przeszkodę, która może zablokować działanie Bożej miłości. Jest nią zatwardziałość serca i pycha, czyli trwanie w przekonaniu o własnej doskonałości i bezgrzeszności.

Przypowieści Jezusa o Bogu czekającym i poszukującym człowieka, o Jego przebaczeniu, należą do najpiękniejszych i zdają się najbardziej poruszać serca ludzi. Szymon nie miał wobec Jezusa podstępnych zamiarów, jak inni faryzeusze, nie chciał wystawiać Jezusa na próbę. Może nawet przypuszczał, że jest On kimś więcej niż tylko nauczycielem czy prorokiem? Drugim bohaterem spotkania w domu Szymona jest bezimienna kobieta lekkich obyczajów. Przyniosła do Jezusa swoje grzeszne życie, ale również pragnienie nawrócenia i przemiany. Świadczą o tym jej łzy i drogocenny olejek. Choć kobieta nie wypowiedziała ani jednego słowa, to jednak Jezus zrozumiał ją doskonale. Po raz kolejny Chrystus okazuje się „przyjacielem grzeszników”, a Jego miłosierdzie przemienia ich serca.