Uczniowie Jezusa odstąpili od nakazów tradycji. Jezus zarzuca polemistom obłudę i zakłamanie. Dziś także można dostrzec „reformatorów” Kościoła, którzy krytykują wszystkich naokoło, a sami z tradycji Kościoła wybierają to, co odpowiada ich partykularnym interesom. Prawo Boże a prawa państwowe. Obowiązkiem katolika jest przestrzeganie prawa Bożego, a nie przypodobanie się ludziom.

W Ewangelii słyszymy opis cudów Jezusa. Dzięki temu na pewno zyskiwał wielu zwolenników, ale Jezusowi chodziło o coś innego. Nie szuka ziemskiej chwały. Jezus czyni cuda przede wszystkim po to, aby uwiarygodnić swoje Boskie pochodzenie oraz dać świadectwo swojej misji. Chce również pomóc ludziom w ich trudnościach. Zbawienie człowieka, jego szczęście wieczne, jest głównym celem misji Jezusa. Czasem mamy wrażenie, że Bóg nie wysłuchuje naszych modlitw. Mamy do Boga mnóstwo pretensji o to, że życie nasze nie jest idealne. Właśnie trudności, z którymi się zmagamy, mogą nas prowadzić do zbawienia. Wystarczy tylko zaufać Bogu – na tym właśnie polega nasze chrześcijaństwo.

Miejsce odludne jest symbolem modlitwy, wyciszenia, wglądu we własne serce. Zły duch chce naszego zabiegania, naszego braku wyciszenia, braku refleksji nad tym, co ważne. W czym leży moja wartość? W aktywności, w uczynkach czy też w tym, kim jestem jako człowiek, chrześcijanin? Trzeba oddać Jezusowi to wszystko, co trzyma nas na uwięzi, co nie pozwala na duchowy wzrost.

Ewangelia ukazuje, jak bezkompromisowy prorok zostaje w bestialski sposób pozbawiony życia. Główni bohaterowie biesiady to: Jan – głosiciel prawdy, bezwolny Herod, podstępna Herodiada i Salome – ślepo zapatrzona w matkę. Inni biesiadnicy to osoby anonimowe. Nie można być bezimiennym. Trzeba się opowiedzieć po stronie prawdy.

Jezus uczynił uczniów świadkami wielu niezwykłych znaków i cudów. Jezus głosił także dobrą nowinę o królestwie Bożym. Apostołowie zostali posłani przez Jezusa, aby głosić Ewangelię, wzywać do nawrócenia i uzdrawiać chorych. Jezus domagał się od nich bezwzględnego zaufania. Poprzez chrzest staliśmy się uczestnikami Nowego Przymierza. Zostaliśmy zjednoczeni z Jezusem i włączeni do społeczności świętych i zbawionych. Istotą naszego chrześcijańskiego przepowiadania jest głoszenie śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.

Wielu ludzi odchodzi od Jezusa, bo nie chce podjąć wyzwania bycia świadkiem, bo męczą ich wymagania, jakie stawia chrześcijaństwo. Historia Kościoła zna tysiące męczenników, którzy oddali swoje życie za wiarę. Św. Paweł Miki i towarzysze głosili Chrystusa wśród swoich rodaków. W 1597 r. rozpoczęły się prześladowania chrześcijan z rozkazu ówczesnego władcy Japonii. Paweł został aresztowany i poddany torturom. Jezus mówił: "Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony" (Mk 6,4). To odrzucenie przez swoich jest niejako wpisane w nasze chrześcijaństwo.

Św. Paweł przypomina nam, że winniśmy wytrwale biec w wyznaczonych nam zawodach (Hbr 12,1). Warto zauważyć, że zarówno Jair jak i kobieta cierpiąca na krwotok, których wspomina dzisiejsza liturgia słowa, także biorą udział w „wyznaczonych zawodach”. Dla prawdziwego maratończyka to nie wygrana, ale ukończenie biegu jest nagrodą. Jedna z głównych zasad udziału w zawodach brzmi: widzisz metę – przyspiesz.

Wiara jest szczególną więzią z Bogiem, opartą na całkowitym zaufaniu. Nie jest formą pozytywnego myślenia, lecz pewnością, której źródłem jest tylko Bóg. Wyrazem wiary jest determinacja i odwaga. Pismo Święte bardzo często ukazuje jak wielką moc ma wiara. Każdy człowiek powołany jest do życia w wierze. Człowiek często ulega pokusie, aby wiarę przekuć na własne cele. Źródłem autentycznej wiary jest zawsze Bóg. Refleksja nad kondycją własnej wiary.