"Jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż (…) nagle przyszedł potop i wygubił wszystkich" (Łk 17,27) – słowa napisane tysiące lat temu idealnie oddają „uśpienie” współczesnego świata. Wielu ludzi dziś nie dba o swoje życie duchowe, odpuszcza sobie wszelkie normy moralne, wybiera łatwiejsze życie, oparte na własnych zasadach. "Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je" (Łk 17,33). Życie według tej zasady wcale nie wymaga od nas rezygnacji z własnego rozwoju. Bóg daje nam szansę prawdziwego szczęścia.

Mądrość Boża jest dla człowieka autentycznym skarbem. Królestwo Boże przychodzi niepostrzeżenie. Nieznana jest data paruzji Mesjasza Pańskiego.

Samarytanie i Galilejczycy są tacy sami w obliczu strasznej choroby. Prośba o litość wyzwala reakcję Chrystusa. Uradowani Galilejczycy po uzdrowieniu wracają do świata i zapominają o Jezusie. Samarytanin otrzymuje dar uzdrowienia i jest jedyną osobą, która okazuje wdzięczność.

Bóg, stwarzając człowieka na swój obraz i swoje podobieństwo, obdarzył go także nieśmiertelnością. Słowo Boże mówi, że ludzie nie umierają, że "po nieznacznym skarceniu dostąpią dóbr wielkich, Bóg ich bowiem doświadczył i znalazł ich godnymi siebie. Doświadczył ich jak złoto w tyglu i przyjął ich jak całopalną ofiarę" (Mdr 3,5–6).

Postawa dziękczynienia. Zrozumieć dar wolności. Wielość pokoleń. Historia Polski. Bóg, Honor, Ojczyzna. Niszczenie wartości. Obrona wartości. Wiara przodków.

Bratobójcza walka cesarza Konstantyna i Maksencjusza jest skutkiem nieumiejętności rozwiązywania problemów za pomocą dialogu. Konstantyn dostrzega siłę, jaka tkwi w ewangelicznym przesłaniu i chrześcijańskim sposobie życia. Zezwala na budowę pierwszego chrześcijańskiego budynku sakralnego. Dzisiejsza opowieść z Ewangelii mówi nam o Świątyni Jerozolimskiej, w której dochodzi do konfliktu między Jezusem a kapłanami.

Nieuczciwy zarządca nie jest dla nas wzorem do naśladowania. Zbawiciel krytykuje uczniów za brak zaangażowania w sprawy Boże. Ziemską egzystencję układajmy w świetle życia wiecznego.

Chrystus w obydwu przypowieściach wskazuje na człowieka, który zagubił coś i nie spocznie, póki tego nie odzyska. Niezauważenie tego akcentu często prowadzi do błędnej interpretacji nauczania Chrystusowego. Prośba o to, abyśmy dostrzegali swoje błędy i mieli odwagę je naprawiać.