Pasterze wracają z nocnej wizyty w Betlejem. Opowiadają innym to, co zostało objawione o Nowonarodzonym Dzieciątku. A wszyscy, którzy to słyszą, dziwią się. Już podczas zwiastowania dokonuje się najważniejszy akt w historii zbawienia. Maryja jest zdziwiona, że zostanie Matką Boga. Kolejnym momentem jest narodzenie, kiedy pasterze wracają z Betlejem, opowiadają tym co widzieli i słyszeli, a wszyscy się dziwią. Kolejnym jest nawrócenie: zauważmy każdemu nawróceniu towarzyszy zdziwienie. Jesteśmy młodzi jak nasza wiara i starzy jak nasze zwątpienie. Jesteśmy młodzi jak nasz zapał i starzy jak nasze skargi. Jesteśmy młodzi jak nasz uśmiech i starzy jak nasze humory. Naszemu zdziwieniu może dziś towarzyszyć radość, jakiej zaznać może znowu wyłącznie człowiek wierzący.

W Ewangelii Pan Jezus nazywany jest Słowem, choć trudno o człowieku powiedzieć, że jest słowem. Człowiek jest… człowiekiem. Za pomocą słów oznajmiamy swoje potrzeby, opisujemy swoje samopoczucie, przywołujemy wspomnienia itp. Słowa mają w sobie taką dziwną moc, że mogą poruszać nasze wnętrze. Możemy słowem komuś pomóc, możemy go zniechęcić. Wszystko, kim Jezus był, i wszystko, co Jezus mówił i robił – przybliżało nam prawdę o Bogu. Ewangelia mówi o Jezusie – On jest Słowem, które było u Boga, a teraz przyszło do nas.

Z sercami wypełnionymi niewypowiedzianą radością gromadzimy się w świątyni, aby w głębokiej modlitwie pochylić się nad Słowem Wcielonym i rozważać tajemnicę przyjścia Boga na ziemię w ludzkiej postaci. Czytania biblijne opiewają ziemskie narodziny Jezusa. Ewangelia sytuuje je w czasie i przestrzeni, oraz ukazuje powołanie Nowonarodzonego, zapowiedziane też przez proroka Izajasza. Dziękując Ojcu niebieskiemu za to, że posłał swojego Jednorodzonego Syna dla zbawienia świata, dziękujmy Mu również za to, że po raz kolejny w naszym życiu możemy przeżywać te pełne radości i nadziei święta oraz korzystać z darów, które Jezus przyniósł ze sobą na ziemię. „Chwała na wysokości Bogu – a na ziemi pokój ludziom dobrej woli!” Tymi słowami znanej kolędy życzymy sobie Bożej radości, miłości i pokoju płynących z narodzenia Syna Bożego. Niech Jezus szczodrze obdarza nas potrzebnymi darami i obfitym błogosławieństwem.

Słowa anioła. Żydowskie zwyczaje zaślubin a dzisiejsze związki. Brak intymności, odpowiedzialności i niedojrzałość. Człowiek tajemnicą. Moja opieka nad Jezusem i Maryją.

Św. Józef – adwentowy nauczyciel przyjmowania słowa Bożego. Mąż sprawiedliwy. Grzech i deprawacja prowadzą do zupełnego odwrócenia wartości. Św. Józef zawsze stawiał na pierwszym miejscu Boga: w dzień i w nocy, w radościach i smutkach, w pracy i odpoczynku. Miłość kosztuje, wymaga trudu i ofiary. Strzeżmy się łatwych rozwiązań, dróg na skróty. Św. Józef postąpił zgodnie z wolą Boga.

Każdy chrześcijanin dobrze stara się przygotować do świąt Bożego Narodzenia. Poprzez rozmowę z dziećmi staramy się wyodrębnić dwa nurty Adwentu: przygotowanie do świąt i na paruzję. Najpierw wspominamy Proroków Starego Testamentu. Dzieci z katechezy znają imiona Proroków oraz ich dokonania. To pozwoli nam na przypomnienie tych postaci. Adwent to wspomnienie nauki Kościoła dotyczącej paruzji, czyli drugiego, pełnego chwały przyjścia Chrystusa na końcu czasów. Ten temat powinien mocno wybrzmieć, by pobudzić wiernych do troski o stan łaski uświęcającej. Przygotowanie do świąt ma wymiar również zewnętrzny. Jednak należy położyć nacisk na przygotowanie naszego wnętrza do świąt, nie pomijając charakteru zewnętrznego. Pomoce: Obrazki proroków; Obrazek sądu ostatecznego; Książeczka do nabożeństwa; Pięć warunków dobrej spowiedzi; Elementy dekoracji świątecznej.

W telewizyjnych reklamach, na sklepowych wystawach czy w bankowych ofertach Boże Narodzenie zaczyna się zaraz po uroczystości Wszystkich Świętych . Adwent przygotowuje nasze serca na spotkanie z przychodzącym Jezusem. Trzecia niedziela Adwentu jest nazywana „niedzielą radości”. Mottem głoszonego słowa Bożego jest radość z faktu zbawienia. Słowa proroka Izajasza pozwalają nam przeżyć oczekiwanie, jakie poprzedzało pierwsze przyjście Chrystusa oraz nadzieje, jakie je ożywiały. Przyjście Boga, dające zbawienie, stało się źródłem prawdziwej radości i nadziei. Obietnice Boże wypowiedziane przez proroka Izajasza całkowicie wypełniły się w Jezusie Chrystusie. Jan Chrzciciel, podobnie jak inni ludzie żyjący w tamtych czasach, oczekiwał na Mesjasza, który zniszczy stary porządek świata i stworzy nową rzeczywistość.

Człowiek, w którym poczucie zła i grzechu przestało istnieć, oddala się od Pana Boga i Kościoła. W Adwencie poprzez kilkudniowe rekolekcje albo dni skupienia uświadamiamy sobie swoją grzeszność, która powoduje brak harmonii w relacji do Stwórcy i do innych ludzi. Dzisiaj w wielu środowiskach, także młodzieżowych, zapomina się o Panu Bogu i odrzuca wartości chrześcijańskie i humanistyczne. Prowadzi to ludzi do moralnej dekadencji, nihilizmu, a także do używania narkotyków, dopalaczy i alkoholu w nadmiernych ilościach. Adwent pozwala nam po raz kolejny przybliżyć się do Jezusa Chrystusa, jedynego Zbawiciela człowieka i całego świata. Współczesny człowiek chce natychmiast widzieć wymierne efekty swoich wysiłków i swojej działalności. Tymczasem są konkretne znaki, po których można poznać obiecane przez Zbawiciela przybliżanie się królestwa niebieskiego.