Miłość ma wiele twarzy, można kochać na różne sposoby. W miłości zawsze trzeba być gotowym, aby coś poświęcić: coś materialnego lub coś, co bardzo lubimy. Kochać można tylko ludzi, bo tylko drugi człowiek może być obiektem naszej miłości. Nawet dla osób najbliższych trudno czasem coś poświęcić. Pan Jezus poświęcił dla ludzi to, co najważniejsze – czyli swoje własne życie. Prawdziwa miłość jest znakiem rozpoznawalnym uczniów Jezusa.

Obraz Kościoła pierwszych wieków, którego opis czytamy w Dziejach Apostolskich, wydaje nam się idealny. Kiedy patrzymy na Kościół współczesny, często ulegamy pokusie krytykowania go. Krytyka odnosi się zwłaszcza do hierarchii kościelnej, jakbyśmy zapominali, że to my również tworzymy ten Kościół. Krytyka Kościoła może też wynikać z tego, że często chcielibyśmy widzieć go jako zrealizowane już królestwo Boże na ziemi, tymczasem Kościół jest ciągle „w drodze” do tego ideału.

Publiczne manifestowanie przekonań jest przejawem wolności, o którą tak bardzo zabiega współczesny człowiek. Dla chrześcijan znakiem rozpoznawczym jest symbol krzyża. W niektórych społecznościach ten znak wywołuje niechęć czy wręcz agresję. Dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas do refleksji nad tym, co jest najważniejszym i pierwotnym znakiem chrześcijańskiej tożsamości. W nauczaniu Jezusa w czterech Ewangeliach nie znajdziemy żadnych konkretnych wskazówek dotyczących ubierania się, uczesania czy używania zewnętrznych znaków.

Zaproszenie w daleką podróż na pewnego rodzaju „duchowe safari”, do miasta na południu Turcji, znanego w starożytności pod nazwą Antiochia Pizydyjska. Jego obecna nazwa to Yalvaç, co w języku starotureckim oznacza „prorok”. Z bazyliki św. Pawła pozostały mury. Powstała ona na miejscu lub obok dawnej synagogi. Niemal dwa tysiące lat temu, do tej synagogi w sobotni dzień weszli Paweł i Barnaba. Trzeba się wsłuchać w słowa św. Pawła zapisane w Dziejach Apostolskich i skierowane do słuchaczy w synagodze: "Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan" (Dz 13,46).

Jezus, z zawodu cieśla, stał się pasterzem, ale nie owiec, tylko ludzi. Ludzie, podobnie jak owieczki, mogą wpaść w kłopoty. Pan Jezus proponuje nam, abyśmy – idąc przez życie – kierowali się Jego głosem. Człowieka można prowadzić na różne sposoby: siłą, podstępem, pokusą kariery lub bogactwa itp. Ideałem życia chrześcijańskiego byłoby postępowanie według głosu sumienia i Ewangelii. Pan Jezus chce nam dać prawdziwą wolność.

Dobry Pasterz – miłujące serca. Dobrego Pasterza prosimy o dobrych pasterzy. „Pójdź za Mną” – to zaproszenie w świat miłości. Niewierzący chrześcijanin to ten, który przestał powierzać się Jezusowi z ufnością i pokorą. Słuchać i być posłusznym – postawa prawdziwej wiary. "Miłujmy Boga Jego miłością" (św. Augustyn). Wizja nieba – "paść ich będzie Baranek" (Ap 7,17).

Wśród pokarmów, przynoszonych do poświęcenia w Wielką Sobotę, jest też baranek z ciasta, czekolady lub cukru. Czy pamiętamy jeszcze, czego jest znakiem? Czy nie jest on w naszej wielkanocnej tradycji zbyt „przesłodzony”? Czy taka „cukierkowa” nie staje się też nasza wielkanocna obrzędowość? Wiersz ks. Twardowskiego zwraca uwagę na to, czym jest symbol wielkanocnego baranka: to znak Chrystusa – Baranka zabitego, abyśmy mieli życie wieczne. Symbolika baranka paschalnego, zabijanego przez Izraelitów na pamiątkę nocy wyjścia z Egiptu, jest zapowiedzią tego, co się stało, kiedy Chrystus – prawdziwy Baranek paschalny – oddał za nas życie na krzyżu.

Trzy drzewa rozmawiały o swoich marzeniach. Jedno z nich chciało być szkatułą na skarby. Drugie drzewo marzyło o tym, by być masztem na królewskim żaglowcu. Trzecie chciało zostać najwyższym drzewem na świecie. Po ścięciu pierwsze stało się żłobem na paszę, drugie małą łódką, a trzecie – zwyczajną kłodą. Pewnego dnia do stajenki, gdzie stał żłób, wszedł mężczyzna z młodą żoną. Kobieta urodziła Dziecko i położyła Je w żłobie. Pierwsze drzewo poczuło, że kryje w sobie największy z możliwych skarbów.