Bóg w Księdze Izajasza zwraca się do Izraela określeniami: „robaczku”, „nieboraku”. Takie zdrobnienia mogą być oznaką bliskości osób – wskazują na zażyłą relację między nimi. Skoro wypowiada je Bóg do swojego narodu, jest on kimś ważnym w Jego oczach. Każdy człowiek jest drogi i bliski Bogu. Bóg wyraża bliskość wobec Narodu Wybranego przede wszystkim przez czyny. Największym znakiem bliskości Boga wobec człowieka jest Wcielenie Syna Bożego. Bóg w ten sposób odkupił człowieka, już nie z jakiś ziemskich problemów czy trudności, ale z grzechu! Czas Adwentu jest czasem okrywania tej bliskości w naszej codzienności.

Czas przed Narodzeniem Pańskim charakteryzuje się wzmożonym działaniem: bieganina, zakupy, poszukiwanie choinki, myślenie o prezentach, o wyjazdach do rodziny. Jest to czas radości, ale też i zmęczenia. Wierni gromadzący się na roratach, szczególnie tych porannych, potrzebują wzmocnienia. Homilia ma być dla nich duchowym orzeźwieniem. To taka duchowa „mała czarna”! Prorocze słowa Izajasza wypełniły się w osobie Mesjasza. To właśnie On, Chrystus, jest dla nas wszystkich siłą i mocą. On nas wciąż pokrzepia.

Bóg troszczy się o wszystkich wierzących i każdego pragnie obdarzyć życiem wiecznym. Dla Niego ważny jest każdy człowiek. Pamiętajmy, że każdy grzech i każda nieprawość powinny być „wyrównane”, co w praktyce oznacza pokutę. Konieczne jest nasze ciągłe nawracanie się. Św. Mateusz przytacza słowa Jezusa o poszukiwaniu zagubionej owcy. Bóg szuka i pragnie nawrócenia każdego człowieka, który się zagubił. Msza św. jest najbardziej czytelnym znakiem wielkiej troski Boga o każdego człowieka i jego zbawienie. Adwent czasem powracania do Boga.

Trzeba mieć odwagę słuchania Jezusa. Uzależniajmy swoje życie od słowa Pana, nie zaś od choroby. Co mnie paraliżuje? Konieczna jest zmiana w myśleniu, założeniach, koncepcji życia, by odkryć możliwość życia bez lęków.

Brak wzroku ogranicza nasze możliwości poznawania świata. Niewidomi z Ewangelii prosili o uzdrowienie. Ich wiara w moc Jezusa znalazła prosty wyraz. Było to zwyczajne potwierdzenie w odpowiedzi na pytanie, czy wierzą, że Jezus ich uzdrowi: Tak, Panie (Mt 9,28). Po czym można poznać, czy ktoś wierzy, czy nie? Mówimy, że wiara wyraża się w naszych uczynkach. Wiarę trzeba też wyznawać słowem. W pewnych okolicznościach potwierdzenie wiary wymaga odwagi. Prośmy Pana, by otworzył nasze oczy na niewidzialną rzeczywistość zbawienia i Jego zbawczą obecność pośród nas.

Dom daje człowiekowi poczucie bezpieczeństwa i dobrobytu. Trudno wyobrazić sobie życie bez dachu nad głową. Dom oznacza tutaj także tych, którzy w nim mieszkają i żyją. Można powiedzieć, że oznacza on całe ludzkie życie. Skała w symbolice biblijnej oznacza Boga i Jego słowo, które człowiek powinien przyjąć i według niego kształtować własne życie. Burza oznacza wszelkie przeciwności, problemy i troski, które pojawiają się w życiu każdego człowieka.

Jezus czeka na potrzebujących uzdrowienia. W miejscach naznaczonych słabością objawia się chwała Pana. Pan odpowiada na głód duszy. Jezus pomnaża to, co już posiadamy.

Chrystus uświadamia uczniów, że są szczęśliwi, gdyż mogą być świadkami tego, co pragnęli widzieć i słyszeć królowie i prorocy. Potwierdza więc, że uczniowie dokonali dobrego wyboru, idąc za Nim. Chrystus dziękuje za prostaczków, którym Ojciec objawił prawdę o królestwie Bożym. Jednocześnie ta prawda zostaje zamknięta przed mądrymi i roztropnymi (Łk 10,21). Adwent to czas oczyszczania serca z pychy i wyniosłości, by je przygotować na przyjęcie daru – Bożego królestwa, które jest pokojem.