Na starych obrazach przedstawiających Wniebowstąpienie Chrystusa widzi się czasem wyciągniętą zza chmur dłoń Boga skierowaną ku Synowi, by Go pociągnąć do siebie. Chrystus oddalając się z ziemi kieruje się ku niebu, rzuca ku ziemi ostatnie spojrzenie i przemieniona postać Zbawcy wydobywa się z więzów czasu, by zamknąć się w wieczności. Jest to obraz przedstawiający część prawdy, bo przecież każdy z nas wie, że z chwilą wniebowstąpienia Jezus nie odszedł lecz zniknął z oczu Apostołom. Trudno się zatem dziwić, że Apostołowie patrząc na unoszącego się w górę Chrystusa w niebo się zapatrzyli. Niebo nie jest puste, dlatego jest sens żyć, bronić życia, ratować życie, cieszyć się życiem; dlatego cierpienie ma sens.

Niemal każde rozstanie przynosi poczucie pustki. Tym bardziej może nas dziwić postawa Apostołów, którzy „z wielką radością wrócili do Jerozolimy”. Jezus poleca swoim uczniom, aby oczekiwali na zesłanie Ducha Świętego. Według Ewangelisty Apostołowie „stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga”. W Dziejach Apostolskich uczniowie wpatrują się uporczywie w niebo, gdzie wstąpił ich Mistrz. Dzisiaj możemy odkryć swoistą receptę na to, jak być zawsze prawdziwie radosnym. Nasze wychwalanie Boga polega na nieustannym wspominaniu tego, co Bóg dla nas uczynił.

Przeżywamy Uroczystość Wniebowstąpienia Pana Jezusa, która zaprasza nas do patrzenia w niebo. To wymaga od nas podniesienia głowy. Taka postawa jest również postawą dumy z tego, że jesteśmy chrześcijanami. Przez 40 dni po zmartwychwstaniu Pan Jezus przebywa z Apostołami. Są to bardzo osobiste rekolekcje, które odprawiają uczniowie Jezusa. Po tym czasie mają pójść w świat, aby głosić Ewangelię.

Wiele już lat minęło jak król Jan Kazimierz wypowiedział we Lwowie przed obrazem Matki Bożej znamienne słowa: „Wielka Boga Człowieka Matko. Ja Jan Kazimierz do najświętszych stóp twoich przypadłszy Ciebie dziś za Patronkę moją i za Królową państw moich obieram…”. Ponad dwa tysiące lat temu miało miejsce inne zdarzenie – zdarzenie, które odnotował Jan Ewangelista – bo był świadkiem i do niego odnosiły się słowa „Niewiasto oto syn twój… Oto matka twoja”. Wówczas Jan nie powiedział żadnego słowa – jedynie wziął Ją do siebie.

Człowiek pragnie pokoju w swoim życiu – w wymiarze pokoju między narodami, w swojej rodzinie (wspólnocie) oraz we własnym sercu! Pomimo wysiłków na polu społecznym, kulturalnym i osobistym, brak pokoju pozostaje wciąż wielkim i nieosiągalnym marzeniem ludzkości i każdego pojedynczego człowieka. Jezus ukazuje drogę, która prowadzi do prawdziwego pokoju serca! To droga poprzez przyjęcie Jego nauki i działania Ducha Świętego. Człowiek wciąż musi walczyć o pokój serca i zmagać się każdego dnia z Księciem Niepokoju – Szatanem. Na tej drodze umacnia nas Bóg w Swoich sakramentach.

W Piśmie Świętym wielokrotnie widzimy jak Pan Bóg, posługując się ludźmi, działa w swoim Kościele. Duchowni i świeccy, mający różne posługi w Kościele, winni zawsze zachowywać jedność. O tę jedność modlił się Pan Jezus. Ludzie świeccy od młodości powinni nabierać coraz głębszego przekonania o tym, jak ogromnie ważne jest zaangażowanie w życie swojej parafii. Jakże ważna i owocna jest stała współpraca ze swoimi duszpasterzami.

Krótki fragment dzisiejszej Ewangelii zawiera kilka różnych myśli. "Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję" (J 14,27). Czy można dać drugiemu człowiekowi pokój? Pan Jezus zauważa, że pokój ofiarowany przez Niego jest inny, niż ten, który daje nam świat. Prawdziwy pokój jest niemożliwy bez Ducha Świętego. Pokój jest także znakiem uczniów Jezusa.

Miłość ma wiele twarzy, można kochać na różne sposoby. W miłości zawsze trzeba być gotowym, aby coś poświęcić: coś materialnego lub coś, co bardzo lubimy. Kochać można tylko ludzi, bo tylko drugi człowiek może być obiektem naszej miłości. Nawet dla osób najbliższych trudno czasem coś poświęcić. Pan Jezus poświęcił dla ludzi to, co najważniejsze – czyli swoje własne życie. Prawdziwa miłość jest znakiem rozpoznawalnym uczniów Jezusa.