„Zazdrosna” miłość Pana obrazuje walkę Boga o człowieka, a nie z człowiekiem. Szatan atakuje więzi międzyludzkie, a Pan Bóg je oczyszcza. Aby pójść za Panem, trzeba wziąć swój krzyż. Trwając przy Bogu, dajemy innym ludziom okazję do spotkania Pana. Jesteśmy narzędziami zbawienia!

Wspominamy dziś w liturgii pustelników: Andrzeja Świerada i Benedykta. Byli prawdopodobnie pierwszymi polskimi pustelnikami. Pustelnik z pobudek religijnych decyduje się na życie w izolacji i celibacie. Człowiek potrzebuje dystansu do siebie, swojego życia, do świata. Trzeba wyjść na „pustynię” swojego życia i tam odnaleźć Boga, odnaleźć siebie.

Chrystus roztacza przed apostołami wizję ich działania. Zapowiada prześladowania, biczowanie, sądy. Ta wizja wypełniła się i wypełnia nieustannie. Ewangelia to nie historia, ona dzieje się wokół nas. Prośba o modlitwę za kapłanów.

Dzisiejsze czytanie z Księgi Przysłów wskazuje na intelektualne walory człowieka. Sam intelekt jednak nie wystarcza. Biblijna pochwała odnosi się do człowieka, który oprócz tego posiada kwalifikacje moralne: prawość, pobożność, sprawiedliwość i rzetelność. Dzisiejsze wychowanie nastawione jest raczej na kompetencje, użyteczność, produktywność i wydajność człowieka. Człowiek staje się instrumentem, który trzeba zintegrować z wymogami cywilizacji. W Piśmie Świętym człowiek jest wolnym Bożym dzieckiem, które czuje Bożą miłość i potrafi kochać.

Zadaniem apostołów jest troska o sprawy duchowe wierzących. Jezus z Nazaretu wybiera grono apostolskie. Chrystus daje wskazania dotyczące pracy duszpasterskiej. Jesteśmy kontynuatorami apostołów w dziele ewangelizacji. Głośmy Dobrą Nowinę w naszych środowiskach.

Jezus obchodził miasta i wioski, gdzie nauczał o królestwie Bożym i leczył ludzi. Wszystkie działania Jezusa wypływały z Jego miłości. On był wrażliwy na cierpienia i nędzę ludzkości. Dzieła dokonane przez Jezusa są także znakiem i zapowiedzią ostatecznego zwycięstwa, które dokona się przez Jego śmierć i da wszystkim ludziom zbawienie.

W pierwszym czytaniu słyszymy błogosławieństwo Boga dla Jakuba w słynnym śnie o drabinie. W Ewangelii słyszymy o uzdrowieniu kobiety od dwunastu lat cierpiącej na krwotok, oraz o wskrzeszeniu córki Jaira. „Błogosławić” od łacińskiego czasownika benedicere, oznacza „dobrze mówić, dobrze życzyć”. Bóg pragnie szczęścia człowieka! Zawsze działa w ten sposób, abyś ty był szczęśliwy. Dlatego wszystko, co spotyka nas w życiu, powinniśmy odczytywać właśnie w takim kontekście.

Opowieść o Ezawie i Jakubie, braciach, którzy walczyli o palmę pierwszeństwa, wydaje się odległa i jednocześnie stale aktualna. Ezaw urodził się kilka sekund wcześniej. Jakub wyszedł z łona matki – jak mówi nam Pismo Święte – trzymając się pięty swojego brata. Ezaw nie dojrzał do pełnienia obowiązków pierworodnego syna. Za miskę ulubionej soczewicy sprzedał swe przywileje pierworództwa. W oczach Bożych nie ma przywilejów, które wynikają z kolejności narodzin czy pochodzenia.