Brak szacunku dla tego, co święte. Profanacja ciała, jako świątyni, przez brak czasu na modlitwę. Jakie myśli, pragnienia, decyzje lokuję w mojej świątyni? Jaka jest moja wrażliwość na to, co święte? Słowo Boże to głębia, dzięki której człowiek odnajduje się w Bogu, a Bóg odnajduje się w człowieku.

Jezus płaczący nad Jerozolimą jest Bogiem, który płacze nad zatwardziałością ludzkich serc. Zatwardziałość jest chorobą serca. Ewangelia proponuje lekarstwo najbardziej skuteczne: łzy Boga. Św. Jan Apostoł był naocznym świadkiem tej sceny, która stała się dla niego objawieniem prawdziwej Twarzy Bożego Syna.

Apokryficzna księga zatytułowana Protoewangelia św. Jakuba mówi, że rodzice Maryi, św. Anna i św. Joachim przynieśli trzyletnią Maryję do świątyni, aby ofiarować Ją Bogu. W liturgicznym wspomnieniu Kościół ukazuje przede wszystkim ofiarę, która dokonała się w duszy Maryi na początku Jej świadomego życia. Maryja została wybrana przez Boga i włączona w historię zbawienia. Bóg przygotował Ją na doskonałe wypełnienie Jego woli. Św. Augustyn przedstawia Maryję jako najlepszą cząstkę Kościoła.

Zacheusz to celnik, znienawidzony przez Żydów. W jego sercu pojawia się ogromne pragnienie zobaczenia Chrystusa i robi wszystko, aby je zaspokoić. Chrystus dostrzega ogromne zaangażowanie Zacheusza. Nagradza go wizytą w jego domu, choć pobożni ludzie gardzą grzesznikiem. Zacheusz pod wrażeniem wagi tego wydarzenia postanawia zmienić swoje życie. Postawa Chrystusa wywołuje oburzenie tłumu.

Bł. Salomea wzorem życia chrześcijańskiego. Całe życie nosiła w swoim sercu pragnienie wielkiej miłości. Wiara niewidomego przywróciła mu wzrok. Jezus domaga się od nas wiary w Boga.

Św. Elżbieta urodziła się w 1207 r. jako trzecie dziecko Andrzeja II, króla Węgier, i Gertrudy, siostry św. Jadwigi Śląskiej. Mając 14 lat, poślubiła Ludwika IV, landgrafa Turyngii; mieli trójkę dzieci. Kiedy św. Elżbieta miała 20 lat, jej mąż zmarł podczas wyprawy krzyżowej w Brindisi we Włoszech. Wdowa oddała się wychowaniu dzieci, modlitwie, uczynkom pokutnym i miłosierdziu. W 1228 r. Elżbieta złożyła ślub wyrzeczenia się świata i przyjęła jako jedna z pierwszych habit tercjarki św. Franciszka. Ostatnie lata spędziła w skrajnym ubóstwie, poświęcając się bez reszty chorym i biednym. Zmarła w 1231 r. Cztery lata później papież Grzegorz IX kanonizował Elżbietę. Jest patronką III Zakonu św. Franciszka. Nasze chrześcijaństwo powinno się realizować w czynach. Wiele obiecujemy, ale nie realizujemy tego, co mówimy. W modlitwie mamy być niestrudzeni i wytrwali. Bóg pragnie, abyśmy zrozumieli, że sami to w życiu niczego nie osiągniemy. Bóg oczekuje zaufania i zawierzenia.

Wiara to aktywne oczekiwanie na ostateczne spotkanie z naszym Panem i Zbawicielem. Wiara Lota i Noego – zaufanie i wypełnienie woli Bożej. Ogień i woda – żywioły śmierci i życia, zniszczenia i ocalenia. Podwójne działanie łaski: zniszczenie tego, co złe, oraz ocalenie i uświęcenie tego, co dobre.

Królestwo Boże już jest i nieustannie przychodzi. Nie poznajemy Boga żyjącego w nas. Cierpienie umożliwia zobaczenie Pana. Życie duchowe jest życiem w królestwie Bożym.