Przypomnienie pierwszego błogosławieństwa: Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Aby móc odpowiedzieć na Boże wezwanie, trzeba zostawić całe swoje ziemskie bogactwo, trzeba porzucić ziemskie przywiązania. Zaskakująca reakcja uczniów na słowa Jezusa. W Izraelu powszechnie uważano, że sukces materialny jest oznaką Bożego błogosławieństwa, stąd też zdziwienie budzą słowa: Bogaty z trudnością wejdzie do królestwa niebieskiego. Aby móc odpowiedzieć na Boże wezwanie, trzeba zostawić całe swoje ziemskie bogactwo, trzeba porzucić ziemskie przywiązania.

Świat przeżywa obecnie kryzys ekonomiczny i gospodarczy. Między innymi objawia się on w spadających cenach mieszkań w dużych miastach, szczególnie tych na rynku pierwotnym. Mimo to, nabywanie nieruchomości jest jedną z bardziej opłacalnych i pewnych inwestycji. Posiadłości ewangelicznego młodzieńca nie były mu obojętne. Tak był do nich przywiązany, że gdy Jezus zaproponował mu pozbycie się tego wszystkiego, odszedł zasmucony. Potrzeba nam zdrowego dystansu do wszystkiego, co mamy: naszych talentów, urody, pracy, pieniędzy, dóbr materialnych, relacji z innymi. Bo tylko tak człowiek może prawdziwie i w sposób pełny kochać i być szczęśliwy!

Jezus stawia nam dzieci jako wzór do naśladowania w drodze do królestwa Bożego. Jezus traktował dzieci w sposób wyjątkowy. One były dla Niego uprzywilejowaną grupą. Jezus mówił o konieczności powtórnych narodzin, aby wejść do królestwa Bożego. Jezus skarcił uczniów za spór o władzę i wielkość i wskazał na dzieci, mówiąc, że one są największe w Jego królestwie.

Powołanie, zarówno do bezżeństwa, jak i do życia w małżeństwie, jest darem od Boga. Jezus wyjaśnia dziś sens obu tych powołań. Uczmy się przyjmować nasze powołanie z wdzięcznością, w Bogu szukając źródła wierności. Jezus wyjaśnia problem bezżeństwa. Bezżeństwo ze względów religijnych jest wartością. Zbawiciel broni małżeństwa i sprzeciwia się rozwodom. Zachowujmy zdrową naukę głoszoną przez Chrystusa.

Zostaliśmy zarażeni wirusem samowystarczalności. Chcemy być niezależni od Boga i od ludzi. Potrzebujemy człowieka, a już tym bardziej potrzebujemy Boga. Dla Boga to ja jestem całym światem, to ja jestem tym, którego kocha ponad wszystko, dla którego poświęcił życie swojego jedynego Syna. Czymś niesamowitym jest czuć się zaopiekowanym. Czuć, że ktoś się o mnie troszczy, pragnie mojego szczęścia.

W każdym człowieku jest pragnienie osiągania sukcesów. Każdy chce być zauważony i doceniony. Te wrodzone pragnienia stają się siłą napędową do naszego rozwoju. W królestwie Bożym, do którego jesteśmy powołani, są zupełnie inne kryteria wielkości i ważności. Jezus pokazuje na przykładzie dzieci, że tym, co się naprawdę liczy, jest prostota i zaufanie Bogu jako Ojcu. W naszym codziennym życiu powinniśmy rozpoznawać obecność i działanie Boga. Naszym życiem kieruje Boża Opatrzność. Chcąc ją odkryć, trzeba mieć prostotę i zaufanie małego dziecka.

Jezus, będąc Synem Bożym, nie miał obowiązku płacenia podatku na świątynię. Mimo to, by nie dawać złego przykładu, ponosi opłatę. Za Jego przykładem powinniśmy pamiętać i wypełniać nasze obowiązki względem państwa, Kościoła, drugiego człowieka. Żydzi płacili podatek na świątynię jerozolimską. Wybitny historyk potwierdza istnienie takiego podatku. Jezus z Nazaretu, jako ubogi nie musiał go płacić. Czyni to jednak, solidaryzując się z narodem wybranym. Każdy z nas ma obowiązek regulować słuszne podatki.

Walerian, cesarz, liczył, że Wawrzyniec w zamian za życie odda skarby Kościoła. A on wskazał na biednych i powiedział, że to oni są skarbem Kościoła. Za to został poddany torturom i okrutnej śmierci. Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity (J 12,24). Wielu ludzi przez kompromis ze złem okalecza się duchowo. Życie według zasad Ewangelii jest możliwe i daje człowiekowi szczęście.