Św. Łukasz był uczniem św. Pawła i towarzyszył mu w jego podróżach do Filippi w Macedonii oraz do Jerozolimy i Rzymu. Był z wykształcenia lekarzem. Stąd jest on uznawany za patrona lekarzy i całej służby zdrowia. Najważniejszymi dziełami św. Łukasza są trzecia Ewangelia i Dzieje Apostolskie. W swojej Ewangelii św. Łukasz przedstawia Chrystusa jako lekarza ciał i dusz. Z wielkim naciskiem podkreśla miłosierdzie Boże w stosunku do grzeszników. Łukasz przeżył nawrócenie. Poznał Chrystusa, będąc poganinem, czyli odkrył, że łaska zbawienia przeznaczona jest dla wszystkich ludzi, a nie tylko dla wybrańców z jednego narodu.

Faryzeusz jest przekonany o swojej prawości. Zadręcza się, by zachować Prawo. Faryzeusz nie wierzy w miłość Boga, lecz odczuwa lęk przed Nim. Prawo nie ma sensu, jeśli nie łączy się z wiarą w miłość Boga.

Od 1978 r. 16 października jest dla nas wyjątkową datą. Przez 27 lat każdego 16. dnia miesiąca modliliśmy się za pierwszego słowiańskiego papieża, naszego rodaka. Patronką tego dnia jest księżna śląska św. Jadwiga, która umacniając wiarę i pomagając ubogim, zasłużyła na szacunek u potomnych.

Św. Teresa – mistyczka, która chciała, by Jezus był znany i kochany. Święty jest świadkiem żywej wiary. Odnowa Kościoła dokonuje się także przez świadectwo, jakie daje życie wierzących.

Współczesnemu człowiekowi formułki „dzieci Boże”, „przyobleczenie się w Chrystusa” niewiele mówią i najczęściej stanowią część teologicznego języka, który jest zarezerwowany dla księży. W Chrystusie jesteśmy synami Bożymi. Staliśmy się nimi przez sakrament chrztu, który wprowadził nas w niezwykłą i wyjątkową relację z Bogiem Ojcem. Wszyscy ochrzczeni w Chrystusie przyoblekają się w Chrystusa. Jest to jeden z darów, które otrzymujemy w sakramencie chrztu. Przyobleczenie się w Chrystusa oznacza, że od chwili chrztu już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Ga 2,20). Od chwili przyjęcia chrztu jesteśmy przeniknięci obecnością Chrystusa na zawsze.

Ci, którzy polegają na wierze, ci są synami Abrahama (Ga 3,7). Bez wiary nie da się budować relacji z Bogiem. Wiara jest treścią tej relacji, ona nadaje jej charakter i siłę. Duch Święty pobudza człowieka do wiary, daje pragnienie Boga. On pobudza nas do wyłącznie dobrych rzeczy. Trzeba otworzyć się na Jego działanie. Wielu ludzi ogranicza relację z Panem Bogiem do praktyk religijnych. Wielu jest głęboko przekonanych, że wystarczy spełnić pewne obowiązki, „zaliczyć” nabożeństwa, msze, modlitwy i wszystko będzie dobrze. Tymczasem Bóg zaprasza nas do tego, aby poddać się działaniu Ducha Świętego, żeby w wierze być spontanicznym. Owo „przekleństwo”, które Jezus przyjmuje na siebie, oznacza nasz grzech – coś co oddziela nas od Pana Boga. Jezus przyjmuje grzech na siebie, abyśmy mieli w Nim odkupienie. Postawa chrześcijańskiej miłości domaga się od nas akceptacji innych i ich dobra; pięknie jest jeśli człowiek cieszy się dobrem innych.

Sprawowanie Mszy św. zawsze łączy się z modlitwą błagalną. Jezus Chrystus zachęca nas do ustawicznej i cierpliwej modlitwy. Nieraz widzimy, jak mądrzy rodzice roztropnie zgadzają się na dobre, choć czasami zbędne potrzeby ich dzieci. Ojcze niebieski, kołaczemy do Twoich drzwi. Ożyw nasze pragnienie poznania Ciebie, miłowania Ciebie i służenia Tobie.

Modlitwa Jezusa, to dialog Syna z Ojcem w Duchu Świętym. Jezus wprowadza nas w najgłębsze doświadczenie relacji miłości między Ojcem a Synem. Gdy nie umiemy się modlić, sam Duch przyczynia się za nami (por. Rz 8,27). Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie mamy śmiały przystęp do Ojca.