Jezus często wykorzystywał obraz pasterza i owiec do swojego nauczania. Jezus samego siebie nazwał Dobrym Pasterzem. Litował się nad ludźmi, bo byli jak owce puszczone samopas. W Tygodniu Modlitw o Powołania do służby kapłańskiej i zakonnej modlimy się o dobrych pasterzy, którzy na wzór Chrystusa roztoczą nad nami opiekę i będą dbali o nasze bezpieczeństwo. Głównym zadaniem kapłana jest troska o życie wieczne. Powinien prowadzić wiernych do Chrystusa – jedynego dawcy życia wiecznego.
Czy można pogodzić przyjmowanie Ciała Pańskiego z niewiarą w Chrystusa? Czy wymagania wiary przerastają moje możliwości? Czy wiara jest dla mnie absurdem, a może szaleństwem? Czemu człowiek stawia opór łasce wiary? Zdarzało się to nawet w gronie bezpośrednich uczniów Chrystusa. Nauczanie Jezusa bywa sprzeczne z nasza ludzką logiką i przerasta naszą wyobraźnię. Dlaczego nie wszystkich ludzi słowa Ewangelii prowadzą do uwierzenia? Im więcej rozważam, tym bardziej rozumiem tych uczniów, którzy powiedzieli: Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać? (J 6,60). A potem odeszli. Trzeba się modlić o łaskę wiary.
Przekazując drugiemu człowiekowi ważne treści, powtarzamy je, aby podkreślić ich wagę. Tak czyni Chrystus w dzisiejszej Ewangelii. Powtarza słowa: „Kto spożywa…”. Pozytywna odpowiedź człowieka skutkuje życiem wiecznym. My, uczestnicy Eucharystii, pragniemy przyjmować Chrystusa. Polecajmy Bogu tych, którzy tego pragnienia nie mają.
Kto wierzy w Jezusa ma życie wieczne. On jest Chlebem życia. Jedynie Jezus, Chleb który zstępuje z nieba, sprawia, że ten, co go przyjmuje, będzie żył na wieki. Jaka jest nasza wiara w obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie? Jezus pozostał z nami, byśmy Go przyjmowali, by nas umacniać w miłości.
Św. Stanisław ze Szczepanowa, biskup i męczennik, urodził się na ziemi krakowskiej ok 1030 r. Zdobył wykształcenie we Francji lub Belgii i objął biskupstwo krakowskie po śmierci biskupa Lamberta. Zasłużył się dla umocnienia Kościoła na ziemiach polskich, a zginął śmiercią męczeńską na skutek konfliktu z królem Bolesławem Szczodrym. Tematem naszego rozważania będzie stałość wiary. W tekstach dzisiejszej liturgii słowa poszukamy odpowiedzi na pytanie, na czym ona polega i w jaki sposób ją umacniać. Św. Paweł wskazuje na trwanie, stałą obecność. Zachęca, byśmy pomimo różnych doświadczeń i poniesionych trudów nie poddawali się wątpliwościom, ale z mocą podejmowali działania. Psalm responsoryjny mówi, że łaska Pana jest wieczna. Odkrywamy moc sakramentów. Pan udziela w nich łaski. Ewangelia zachęca nas do trwania przy Pasterzu. Obecność Dobrego Pasterza, jego opieka i zdrowy pokarm duchowy są umocnieniem i źródłem stałości wiary.
Ludzie domagają się od Boga znaków. Zbawiciel wskazuje na znak chleba. Izraelici nie rozumieją tego znaku. Czy my przyjmujemy znaki z nieba?
Św. Paweł przypomina jedną z najstarszych formuł chrześcijańskiego wyznania wiary: Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli (1 Kor 15,20). Jezus Chrystus przez swoją śmierć i zmartwychwstanie pojednał ludzkość z Bogiem Ojcem. Warunkiem naszego zmartwychwstania jest bycie z Chrystusem i w Chrystusie. Nasze zjednoczenie z Nim ma swój początek w sakramencie chrztu św.
Diakoni zostali ustanowieni przez Apostołów do pełnienia służby na rzecz ubogich. W późniejszych wiekach ich służba związała się ściśle z liturgią, a zwłaszcza z Eucharystią. Obecnie do zadań diakona należy: czytanie Ewangelii, niekiedy głoszenie słowa Bożego, podawanie intencji modlitwy powszechnej, usługiwanie biskupowi lub prezbiterowi w celebracjach liturgicznych, rozdzielanie wiernym Komunii św. Służba to sposób realizacji przykazania miłości Boga i bliźniego.