Podczas Mszy św. lubimy słuchać Ewangelii, które podnoszą nas na duchu i są dla nas źródłem pocieszenia i umocnienia. Słowa Jezusa, które usłyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii, nie należą do grupy przyjemnych i przez nas lubianych. Jezus domaga się od nas odpowiedzi na pytanie: „Kim jest Jezus Chrystus?”. Uwierzyć, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, który stał się człowiekiem, umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia, oznacza – dostąpić zbawienia. Jezus jako Syn Boży przez swoją śmierć oczyścił nas z grzechów i pojednał z Bogiem Ojcem. Zmartwychwstając, otworzył nam drogę do wieczności.

Głównym tematem Ewangelii jest nawrócenie i przebaczenie grzechów. Dodatkowy wątek podejmuje kwestię gościnności i szacunku wobec zaproszonego gościa. W narodzie żydowskim były pewne zwyczaje związane z przyjmowaniem gości w domu. Stare polskie przysłowie mówi: „gość w dom, Bóg w dom”. Gościnność, życzliwość, kultura i takt świadczą o naszym szacunku czy nawet miłości do drugiego człowieka. Prawdziwa kultura polega na takim postępowaniu z drugim człowiekiem, aby on czuł się dobrze w naszym towarzystwie.

Pojawienie się prostytutki w domu faryzeusza miało posmak prowokacji i łatwo można sobie wyobrazić reakcje zaproszonych gości. Jezus wykorzystał tę niezręczną sytuację do głoszenia Dobrej Nowiny. Przywrócił upadłej kobiecie utracone człowieczeństwo i godność. Kobieta prowadząca grzeszne życie znalazła Jezusa i uwierzyła, że On jej nie potępi i nie odrzuci – znalazła miłość Boga Ojca obecną w Jezusie Chrystusie. Zaproszeni goście nie skorzystali ze spotkania z Jezusem. Ich serca i myśli były zamknięte. Uważali samych siebie za doskonałych i bezgrzesznych i dlatego gardzili innymi. Słowo Boże dzisiejszej niedzieli wskazuje przeszkodę, która może zablokować działanie Bożej miłości. Jest nią zatwardziałość serca i pycha, czyli trwanie w przekonaniu o własnej doskonałości i bezgrzeszności.

Przypowieści Jezusa o Bogu czekającym i poszukującym człowieka, o Jego przebaczeniu, należą do najpiękniejszych i zdają się najbardziej poruszać serca ludzi. Szymon nie miał wobec Jezusa podstępnych zamiarów, jak inni faryzeusze, nie chciał wystawiać Jezusa na próbę. Może nawet przypuszczał, że jest On kimś więcej niż tylko nauczycielem czy prorokiem? Drugim bohaterem spotkania w domu Szymona jest bezimienna kobieta lekkich obyczajów. Przyniosła do Jezusa swoje grzeszne życie, ale również pragnienie nawrócenia i przemiany. Świadczą o tym jej łzy i drogocenny olejek. Choć kobieta nie wypowiedziała ani jednego słowa, to jednak Jezus zrozumiał ją doskonale. Po raz kolejny Chrystus okazuje się „przyjacielem grzeszników”, a Jego miłosierdzie przemienia ich serca.

Wskrzeszenia są najbardziej niesamowitymi cudami Pana Jezusa. Dlaczego Jezus tak rzadko czynił ten cud? Czy Pan Jezus z apostołami znaleźli się w pobliżu Nain przypadkowo czy celowo? Ludzie zareagowali strachem na cud Jezusa. Wszystko, co kojarzy się ze śmiercią, wzbudza w człowieku lęk. Jezus chce nas przygotować na największy cud – zmartwychwstanie.

Scena z filmu „Kto nigdy nie żył” pokazuje postawę człowieka wobec śmierci. Ból, cierpienie, bunt i pytania: „dlaczego”, „kto zawiódł”… Najmocniej widać ten bunt przy śmierci kogoś bliskiego. Czyż jest coś bardziej dramatycznego od widoku matki opłakującej śmierć swojego jedynego syna? Świadkami takiej dramatycznej sceny jesteśmy, słuchając czytania z Księgi Królewskiej: wdowa rozpacza po stracie jedynego syna. Rzuca prorokowi w twarz pytanie o sens tego, co ją spotyka. Wskrzeszenie syna wdowy jest zapowiedzią tego, co uczyni Chrystus: Jezus wskrzeszając młodzieńca i oddając go matce pokazuje, Kim jest Bóg, jak wielka jest miłość Boga Ojca, który oddaje własnego Syna, abyśmy mieli życie wieczne. Świadkami tej miłości stajemy się, uczestnicząc w Eucharystii. Przyjmijmy Jezusa w Eucharystii jako Tego, który jest Zmartwychwstaniem i Życiem.

Bardzo sobie cenimy życie. Mamy głębokie poczucie, że życie jest czymś szczególnym. W obu opisach wskrzeszenia przywróceni do życia zostali synowie wdów. Po śmierci ojca, to syn pełnił rolę opiekuna rodziny. Ból utraty dziecka przez rodziców trudno jest z czymś porównać. Znają go tylko ci rodzice, którzy przeżyli śmierć swojego dziecka. W obu opisywanych wydarzeniach Bóg oddał dzieci ich matkom. Bóg nie pozwoli nam umrzeć. Bóg szuka tych, którzy są oddaleni. Nie czeka biernie, lecz ciągle poszukuje tych, którzy gdzieś odeszli.

Radość z nawrócenia grzesznika. Znak przebitego boku. Promienie Miłosierdzia. Znaczenie promieni. Człowiek żywy i martwy. Sakramenty żywych i martwych. Wiara potwierdzona czynami. Życie w pustce. Życie przynoszące owoce. Życie w promieniach Miłosierdzia. Nieść Promienie Miłosierdzia.