„Ludzie głusi na mowę Pana Boga w ich życiu”. Pismo Święte jako „podręcznik rozwiązywania problemów”. Nasza relacja do żywego Chrystusa i refleksja, jak często sięgamy po Biblię w naszej codzienności. Słowo Boże oświeca nasze poznanie rzeczywistości. Najskuteczniejszymi sposobami kontaktu z Bogiem są modlitwa i lektura Pisma Świętego.

Spór odgrywa ogromną rolę. Spierając się człowiek poszukuje odpowiedzi na pytania. Wątpliwość względem ingerencji Chrystusa w ludzkie życie. Dostrzeżenie Chrystusa zmusza do zmiany postrzegania świata. Spieranie się o Chrystusa nie oznacza zamknięcia na Jego obecność. Każdy człowiek przeżywa spór również w swoim sercu. Nie sposób przejść obok Chrystusa obojętnie.

Dzisiejsze słowo Boże zaskakuje swoją aktualnością. Przyglądając się dzisiejszym czytaniom, nie sposób nie odnieść tych słów w do obecnej sytuacji Kościoła, który doświadcza szykanowania i prześladowania ze strony współczesnego świata. W tej perspektywie należy zobaczyć siebie jako członka Kościoła, czyli Mistycznego Ciała Chrystusowego. Jezus nigdy nie ukrywał, że idąc za Nim doświadczymy cierpienia i odrzucenia ze strony świata. Chrześcijanin musi iść pod prąd. Nie jest to łatwe, ale przecież chrześcijaństwo nie jest dla mięczaków, lecz dla odważnych, którzy potrafią się przyznać do swojego Mistrza. Prześladowania są nieodłącznie związane z chrześcijaństwem. Oczywiście taka perspektywa nie ułatwia nam decyzji pójścia za Jezusem. Mistrz jednak gwarantuje każdemu, kto pójdzie za Nim, szczęśliwe życie. Trzeba zaakceptować cierpienie, wyśmianie, niesprawiedliwe oskarżenia pod naszym adresem.

Czyny Chrystusa wywołują podziw i zdumienie. Są potwierdzeniem posłannictwa od Ojca. Jednocześnie Chrystus przestrzega przed: – badaniem Pisma, które nie prowadzi do moralnie dobrego postępowania; – odrzucaniem Chrystusa jako wysłannika Ojca; – brakiem miłości wobec Boga i bliźnich. Chrystusowe ostrzeżenia są nadal aktualne. Wystarczy spojrzeć na zachowanie współczesnych katolików. Chrystusowe słowa skierowane są dziś do każdego z nas.

Jezus był prześladowany, bo mówił, że jest równy Ojcu i siebie nazywał Bogiem. Oskarżano Go o bluźnierstwo, bo odpuszczał grzechy. Działał w szabat, więc faryzeusze wznieśli krzyk, że „unieważniał szabat”. Jezus był doskonale posłuszny Ojcu. On będzie Sędzią żywych i umarłych. Brak czci dla Jezusa to brak uczczenia Ojca. Będą wskrzeszeni do życia i sprawiedliwi, i grzesznicy, których czeka „druga śmierć”.

Spotkania Jezusa z Nazaretu z ludźmi chorymi nie były na pokaz. Zbawiciel szczerze kochał wszystkich potrzebujących pomocy, a przede wszystkim chorych na duszy i ciele, których pragnął uzdrowić. Ewangelia opowiada o paralityku, który cierpiał bez mała czterdzieści lat. Bezskutecznie wyglądał kogoś, kto by pomógł mu dojść do Sadzawki Owczej. Wtedy nadszedł z pomocą Nauczyciel z Nazaretu. Wszystkie cudowne działania Syna Bożego są wezwaniem do pogłębionej wiary. Dzisiaj doznajemy Boskiej mocy Pana Jezusa w sakramentach świętych. W wodzie chrztu Chrystus leczy nasze rany, obdarza nas nowym życiem i wprowadza na drogę zbawienia wiecznego.

Faryzeusze skupiali się nie na samym Bogu, ale na przestrzeganiu przepisów prawa. Mieli Boga na wyciągnięcie ręki, ale Go nie rozpoznali. Widzieli cuda i znaki Jezusa, ale nie uwierzyli Jemu. Byli i tacy, którzy potrafili dostrzec w Jezusie Syna Bożego, jak chociażby urzędnik królewski z dzisiejszego czytania z Ewangelii. Czy pozwolę Bogu na działanie w moim życiu w czasie Wielkiego Postu? Czy chcę, aby Bóg odnowił moje życie?

Człowiek odrzucający Boga szuka sobie usprawiedliwienia w postawie innych ludzi, chce w ten sposób zagłuszyć sumienie. Przyjmuje postawę faryzeusza opisaną w dzisiejszej Ewangelii. Agresja i sposób argumentacji świadczy o „głosie” Boga, który poprzez wyrzuty sumienia poszukuje każdego człowieka. Spotkać można także ludzi, którzy podkreślają swoją religijną postawę – wypełnianie praktyk i praktycznie bezgrzeszność. Jest tu ukryte odniesienie do innych ludzi, co jest także zachowaniem faryzeusza. Fundamentem postawy faryzeusza jest brak pokory rozumianej jako stanięcie w prawdzie przed Bogiem. Porównywanie się z innymi zawsze prowadzi do pychy lub do zazdrości. Wielki Post zachęca nas do stanięcia w prawdzie i o ten dar prośmy Boga.