Bóg czeka z wierną miłością na powrót człowieka. Słowa Ozeasza są modlitwą pokutną i prośbą o przebaczenie grzechów. Bóg uczy, jakimi słowami zwracać do Niego, by uzyskać przebaczenie. Zabierzcie ze sobą słowa i nawróćcie się do Pana! (Oz 14,3). Modlitwa odnosiła się do jednej i podstawowej pokusy: braku zaufania wobec Bożych planów.

Jezus uczy nas, że liczą się nie tyle słowa, co czyny, które winny być potwierdzeniem słów. Jezus potwierdza swoje słowa czynami. Jezus został oskarżony o złamanie Bożego prawa, choć pomógł opętanemu człowiekowi, uczynił dobro. Jezus prowadzi dialog z ludźmi, którzy Go oskarżyli, i ukazuje absurdalność ich zarzutów. Jezus ma władzę nad złymi duchami i przyszedł je pokonać. Brak wiary i zamknięcie się na osobę Jezusa, sprawiają, że nie wszyscy mogą doświadczyć Jego uzdrawiającej i zbawczej mocy. Tylko Jezus jest w stanie pokonać zło, które nas niszczy.

Mamy problemy z akceptowaniem przepisów prawa. Przy wielu okazjach omawiamy ich bezmyślność. Czujemy się zniewoleni. Jest wiele rzeczy w prawie Bożym, z którymi współcześni ludzie nie potrafią się zgodzić. Nie potrafimy zaakceptować nauki Bożej o naszej seksualności. Mojżesz wskazuje, że prawo Boże jest mądrością i chlubą wobec narodów dla tych, którzy je przyjmują. Prawo Boże przekracza ludzką logikę, zawsze broni człowieka, jego godności. Ludzie mają tendencję, aby wybierać łatwiejsze, często egoistyczne rozwiązania. Trzeba przyjąć prawo Boże jako mądrość życiową i pewny plan na szczęśliwe życie.

Przebaczenie jest odzyskiwaniem utraconej jedności i miłości. Jest ono uwielbieniem Boga i sprzeciwem wobec diabła. Przebaczenie to trudna szkoła miłosierdzia. Udręka innych powraca do nas kamieniem. Zdolność przebaczania jest wyrazem człowieczeństwa. Przebaczenie jest sprawą serca.

Przychodzimy do Boga, by Go poznać i odkryć jako Jedynego, którego potrzebujemy. Zniechęcenie nie ma dostępu do Pana. Reakcją faryzeuszy na otwartość Jezusa wobec wszystkich ludzi jest szemranie przeciwko Niemu. Potem przeciwko bliźniemu, bo jest inny. Bóg przyjmuje do swego serca wszystkich celników i grzeszników i daje im szansę. Bóg zbliża się do nas: całkowicie, bezwarunkowo i bezgranicznie oddaje siebie. Człowiek może naśladować Pana albo wydać się na łup śmierci.

Dzierżawa zakłada zależność między właścicielem a dzierżawcą. Za każdą dzierżawę należy uiścić opłatę. Bohaterowie przypowieści przywłaszczają sobie prawo własności winnicy. Niechęć do uiszczenia zapłaty popycha ich do morderstwa. Relacja z Bogiem opiera się na zasadach dzierżawy. Bóg dając człowiekowi życie oczekuje od niego zapłaty. Człowiek, uciekając przed zapłatą należności, odrzuca nawet posłańców.

Słyszymy o ludziach, którzy przekazują ogromne kwoty na cele charytatywne. Często takie gesty są wpisane w kreowanie wizerunku medialnego danej osoby i nie mają one nic wspólnego z pragnieniem dzielenia się z innymi i niesieniem pomocy. Dobroczynność na pokaz nie ma nic wspólnego ze szczodrością serca. Pieniądze mogą omamić człowieka, pozbawić go wrażliwości na innych. Sam Jezus wielokrotnie przyznawał, że bogatemu trudno jest wejść do Królestwa Bożego. Jezus opowiada historię biednego Łazarza i bezimiennego bogacza. Ukazuje w ten sposób niebezpieczeństwo jakie może rodzić postawa zniewolenia dobrami materialnymi. Wypełnieniem naszych pragnień jest wyłącznie Bóg, który jest nieskończony.

Apostołowie rozmawiają na osobności ze swoim Mistrzem. Chrystus pragnie także z każdym z nas rozmawiać bezpośrednio. Potrzebna jest nam dobra znajomość Pisma Świętego. Zacznijmy widzieć tak, jak widzi Bóg, myśleć tak, jak myśli Bóg i czynić tak, jak Bóg tego pragnie.