Nasz wzrok kierujemy dziś na Maryję. W liturgii wspominamy Najświętszą Maryję, Matkę Kościoła. „Objawienie się Boga zawsze ma miejsce w małości”. Liturgia słowa zabiera nas do Kany Galilejskiej, gdzie Jezus przemienił wodę w wino. Ciekawostką jest, że w Ewangelii wg św. Jana Maryja pojawia się tylko dwa razy: na początku działalności Pana Jezusa, właśnie w Kanie Galilejskiej, i na końcu, przy krzyżu. Prośmy dziś – jak podpowiada nam papież Franciszek – „o łaskę, abyśmy sobie przyswoili wrażliwość Maryi, Jej wyobraźnię w służbie potrzebującym, piękno poświęcenia swojego życia dla innych, bez szukania pierwszeństwa i dzielenia”.

Ewangeliści opisując życie i działalność Chrystusa, wybrali tylko najważniejsze epizody z Jego ziemskiej działalności. Ich celem było ukazanie prawdy o Jezusie, Synu Bożym, który przyszedł na ziemię, aby przez swoją śmierć i zmartwychwstanie dokonać naszego zbawienia. W przekazach medialnych widzimy negatywną stronę świata: wojny, akty terroru, katastrofy, nadużycia władzy. Dziennikarze z premedytacją „sprzedają” nam informacje negatywne, gdyż one są bardziej medialne, chwytliwe. Zło reklamuje się z wielką siłą i można odnieść wrażenie, że jest ono wszechobecne. Ukazywane zło można by porównać do jednego przewróconego drzewa w lesie. Ono robi tyle hałasu, że nie potrafimy zobaczyć całego lasu, który zieleni się wokół.

Brakuje nam zaufania do Pana Boga. Układamy życie na własną rękę, nie pytamy się o Jego wolę. Co więcej – boimy się, że Bóg obdarzy nas problemami i cierpieniem, a my chcemy spokoju. Przypatrzmy się świadectwu tych, którzy Bogu zaufali do końca, oddając Mu swoje życie. Liturgia słowa podpowiada nam dwie takie postaci: św. Piotra i św. Pawła. Św. Piotr zwątpił w bóstwo Jezusa, uciekł w najważniejszym momencie. A jednak oddaje życie Jezusowi, bo wie, że tylko przy Nim będzie szczęśliwy. Św. Paweł, wcześniej prześladowca Kościoła, po nawróceniu idzie za Jezusem. Nawet w więzieniu jest z nim Pan, czuwa nad nim i posyła życzliwych mu ludzi. Te przykłady świadczą o tym, że warto, mimo lęków, zaufać Bogu i powierzyć Jemu nasze życie. Bóg zawsze ma w opiece tych, którzy pokładają w Nim ufność.

Jezus w swojej modlitwie powierza Bogu swoich Apostołów, a także tych wszystkich, którzy dzięki ich słowu uwierzą w Niego. Jezus prosi dla nas o to, abyśmy stanowili jedność między sobą, na wzór jedności pomiędzy Ojcem i Synem. Nasza jedność ma być dla innych znakiem jedności pomiędzy Ojcem i Synem Bożym. Mamy więc być znakiem Bożej miłości dla innych. Na podstawie naszej postawy, która jest widoczna, ktoś inny będzie wnioskował o Bogu, którego nie widzi, a w którego my wierzymy i o którym zaświadczamy. Warto więc widzieć kluczową rolę mojego osobistego świadectwa.

Przy trzy lata św. Paweł przebywał w Efezie, gdzie nauczał i umacniał swoich braci w wierze. Trzy lata upominania we dnie i w nocy ze łzami w oczach – to była „cena” docierania do słuchaczy z orędziem Ewangelii. W innych wspólnotach św. Paweł przebywał zaledwie kilka dni, a moc Bożego Ducha, działającego przez niego, prowadziła wielu do wyznania wiary i przyjęcia chrztu. Nawet po trzech latach św. Paweł nie miał pewności co do przyszłości wiary w Efezie. Widział oznaki podwójnego zagrożenia: „wilki drapieżne” i ludzi, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów. Módlmy się za wszystkich, którzy głoszą Ewangelię, by cierpliwie docierali do ludzkich serc.

Jak się dziś uzyskuje „chwałę” i poklask u innych? Współcześnie liczy się spryt, przebiegłość, i zasada „kto pierwszy wykiwa innych, ten zwycięża”! Jezus zachowuje się zupełnie inaczej: poznaje wolę Ojca i ją realizuje. Nie robi niczego, co mogłoby Mu przynieść szybką i tanią popularność i podziw. Jest przejrzysty jak szyba, nie zakrzywia w żaden sposób rzeczywistości Boga Ojca. Jezus ma świadomość, że to Ojciec obdarzy Go chwałą, że to relacja z Nim nadaje Mu wartości, że Go określa. Każdy z nas ma wewnętrzną potrzebę uznania przez innych, akceptacji! Bóg wynagrodzi każdego, kto żyje na Jego chwałę, udziałem we własnej chwale!

Jezus wie, że Apostołowie będą cierpieć, ale poprzez to cierpienie będą mogli zjednoczyć się z Nim i poznać Go głęboko i osobiście. Chyba najlepiej nam znanym przykładem realizacji słów dzisiejszej Ewangelii jest historia św. Piotra. Próba, której Piotr nie podołał a potem pusty grób ujawniły przed Apostołem nie tylko prawdę o Jezusie, ale też prawdę o sobie samym – sam z siebie nic nie może zdziałać, ale „wszystko może z Tym, Który go umacnia”. Droga dojrzewania w wierze jest drogą krzyża.

Modlitwa jest intymną rozmową z kochającym Bogiem. Jezus pragnie, byśmy Go szczerze prosili o potrzebne łaski. Wielu z nas nie doświadcza Boga w modlitwie, bo się nie modli. Czasami modlimy się bez mocnej wiary i z grzesznym sercem. Niech nasze codzienne modlitwy będą zgodne z wolą Bożą.